Ακρίτες ποιητές / Κωνστάντης Γιώργος

                
                              Στον ποιητή Κώστα Μόντη

Γράφουμε κι εμείς ελληνικά
Oμως οι Eλληνες καθόλου ή λίγοι μας διαβάζουν
Ας αφήσουμε τους ξένους
"Ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας"
Μικρή η αντιστάθμιση Κώστα
Τ' ότι γράφουμε ελληνικά
Εδώ στην άκρη της μεσόγειος
"Στις αμμουδιές του Ομήρου"

Eνεκεν των μεγάλων αποστάσεων
Δεν είναι λόγος να πνίγεται η φωνή μας
Λίγο έξω απ' τα νερά του Αιγαίου
Νιώθουμε κι εμείς να 'μαστε Eλληνες
Με τόλμην κι αρετή και πείσμα
Γράφουμε το τραγούδι μας ελληνικά
Στ' ακριτικά σύνορα του νότου.

Γιώργος Κωνστάντης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Γιώργος Κωνστάντης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1923 και απεβίωσε το 1999. Λόγω έντονων βιοποριστικών δυσκολιών, δεν ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και από νωρίς αναγκάστηκε να καταφύγει σε διάφορες εργασίες. Κατά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκε στο Κυπριακό Σύνταγμα του βρετανικού στρατού, πολέμησε στην Ελλάδα και κρατήθηκε αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία (1941-1945). Το 1963 μετανάστευσε στη Μ. Βρετανία, όπου και παρέμεινε ώς το 1981, οπότε και επέστρεψε, για να εγκατασταθεί στη Λευκωσία. 

Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το θέατρο (ως ηθοποιός και σκηνογράφος). Στην ποίηση εμφανίστηκε ήδη από τη δεκαετία του 1940. κατά καιρούς δημοσίευε ποιήματά του σε λογοτεχνικά περιοδικά.


Ποιητικές Συλλογές: 

• Σεμνοί στίχοι , 1946 
• Ηρωική πορεία, 1950 
• Περηφάνεια.1959, (σε κοινή έκδοση με έργα των Θ. Στυλιανού και Κ. Κλεάνθους)
• Ταυτότητα , 1989, 
• Η σιωπή κι ο χρόνος, 1990·
• Αφήγηση σημαιοφόρου 1990 

Επίλογος / Κωνστάντης Γιώργος

Λίγοι στίχοι απ’ το βιβλίο αυτό
«μπορεί να ’ναι και οι τελευταίοι»
Ίσως χαρακτούν στην ταφόπετρά σου
«Στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα»
που «είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς»
Όπου κυκλοφορεί η ιδιοτέλεια
Με συνοδεία εκτελεστικών αποσπασμάτων.
Στους δρόμους που περπάτησες κι εσύ
Κάποια μέρα ίσως ακουστούνε λίγοι στίχοι
Προσθέτοντας στο τέλος: –Από δω
Πέρασε ένας ολίγον έστω ποιητής
Αμνημόνευτος σε πλαστές ανθολογίες.

Το εκκλησάκι / Κωνστάντης Γιώργος

Περπάτησα πάνω σε πυρωμένες πέτρες

Μέσα στη λάσπη έχασα τα πόδια μου

Τα λόγια μου γδαρμένα στα χαλίκια

Απολησμόνησαν τη μυρουδιά του ήλιου

Μονάχα τη λεβεντιά του έρωτα άκουα

Δίνοντάς μου κουράγιο να ελπίζω

Ώσπου φάνηκες εσύ την τελευταία στιγμή

Βάνοντας στο αίμα μου νέους ρυθμούς

Τώρα χτίζω το εκκλησάκι μου.

Κρατώ ανοιχτά τα παραθύρια

Να μπαίνουν μέσα αρμαθιές φωτός

Να χαράζει ο χρόνος τ’ όνομά σου

Ανεξίτηλο στα βιβλία των αιώνων.

Το σκάφαντρο / Κωνστάντης Γιώργος

Έξω απ’ τις σπηλιές μαύρες καταχνιές

Αδιαπέραστες από το δόρι του ήλιου

Εκεί γεννήθηκα κι έζησα τις μέρες μου

Στο σκοτάδι με πληγωμένα δάχτυλα

Ψαχουλεύω να βρω μιαν έξοδο, να ιδώ

Τα λαμπερά κοχύλια τ’ άσπρα κύματα

Να γλιτώσω από υδροκέφαλα τέρατα

Που λυσσασμένα κατατρώουν τα χέρια μου.

Κάθε που δοκιμάζω ν’ ανεβώ στην επιφάνεια

Ματώνουν οι φτέρνες πονούν τα μάτια μου

Τόσα χρόνια παλεύοντας μες στις σπηλιές

Κανένα απ’ τα όνειρά μου δεν μ’ εγκαταλείπει.

Λίγο ακόμα –λέω και ξαναλέω–

Με το σκάφαντρο

των στίχων θ’ ανεβώ

Ν’ αποτινάξω το πένθος της ψυχής μου

Η θλίψη μιας μέρας / Κωνστάντης Γιώργος

Είναι μια θλίψη σήμερα στα μάτια σου

Το σώμα σου ντυμένο δάκρυα της βροχής

Του χειμώνα που διαρκώς σε κυνηγάει

Θε μου, πώς μένει άδεια τούτη η πολιτεία

Βουβή κι ασάλευτη

Μες στην αξιολύπητη περηφάνια της

Είχες τη μουσική δώδεκα αυλών

Το χρώμα εφήβων που κυνήγαγαν τον Μάη μήνα

Ήσουν ίδιος αρχάγγελος, στα μάτια σου

Φεγγοβολούσε η παντοδυναμία του ήλιου

Ποιος πήρε τώρα τη φωτιά σου και παγώνεις

Ποιος άνεμος κούρσεψε το σώμα σου

Αφήνοντάς σε γυμνό

Να’ ναι οι πληγές σημάδια

Μιας ηττημένης αξιοπρέπειας

Είναι μια θλίψη σήμερα στα μάτια σου