Τα πιό μεγάλα φαίνονται,
μπορείς να πογυρίσεις,
μα τα μιτσιά τ' αόρατα,
μην τύχει τζιαί πατήσεις.
Πληγές στα πόδκια θα φανούν,
το βήμα σου θα κόψουν,
τα όνειρα σου στη ζωή,
ύπουλα θ' αντικόψουν.
Τζιαι νάσου μια τριανταφυλιά,
εβρέθηκε μπροστά μου,
τόσο μεγάλη τζι όμορφη,
κλείνει το πέρασμα μου.
Τριανταφυλλιά όμορφη,
με φκιόρα στολισμένη,
μα πάνω σ' ούλλα τα κλαδκιά,
αγκάθκια φορτωμένη.
Το σιέρι μου ποτάβρισα,
χάδι να της χαρίσω,
μα τζιήνη με ετσίμπησε,
δίχα να υπολογίσω.
Το σιέρι μου ποτάβρισα,
για να την κανακέψω,
τζι ένα τριαντάφυλλο,
κρυφά για να της κλέψω.
Αγκάθκια με τρυπήσασιν,
αίμα το σιέρι στάζει,
ο πόνος φτάνει στη καρκιά,
κρυφά αναστενάζει.
Πάνω στο στήθος έφερα,
λίγο να το μυρίσω,
η μυρωδκιά του αξέχαστη,
δεν θα την λησμονήσω.
Αγκάθινο τριαντάφυλλο,
όσες χαρές τζι αν δίνεις,
τ' αγκάθκια σου απρόσμενα,
πολλές πληγές ανοίγεις.
Αγκάθινο τριαντάφυλλο,
κάτι πάντα θυμίζεις,
κι αν πληγές σκορπάς παντού,
πάλι όμορφα μυρίζεις.
Ω πόσο μοιάζουν,
της τριανταφυλλιάς τ’ αγκάθκια,
με της ζωής τα μονοπάθκια....
που πάντα αφήνουν πίσω τους,
αγιάτρευτα σημάδκια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου