Τ ω ν δ ι α β α τ ά ρ ι κ ω ν κ α ι τ ω ν μ ε τ α ν α σ τ ε υ τ ι κ ώ ν / Βοσκαρίδης Πάμπος

Φθινόπωρο, απόγευμα

απ’ το παράθυρό μου

βλέπω τα φλαμένγκο

συντεταγμένα να πετούν κατά την αλυκή

Ένα σπουργίτι έρχεται

και κάθεται απ’ έξω στο περβάζι

κοιτά κι αυτό σιωπηλά

και ξαφνικά γυρνάει και μου λέει

Τι τα κοιτάς;

αυτά δεν είναι σαν κι εμάς

δεν έχουν γεννηθεί εδώ

ούτε κι εδώ θ’ αφήσουνε τ’ αυγά τους

διαβατάρικα σου λέω

Όμορφα όμως, και μεγαλοπρεπή

του κάνω

Όμορφα κι εχούμενα

μου λέει

προστατευμένα

σε τόπους και σε τρόπους

απρόσιτους σε μας

Κοίτα στο άλλο το παράθυρο

το ανατολικό

αυτό που σύννεφο ομοιάζει

μονάχα σύννεφο δεν είναι

σμάρι αμπελοπουλιών

αδύνατων, κακομούτσουνων

σκουρόχρωμων μικρών πουλιών

κυνηγημένων στον τόπο τους

απ’ την κακοκαιρία

και περίεργες συνθήκες

ούτε κι αυτά γεννήθηκαν εδώ

ούτε κι εδώ θ’ αφήσουν τα αυγά τους

πολλά όμως θ’ αφήσουνε εδώ

τα πούπουλα και τα σπασμένα τα φτερά τους

ούτε ψύλλος στον κόρφο τους

αυτών που δεν έχουν τη γη αυτή για σπίτι

Είπε και πέταξε μακριά

το γνωστικό σπουργίτι