Έσσιηψα τζι είπα του θεού
Βάστα μακρά τον χάρο
Μα τζιείνος εκονιζετουν
λαλεί μου εννά την πάρω
Ανατρισιηλλα με επιαεν
τζιαι παλεφκα τον νου μου
να θκιωξω τους συλλοισμούς
το βάρος του καμού μου
Ξέρω το τέλος έρκεται
Τζιαι ν μας ρωτά κανέναν
Μα που χασα την μάνα μου
Ρωτάτε με τζιαι μ´έναν
Επέττεψεν ο ουρανός
χάθει το μπλε του χρώμα
εμάβρισεν τζιαι γίνηκεν
όπως της γης το χώμα
Άννοιξε τες αγγάλες του
την μάνα μου να πιάσει
βαρύ η καλοσύνη της
ξέρει με μιαν αγγάλη της
τζιαι τζιείνος ε ννα αγιάσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου