ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ / Χαμπής Αχνιώτης

Μάνα το ξέρω τρέχουσιν, μαύρα τα δάκρυα σου,

για μέναν τόσα πέρασες,

τζι΄όμως τωρά που γέρασες,

βρίσκουμε μακριά σου.

Όμως τζιαν είμαι μακρυά, μάνα μ’αγαπημένη,

την δική σου την μορφήν,

έχω την μέσα μου κρυφήν,

μες την καρκιάν χωσμένη.

Μάνα τζιαν είμαι μακρυά, τζι’η ξενιδκιά με τρώει,

τζιαι αν τον νου μου χάννω τον,

τον γιόκκα σου ξιχάννω τον,

αλλά εσέναν όϊ !!!

Για μέναν είσαι μάνα μου, σ’ορκίζουμαι στο φως μου,

από χαμέ ως την κορφή,

η ωραιόττερη μορφή,

ολόκληρου του κόσμου.

Μάνα θυμούμαι λάλες μου, στον τόπον μου ανήκω,

τζι’ούτε που το φαντάζεσουν,

τζιαμέ που με χρειάζεσουν,

να φύω να σ’αφήκω.

Για μέναν ξέρω μάνα μου, τζιαι την ζωήν χαρίζεις,

μ’άμα τον κόσμον γύρισα,

εσυνειδητοποίησα,

πόσον πολλά αξίζεις.

Μάνα μου κάμε πομονήν, τζιαι πάλε ννάρτω πίσω,

πόξω που τα ξωπόρκια σου,

θα ππέσω εις τα πόδκια σου

συγνώμην να ζητήσω.

Τζι’άμα τα σιέρκ’αννοίξω τα, τζιαι πω συχώρισέ μου,

στην αγκαλιάν μου εν να μπεις,

τζιαι ξέρω μάνα θα μου πεις,

νάσαι καλά χρυσέ μου.