Σκουραίνουν τον ήλιο μας
σταθερά και ανεπαίσθητα
οι απώλειες
το δειλινό
τυλίγει στο δίχτυ του
τον ραγισμένο καθρέφτη της μνήμης
και μια παράξενη σιωπή
σαν καμπάνα που σημαίνει εσπερινό
αφουγκράζεται την έλευση της νύχτας
όπου θραύσματα κάθε λογής
απομεινάρια του φωτός
αντικαθιστούν
σιγά σιγά τ’ αστέρια
κι ακόμα εξακολουθούμε
να καυχόμαστε για θριάμβους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου