1 Ην ὅτε μυρία φῦλα κατὰ χθόνα πλαζόμενα
Βαθυστέρνου πλάτος αἴης.
Ζεὺς δὲ ἰδὼν ἐλέησε, καὶ ἐν πυκιναῖς πραπίδεσσι
Σύνθετο κουφίσαι, ἀνθρώπων παμβώτορα γαῖαν,
Ῥιπίσας πολέμου μεγάλην ἔριν Ἰλιάκοιο·
Ὄφρα κενώσειεν θανάτῳ βάρος· οἱ δ᾽ ἐνὶ Τροίῃ
῞Ηρωες κτείνοντο. Διὸς δὲ τελείετο βουλή.
4 εἵματα μὲν χροὶ ἕστο τά οἱ Χάριτές τε καὶ Ὧραι
ποίησαν καὶ ἔβαψαν ἐν ἄνθεσιν εἰαρινοῖσιν,
οἷα φοροῦσ᾽ ὧραι, ἔν τε κρόκῳ ἔν θ᾽ ὑακίνθῳ
ἔν τε ἴῳ θαλέθοντι ῥόδου τ᾽ ἐνὶ ἄνθει καλῷ,
ἡδέι νεκταρέῳ, ἔν τ᾽ ἀμβροσίαις καλύκεσσιν
ἄνθεσι ναρκίσσου καλλιρρόου δ᾽ οια Ἀφροδίτη
ὥραις παντοίαις τεθυωμένα εἵματα ἕστο.
5 ἣ δὲ σὺν ἀμφιπόλοισι φιλομειδὴς Ἀφροδίτη
πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας ἄνθεα γαίης
ἂν κεφαλαῖσιν ἔθεντο θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι,
Νύμφαι καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη,
καλὸν ἀείδουσαι κατ᾽ ὄρος πολυπιδάκου Ἴδης.
8 Κάστωρ μὲν θνητός, θανάτου δέ οἱ αἶσα πέπρωται·
αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἀθάνατος Πολυδεύκης, ὄζος Ἄρηος.
9 τοὺς δὲ μέτα τριτάτην Ἑλένην τέκε, θαῦμα βροτοῖσι·
τήν ποτε καλλίκομος Νέμεσις φιλότητι μιγεῖσα
Ζηνὶ θεῶν βασιλῆι τέκεν κρατερῆς ὑπ᾽ ἀνάγκης.
φεῦγε γὰρ οὐδ᾽ ἔθελεν μιχθήμεναι ἐν φιλότητι
πατρὶ Διὶ Κρονίωνι· ἐτείρετο γὰρ φρένας αἰδοῖ
καὶ νεμέσει· κατὰ γῆν δὲ καὶ ἀτρύγετον μέλαν ὕδωρ
φεῦγεν, Ζεὺς δ᾽ ἐδίωκε· λαβεῖν δ᾽ ἐλιλαίετο θυμῷ
ἄλλοτε μὲν κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης
ἰχθύι εἰδομένην, πόντον πολὺν ἐξορόθυνεν,
ἄλλοτ᾽ ἀν᾽ Ὠκεανὸν ποταμὸν καὶ πείρατα γαίης,
ἄλλοτ᾽ ἀν᾽ ἤπειρον πολυβώλακα. γίγνετο δ᾽ αἰεὶ
θηρί᾽ ὅσ᾽ ἤπειρος αἰνὰ τρέφει, ὄφρα φύγοι νιν.
15 αἶψα δὲ Λυγκεὺς
Τηΰγετον προσέβαινε ποσὶν ταχέεσσι πεποιθώς.
ἀκρότατον δ᾽ ἀναβὰς διεδέρκετο νῆσον ἅπασαν
Τανταλίδου Πέλοπος, τάχα δ᾽ εἴσιδε κύδιμος ἥρως
δεινοὶς ὀφθαλμοῖσιν ἔσω δρυὸς ἄμφω κοίλης,
Κάστορά θ᾽ ἱππόδαμον καὶ ἀεθλοφόρον Πολυδεύκεα.
νύξε δ᾽ ἄρ᾽ ἄγχι στὰς μεγάλην δρῦν.
16 οὐκ ἀπ᾽ ἐμοῦ σκεδάσεις ὄχλον, ταλαπείριε πρέσβυ;
17 οἶνόν τοι, Μενέλαε, θεοὶ ποίησαν ἄριστον
θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἀποσκεδάσαι μελεδῶνας.
18 Ζῆνα δὲ τὸν [θ᾽] ἔρξαντα καὶ ὃς τάδε πάντ᾽
ἐφύτευσεν
οὐκ ἐθέλει νεικεῖν· ἵνα γὰρ δέος ἔνθα καὶ αἰδώς.
19 οὐκ ἐφάμην Ἀχιλῆι χολώσειν ἄλκιμον ἦτορ
ὧδε μάλ᾽ ἐκπάγλως, ἐπειδὴ μάλα μοι φίλος ἤην.
20 τῷ δ᾽ ὑποκυσαμένη τέκε Γοργόνας, αἰνὰ
πέλωρα,
αἳ Σαρπηδόνα ναῖον ἐν ὠκεανῷ βαθυδίνῃ,
νῆσον πετρήεσσαν.
[1] Η
Νέμεση, κόρη της Νύχτας, προκάλεσε τον ερωτική επιθυμία του Δία, ο
οποίος την κατεδίωξε. Για να του ξεφύγει άλλαζε συνέχεια μορφές, ώσπου
έγινε χήνα. Τότε ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε ε κύκνο και ενώθηκε
μαζί της. Η Νέμεση γέννησε ένα ωό, που το βρήκαν βοσκοί και το έδωσαν
στην Λήδα. Από το ωό αυτό γεννήθηκαν η Ελένη και οι Διόσκουροι Κάστωρ
και Πολυδεύκης.
[2] Οι
Διόσκουροι, Κάστωρ και Πολυδεύκης, έκλεψαν τα κοπάδια του Λυγκέα και
του Ίδα, των γιών του Αφαρέα. Οι δυο παθόντες τους συνέλαβαν επ’
αυτοφώρω, και τότε ο Ίδας σκότωσε τον Κάστορα. Στην συνέχεια όμως ο
Πολυδεύκης σκότωσε τον Ίδα και τον Λυγκέα. Ο Δίας χάρισε στου
Διόσκουρους την αθανασία, στην οποία εναλλάσσονταν οι δύο αδελφοί, την
μία ημέρα ο ένας και την άλλη ο άλλος.
από: http://eleysis69.wordpress.com
