Φτιάχνω λέξεις που κάνουν θόρυβο
Επιτέλους
Κάποιος να ενοχλήσει τις σιωπές
και όσα αντίθετα ορμάνε
Κυρίως όσα
μέχρι το στόμα φτάνουν
Όταν το βρουν κλειστό
βουλιάζουνε στα σπλάχνα
Κι ο χρόνος
το αμίλητο
το αγίνωτο
το άφθαστο
τα μετατρέπουν σε οξέα
Έτσι λιώνουν αντιστάσεις
Εξουδετερώνουν ψήγματα υπομονής
Γι’ αυτό μαστορεύω
Γι’ αυτό ξενυχτώ
Γι’ αυτό με ακούτε χωρίς να βλέπετε
με πόσο κόπο
με πόσο πόνο
βάζω κραυγές μέσα στις λέξεις
Ανεβαίνω σε θάλασσα
Κατεβαίνω σε ουρανό
Κι είναι ο κήπος μου γεμάτος γλάρους
Και τα λουλούδια κύματα ίσαμε το μπόι μου
Όσο να τα διαβώ χάνω τον λόγο και τα λόγια μου
Κτυπώ σε βράχο κι εσείς ακούτε
πώς είναι να πεθαίνει
πώς είναι ν’ ανασταίνεται
και πώς εκρήγνυται
από μοναξιά μία φωνή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου