ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΥ ΦΥΛΛΟ / Πατσαλίδου Συλβάνα

Φθινόπωρο ήτανε..
Φυσούσε δυνατά ..
Όλα τα φύλλα έπεφταν από τα κλαριά τους..
Από τον κορμό τους...
Έπεσαν όμως σιμά..πολύ σιμά ...Στην ρίζα τους....Εσύ γιατί;
Γιατί ήθελες να πετάξεις τόσο μακριά από τον κορμό σου; Σάμπως και όταν θα ερχόταν η Άνοιξη δεν θα ξαναπρασινιζες;
Γιατί ήθελες να φτάσεις μέχρι την άκρη της Μεσογείου; Δεν ήξερες;
Δεν στο πανε; Το θεριό από πάνω σε προσμενε...καιρό τώρα. Και είναι φυλλοφαγο .
Δεν είσαι πια Χρυσοπρασινο , σε έβαψε με αίμα...κόκκινο αίμα ......Και θέλει να σε καταβροχθισει όλο ...
Γιατί δεν πέταξες πιο κοντά;
Γιατί να ...κειτεσαι μακράν ;
Πέταξε ξανά , από την άλλη μεριά τώρα .
Πέταξε φυλλαράκι μου κοντά...να ξαποστάσεις.....
Κύπρος είναι το όνομά σου..
Ελλάδα ο κορμός σου

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ / Πατσαλίδου Συλβάνα

Μεσόγειο σε είπανε
Θάλασσα ονειρεμένη
Μέσα στης γης τον ομφαλό
Σε έχουνε βαλμενη
Εγώ αυτήν τη θάλασσα.
Την έχω αγαπήσει
Στο κύμα σου μεγάλωσα
Τα πρώτα μου σκιρτήματα
Εκεί τα έχω ζήσει
Μα τώρα μεγαλώνοντας
Εχθρός μου έχει γίνει..
Γιατί κοντά στην μάνα μου
Να φτάσω δεν αφήνει..
Μεσόγειος μου θάλασσα
.εμένα εμποδίζεις
Φτερά να βάλω και να ρθω
Στην αγκαλιά της μανας..

Ελλάδα μου μητέρα μου............
Σαν βρίσκομαι σιμά σου
Για πάρε με κοντά σου
Στου Σόλωνα του Περικλή
Και των Θεών τη χωρα.............
.Εκεί θέλω να βρίσκομαι...
Εκεί να είμαι τώρα
Μα μην ξεχνάς Ελλάδα μου
Πώς έχεις μια κόρη..
Κύπρο την λένε μάνα μου
Κι ας βρίσκεται μακράν σου.....
Θάλασσα μου γαλανη
Φύγε από την μέση
Άσε να ξαποστασουμε
Μάνα μας δως μας θεση .....
Άνοιξε την αγκαλιά
Και εμείς χαρά να δούμε
Μετά από χρόνια και καιρούς....
Την λύτρωση να βρούμε ..