ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ / Πενταράς Νίκος

Το Φως

κυνηγημένο, ασθμαίνοντας και καταϊδρωμένο

κατέφυγε κάτω από την κληματαριά.

Η βρύση αρνήθηκε να δώσει το νερό της

να πιει το Φως να δροσιστεί

και το ξανθό κεφάλι του να πλύνει.

Οι ρώγες πάλι απ’ το τσαμπί του σταφυλιού

που πήρε τον κρασάτο το χυμό τους να ρουφήξει

στα χείλια του τα ξεραμένα λιώναν αδειανές

με μια στυφή αδιαφορία

κι η πόρτα που χτυπούσε να τ’ ανοίξει

στεκόταν αδιάφορη, χωρίς αισθήσεις.

Εγώ που παρακολουθούσα

τα γεγονότα απ’ τη σπηλιά μου

ευτύς κατάλαβα πως ήμουνα γυμνός.

Χωρίς χρονοτριβή σηκώθηκα

και ξέθαψα την πανοπλία του παππού μου

του ξακουστού πολεμιστή.

Σελώνω τ’ άλογό μου και κινώ

έφιππος πολεμιστής

για τη σκληρή αναμέτρηση

με τ’ αγριογούρουνα, τις νυχτερίδες και τα φίδια

που χρόνια επιβουλεύονται το Φως.

Χυμός κρασάτος τότες ξανασάλεψε

στα μαραμένα στήθια της κληματαριάς

η σκουριασμένη κλειδαριά ξανάρχισε να τρίζει

και μια σταγόνα ξαναπρόβαλε

στη βρύση το νερένιο της κεφάλι.

(από την ποιητική του συλλογή «ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ», 1994)

Mνήμες / Πενταράς Νίκος

 Κάθε φορά που διαβάζω τα πεντάγραμμα της μνήμης
ανακαλύπτω κάτι ξεθωριασμένους φθόγγους
που έχουν τη δύναμη ακόμα να μ' ανεβάζουν

μια νότα καρδιάς πιο πάνω απ' το σύμπαν

σημάδι πως κάποτε διαβήκαν από μέσα μου

μελωδίες πολύ βαθιά οικείες κι αλληλέγγυες.

Mνήμες - (από την ποιητική συλλογή "ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ", 2015)

"ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ"...

Στη θάλασσα της Ακανθούς γεννήθηκα

καθώς µου λέν' αυτοί

που ξέρουν την καταγωγή µου

αυτοί που καθηµερινά µιλούν

για την καταραµένη δήθεν µοίρα της γενιάς µου.

Μέσ' από τον αφρό του κύµατος

που λούζει το σκληρό καύκαλο των Χελώνων

αναδύθηκα σαν τη Θεά Αφροδίτη,

µα πριν προλάβω να πατήσω πόδι στην ξηρά,

µε ρούφηξε κήτος µέγα

και µετά τρεις ηµέρας και τρεις

νύκτας µε εξέµεσε πάνω σε τόπο ξένο κι αφιλόξενο µακράν της Ακανθούς.

Αυτά λοιπόν µου διηγούνται εκείνοι

που γνωρίζουν την καταγωγή µου

κι εγώ τ' ακούω και προσεύχοµαι

κάποτε ν' αξιωθώ να δω την Ακανθού...

απόσπασμα από την ποιητική του σύνθεση "ΕΠΑΝΟΔΟΣ", 1992

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΩΖΟΜΕΝΟ/ Πενταράς Νίκος

 

Μια σαύρα σερνόταν

στα χαλάσματα των πλινθόκτιστων σπιτιών

οι παπαρούνες πιο πέρα

μαρτυρούσαν το αίμα των σκοτωμένων

κι ανάμεσα στ’ αγριόχορτα χαμοπέρδικες

θρηνούσαν την εγκατάλειψη

στα μάτια του φιδιού

που σεργιανούσε στους έρημους χωματόδρομους

ήταν εμφανής η κατάρα του μίσους

αν και είχε πολλή σκόνη στην ατμόσφαιρα.

ΣΟΥΡΟΥΠΟ ΣΤΟΝ «ΜΟΥΣΑΛΛΑ» / Πενταράς Νίκος

Οι μνήμες μου

που ακροβατούν ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες

τώρα που σουρούπωσε στον «Μουσαλλά»

και πετούν μαζί με τα πουλιά

για να φωλιάσουν στα δέντρα

τα κρατημένα απ' τα βράχια του

ψάχνουν για ιστό ισορροπίας.

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ : Ποιητική Συλλογή του Νίκου Πενταρά εκδοθείσα το έτος 2021 (απόσπασμα)

 

Η ποίηση του Άθου Χατζηματθαίου από το Νίκο Πενταρά

Όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η, τουλάχιστον, αυτή τη μαγική εντύπωση μάς δίνει η τέχνη της Ποίησης. Όλα όσα έχουν χαθεί κι εκείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν, θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση. Η ευθύνη της ποίησης και των ποιητών έναντι του κόσμου είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε στους πυροβολισμούς που δεχόμαστε καθημερινά για την αισθητική που μας παιδαγωγεί. Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη. Γι’ αυτό ο ποιητής, ο γνήσιος ποιητής, πρέπει να είναι ένας αφοσιωμένος της Ποίησης και της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός πρέπει να μένει πάντα ο αφοσιωμένος της και να εκφράζει τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή, μέσα από τα ποιήματά του.

Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός και οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές με αφοσίωση και ευλάβεια. Ο Άθως Χατζηματθαίου, ως γνήσιος και αφοσιωμένος εραστής της Ποίησης και της Ζωής, νιώθει ενδόμυχα το βάρος αυτής της ευθύνης. Προσεγγίζει με συνέπεια και αγάπη την ψυχή του κόσμου, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από τη Σκέψη και το Όνειρο, που τη συντήρησαν στους αιώνες, και μαρτυρεί το είναι της.

Η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου προσλαμβάνει το μυστικό της ανθρώπινης φύσης και το διαθλά απειροδιάστατα στο κοσμικό κάτοπτρο. Αιωνίζει την κοσμική περιπέτεια με όρια το αιώνιο και άρρητο και το εφήμερο και φθίνον. Μεταξύ Ζωής και Θανάτου ανασταίνει ξεχασμένες αλήθειες, φωτίζει εμπνευσμένα κρύφιες διαστάσεις της καθημερινότητας και αποκαλύπτει θεσπέσιες πλευρές της προσωπικής ζωής. Είτε είναι συμβολική, είτε είναι ρεαλιστική, είτε είναι εξπρεσιονιστική ή υπερρεαλιστική, υπερβαίνει τα στεγανά των σχολών και των κριτικών και γίνεται μουσικό φθέγγεσθαι πλήρες νοήματος.

Ο Χατζημαθαίου εισδύει με πάθος και φιλοσοφική διάθεση στον ιερό συρμό των κοσμικών δρώμενων με τις βαθιά μεταφυσικές προεκτάσεις και πολιορκεί το μεγάλο γεγονός της ύπαρξης στον κόσμο, για να αναπλάσει ποιητικά τα βιώματά του. Έτσι, πάρα πολλά από τα ποιήματά του μαρτυρούν τους τραγικούς προβληματισμούς του και αναμοχλεύουν συντελεστικά τις ηχηρότερες δυνάμεις της συνείδησης. Ο ποιητής επιλέγει το σκηνικό του προσεκτικά και ταυτίζεται με τους ήρωες του, τα πρόσωπα και με τα πράγματα, όπως οι λάτρεις του διονυσιακού χορού, όπως οι μύστες και οι μυσταγωγούμενοι στα ελευσίνια μυστήρια, όπως οι στρατευμένοι ιππότες και οι θεουργοί.

Μέσα από χρώματα πολλά και ευωδιά, έχοντας την άθραυστη γλυκύτητα νεογέννητου παιδιού, η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου οδεύει κατ’ ευθεία στην ουσία, συγκεράζοντας ψυχική ευπάθεια και στοχαστική διάθεση. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έντονη αίσθηση της ζωής και η δίψα να αγγίξει το αιματηρό βάθος των πραγμάτων και των ιδεών, να αφομοιώσει τις δύο αιώνιες αξίες τον έρωτα και τον πόνο, που ζυμώνονται με το πάθος και γίνονται στίχος. Μια ορατή ευαισθησία και μια αδιόρατη θλίψη αναδύονται μέσα από τους στίχους του. Τραγουδά με ειλικρίνεια και αυθορμησία σε όλους τους τόνους, από την τραυματισμένη τρυφερότητα ως το σφοδρό πάθος.

Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση στον αναγνώστη της ποίησης του Χατζημαθαίου είναι η ασυγκράτητη ρομαντική διάθεση, η αφοπλιστική ειλικρίνεια και ο πυκνός λυρισμός. Η πηγαιότητα, επίσης, η ευαισθησία και ο πλούτος των εναλλασσόμενων εικόνων τής δίνουν περίσσια χάρη. Είναι μια ποίηση που συγκινεί μα και που, συνάμα, προβληματίζει. Μια ποίηση που προσφέρει παρηγοριά και λύτρωση μέσα στην ψυχρή, την απάνθρωπη εποχή μας.

Απώλειες του Νίκου Πενταρά

 

Ο ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ ΣΤΑ ΒΑΡΩΣΙΑ

 

Ο Πετράκης Γιάλλουρος

βγήκε πρωί πρωί από το μνήμα του

και ξεκίνησε από το Ριζοκάρπασο

για τα Βαρώσια

να ενωθεί με τους συμμαθητές του

σε διαδήλωση ενάντια στη φιέστα

που έστησαν οι νεοκατακτητές τους

μα βρήκε την πόλη μισογκρεμισμένη

και τους συμμαθητές του εξαφανισμένους.

Τότε τυλίχτηκε την αγανάκτηση

μπήκε ξανά στο μνήμα του

και βυθίστηκε στην οργισμένη σιωπή του.

 

14.11.2020

 

Σημ. Ο 17χρονος Πετράκης Γιάλλουρος από το Ριζοκάρπασο ήταν μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και εκτελέστηκε από Βρετανό στρατιώτη σε μαθητική διαδήλωση στην Αμμόχωστο στις 7 Φεβρουαρίου 1956.

 

 

**

ΑΠΩΛΕΙΕΣ

 

Σκουραίνουν τον ήλιο μας

σταθερά και ανεπαίσθητα

οι απώλειες

το δειλινό

τυλίγει στο δίχτυ του

τον ραγισμένο καθρέφτη της μνήμης

και μια παράξενη σιωπή

σαν καμπάνα που σημαίνει εσπερινό

αφουγκράζεται την έλευση της νύχτας

όπου θραύσματα κάθε λογής

απομεινάρια του φωτός

αντικαθιστούν

σιγά σιγά τ’ αστέρια

κι ακόμα εξακολουθούμε

να καυχόμαστε για θριάμβους.

 

 

**

ΜΝΗΜΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ (1926 - 1958)

Κάθε που βραδιάζει

ο Κυριάκος ξεπροβάλλει το κεφάλι

από το άνοιγμα του κρυσφηγέτου του

εκεί στα ριζά του Πενταδάκτυλου

κοιτάζει τ' άστρα

που χρόνια μετά τη θυσία του

τρεμοπαίζουν πάλι

μονά ζυγά με τη σκλαβιά

και η σκέψη του περίλυπη

πάει στους σύγχρονους παραχαράκτες

που σβήνουν το «ου» από τη φράση

«ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα»

και την υιοθετούν.

 

**

 

ΜΝΗΜΕΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ

 

Αυτές οι μνήμες

στις ρωγμές του χρόνου

πουλιά εκστατικά

που ραμφίζουν τη σιωπή

αποζητώντας το Φως

στάζουν θλίψη φθινοπωρινή

και νοσταλγία.

 

**

ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

 

Όταν σε αντίκρισα

το πρώτο που πρόσεξα

ήταν μια πολιτική στρουθοκάμηλος

με το κεφάλι χωμένο

στην άμμο της παραλίας σου

για να γλυτώσει δήθεν

από τον οργισμένο Τεύκρο.

Ο ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ ΣΤΑ ΒΑΡΩΣΙΑ / Πενταράς Νίκος

 

Ο Πετράκης Γιάλλουρος

βγήκε πρωί πρωί από το μνήμα του

και ξεκίνησε από το Ριζοκάρπασο

για τα Βαρώσια

να ενωθεί με τους συμμαθητές του

σε διαδήλωση ενάντια στη φιέστα

που έστησαν οι νεοκατακτητές τους

μα βρήκε την πόλη μισογκρεμισμένη

και τους συμμαθητές του εξαφανισμένους.

Τότε τυλίχτηκε την αγανάκτηση

μπήκε ξανά στο μνήμα του

και βυθίστηκε στην οργισμένη σιωπή του.

14.11.2020

Σημ. Ο 17χρονος Πετράκης Γιάλλουρος από το Ριζοκάρπασο ήταν μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και εκτελέστηκε από Βρετανό στρατιώτη σε μαθητική διαδήλωση στην Αμμόχωστο στις 7 Φεβρουαρίου 1956.

ΑΠΩΛΕΙΕΣ /Πενταράς Νίκος

 

Σκουραίνουν τον ήλιο μας

σταθερά και ανεπαίσθητα

οι απώλειες

το δειλινό

τυλίγει στο δίχτυ του

τον ραγισμένο καθρέφτη της μνήμης

και μια παράξενη σιωπή

σαν καμπάνα που σημαίνει εσπερινό

αφουγκράζεται την έλευση της νύχτας

όπου θραύσματα κάθε λογής

απομεινάρια του φωτός

αντικαθιστούν

σιγά σιγά τ’ αστέρια

κι ακόμα εξακολουθούμε

να καυχόμαστε για θριάμβους.

ΜΝΗΜΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ (1926 - 1958) / Πενταράς Νίκος

Κάθε που βραδιάζει

ο Κυριάκος ξεπροβάλλει το κεφάλι

από το άνοιγμα του κρυσφηγέτου του

εκεί στα ριζά του Πενταδάκτυλου

κοιτάζει τ' άστρα

που χρόνια μετά τη θυσία του

τρεμοπαίζουν πάλι

μονά ζυγά με τη σκλαβιά

και η σκέψη του περίλυπη

πάει στους σύγχρονους παραχαράκτες

που σβήνουν το «ου» από τη φράση

«ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα»

και την υιοθετούν.

ΕΠΙΜΟΝΗ / Πενταράς Νίκος

Εάλω η Πόλη
Μύθος του μαρμαρωμένου βασιλιά
Φανάρι φθίνον

Στο Μπαλουκλί
Μισοτηγανισμένα ψάρια
Καρτερούν τον γέροντα ν’ αναστηθεί
για να τ’ αποτηγανίσει.

ΒΟΤΣΑΛΑ (απόσπασμα) / Πενταράς Νίκος

Κουρσάρικα καράβια που περνούσαν
τ’ αμπάρια τους γιομίζαν με το βιος μας
ψαρόβαρκες που ξεκινούσαν
δέκα φορές γυρνούσαν αδειανές απ’ την ψαριά
και μια φορά γιομάτες.
Τις νύχτες με τα πυροφάνια τα καβούρια
προβάλλαν μέσ’ απ’ τους καθρέφτες του νερού
την ώρα τη γλυκιά του ζευγαρώματος
και τα κοχύλια - ροδοπέταλα στρωμένα-
προσμέναν την καινούρια τη ζωή
ξανθό κεφάλι στολισμένο με τις κορδέλες των φυκιών
τις χρυσοπράσινες
αργό περπάτημα σαν αυτοκράτειρα
να σεριανίσει στ’ ακρογιάλι
στην αγκαλιά της θάλασσας για λίγο ν’ αφεθεί
κι έπειτα βότσαλο το κύμα ν’ αφουγκράζεται.

 (από την ποιητική συλλογή "ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ", 1994)

ΩΣΤΕ / Πενταράς Νίκος

Ώστε πρόσεξες φέτος μου ‘πες την άνοιξη
γιατί έσερνε πίσω της νεκροφόρες
ώστε πρόσεξες φέτος μου ‘πες την πανσέληνο της
έστω κι αν δακρυσμένη αποχαιρετούσε τους νεκρούς της
και την θαύμασες
ώστε πρόσεξες φέτος μου ‘πες τα ηλιοβασιλέματα της
έστω κι αν βυθίζονταν σε θάλασσα θολή
και τα απαθανάτιζες
ώστε πρόσεξες φέτος μου ‘πες τα χελιδόνια της
που έψαλλαν το «η ζωή εν τάφω»
και ακολούθως το «η ζωή εκ τάφου ανέτειλας»
και τα πίστεψες.
Ώστε πρόσεξες φέτος μου ‘πες την άνοιξη
και την ύμνησες.

ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΟΝΕΙΡΩΝ / Πενταράς Νίκος

Πλούσια και φέτος
η συγκομιδή ονείρων
που οι ονειροκαλλιεργητές
σε τσουβάλια και πανέρια
στοιβαγμένα
τα μεταφέρουν στα ονειροτριβεία
για την εξαγωγή φρούδων ελπίδων
προς βρώσιν και πόσιν
των δούλων τους.

"ΧΑΡΑ" / Πενταράς Νίκος

Το βλέμμα της μέρας
σπέρνει χαμόγελα
στο βρεγμένο χώμα
κι ένα μικρό κυκλάμινο
ανάμεσα στη σιωπή των βράχων
ανασαίνει την άνοιξη.

(από την ποιητική συλλογή "Σε φόντο φθινοπωρινό", 2015)

Η ποίηση του Άθου Χατζηματθαίου

Από το Νίκο Πενταρά

Όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η, τουλάχιστον, αυτή τη μαγική εντύπωση μάς δίνει η τέχνη της Ποίησης. Όλα όσα έχουν χαθεί κι εκείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν, θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση. Η ευθύνη της ποίησης και των ποιητών έναντι του κόσμου είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε στους πυροβολισμούς που δεχόμαστε καθημερινά για την αισθητική που μας παιδαγωγεί. Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη. Γι’ αυτό ο ποιητής, ο γνήσιος ποιητής, πρέπει να είναι ένας αφοσιωμένος της Ποίησης και της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός πρέπει να μένει πάντα ο αφοσιωμένος της και να εκφράζει τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή, μέσα από τα ποιήματά του.

Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός και οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές με αφοσίωση και ευλάβεια. Ο Άθως Χατζηματθαίου, ως γνήσιος και αφοσιωμένος εραστής της Ποίησης και της Ζωής, νιώθει ενδόμυχα το βάρος αυτής της ευθύνης. Προσεγγίζει με συνέπεια και αγάπη την ψυχή του κόσμου, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από τη Σκέψη και το Όνειρο, που τη συντήρησαν στους αιώνες, και μαρτυρεί το είναι της.

Η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου προσλαμβάνει το μυστικό της ανθρώπινης φύσης και το διαθλά απειροδιάστατα στο κοσμικό κάτοπτρο. Αιωνίζει την κοσμική περιπέτεια με όρια το αιώνιο και άρρητο και το εφήμερο και φθίνον. Μεταξύ Ζωής και Θανάτου ανασταίνει ξεχασμένες αλήθειες, φωτίζει εμπνευσμένα κρύφιες διαστάσεις της καθημερινότητας και αποκαλύπτει θεσπέσιες πλευρές της προσωπικής ζωής. Είτε είναι συμβολική, είτε είναι ρεαλιστική, είτε είναι εξπρεσιονιστική ή υπερρεαλιστική, υπερβαίνει τα στεγανά των σχολών και των κριτικών και γίνεται μουσικό φθέγγεσθαι πλήρες νοήματος.

Ο Χατζημαθαίου εισδύει με πάθος και φιλοσοφική διάθεση στον ιερό συρμό των κοσμικών δρώμενων με τις βαθιά μεταφυσικές προεκτάσεις και πολιορκεί το μεγάλο γεγονός της ύπαρξης στον κόσμο, για να αναπλάσει ποιητικά τα βιώματά του. Έτσι, πάρα πολλά από τα ποιήματά του μαρτυρούν τους τραγικούς προβληματισμούς του και αναμοχλεύουν συντελεστικά τις ηχηρότερες δυνάμεις της συνείδησης. Ο ποιητής επιλέγει το σκηνικό του προσεκτικά και ταυτίζεται με τους ήρωες του, τα πρόσωπα και με τα πράγματα, όπως οι λάτρεις του διονυσιακού χορού, όπως οι μύστες και οι μυσταγωγούμενοι στα ελευσίνια μυστήρια, όπως οι στρατευμένοι ιππότες και οι θεουργοί.

Μέσα από χρώματα πολλά και ευωδιά, έχοντας την άθραυστη γλυκύτητα νεογέννητου παιδιού, η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου οδεύει κατ’ ευθεία στην ουσία, συγκεράζοντας ψυχική ευπάθεια και στοχαστική διάθεση. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έντονη αίσθηση της ζωής και η δίψα να αγγίξει το αιματηρό βάθος των πραγμάτων και των ιδεών, να αφομοιώσει τις δύο αιώνιες αξίες τον έρωτα και τον πόνο, που ζυμώνονται με το πάθος και γίνονται στίχος. Μια ορατή ευαισθησία και μια αδιόρατη θλίψη αναδύονται μέσα από τους στίχους του. Τραγουδά με ειλικρίνεια και αυθορμησία σε όλους τους τόνους, από την τραυματισμένη τρυφερότητα ως το σφοδρό πάθος.

Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση στον αναγνώστη της ποίησης του Χατζημαθαίου είναι η ασυγκράτητη ρομαντική διάθεση, η αφοπλιστική ειλικρίνεια και ο πυκνός λυρισμός. Η πηγαιότητα, επίσης, η ευαισθησία και ο πλούτος των εναλλασσόμενων εικόνων τής δίνουν περίσσια χάρη. Είναι μια ποίηση που συγκινεί μα και που, συνάμα, προβληματίζει. Μια ποίηση που προσφέρει παρηγοριά και λύτρωση μέσα στην ψυχρή, την απάνθρωπη εποχή μας.

ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ / Πενταράς Νίκος

Κάθε Πρωτοχρονιά
σκουπίζω απ' το κατώφλι
του νέου χρόνου
το δάκρυ τ’ ουρανού
ντύνομαι την ορμή
του κυμάτου
ζώνομαι το ουράνιο τόξο
που ξεπροβάλλει
πίσω απ' το βουνό
με τα καμένα δέντρα
και προχωρώ.

ΑΠΩΛΕΙΑ / Πενταράς Νίκος

Ήταν ωραία η Ανατολή!
Ξυπνούσε πάντα χαμογελαστή
μ’ ένα κεφαλαίο άλφα
να κελαηδά
στα ξέπλεκα μαλλιά της.
Tώρα ξημεροβραδιάζεται
μ’ ένα απολιθωμένο
κεφαλαίο άλφα στερητικό
κρατημένο απ’ τα χείλη της.

ΣΕΝΑΡΙΟ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΠPΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ / Πενταράς Νίκος

Παίρνει ο Γενάρης το νεογέννητο
και το πλένει με ανθόνερο
(πυροβολισμοί)
Ο Φλεβάρης το μαθαίνει να ψελλίζει
τα πρώτα του λογάκια
(πυροβολισμοί)
Ο Μάρτης το βοηθά
να κάνει τα πρώτα του βήματα
(πυροβολισμοί)
Με τον Απρίλη
κάνει τον πρώτο του περίπατο
(πυροβολισμοί)
Τον Μάη ερωτεύεται
(πυροβολισμοί)
Ιούνιο παντρεύεται
(πυροβολισμοί)
Ιούλιο φτιάχνει οικογένεια
(πυροβολισμοί)
Από τον Αύγουστο
αγνοείται η τύχη του
χάθηκε στον πόλεμο
(πυροβολισμοί)
Ο Σεπτέμβρης το αναζητά
(πυροβολισμοί)
Οκτώβρη ανακαλύπτουν
σε ομαδικό τάφο τα οστά του
(πυροβολισμοί)
Ο Νιόβρης το ταυτοποιεί
(πυροβολισμοί)
και ο Δεκέμβρης το κηδεύει
(πυροβολισμοί)