Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντωνιάδης Σωκράτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντωνιάδης Σωκράτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2023

ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ / Αντωνιάδης Σωκράτης


Έφυγαν τα χελιδόνια από την πόλη
παίρνοντας μαζί τους αντιστίξεις\
των απαλών πεταγμάτων
στα ηλεκτροφόρα πεντάγραμμα
των δρόμων.
Έφυγαν με τα πηγάδια που στέρεψαν
στην ανάγκη μας
με το πλήθος των ζουζουνιών
στο πολύβουο πανηγύρι των κήπων
καθώς το φως ύφαινε στα άνθη
την πολυσήμαντη πολιτεία τους.
Γέμισαν μικρούς θανάτους οι στέγες
κι ο γυρισμός μια υπόσχεση ακατάληπτη.
Απέμειναν στα μπράτσα των ποιητών
τα σπαθιά του Θεού
να εφορμούν και να χαρακώνουν
το αδειανό αζούριο τ’ ουρανού.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022

Η νοσταλγία της σιωπής / Αντωνιάδης Σωκράτης

 

Μέσα στου πλήθους τη φορά
πόσο μικραίνει ο κόσμος
μες στην πλατεία, την αγορά
πόσο στενεύει ο δρόμος.
Μα η ψυχή που μένει απλή
τη νύχτα κάνει απάγκιο
δίνει τον τόνο στη σιωπή
και ξεψυχάει το άγριο

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2022

Ο γιατρός Θρασύβουλος Ρώπας, ο πρωτοπόρος του Ιατρικού λογοτεχνικού κινήματος της Κύπρου.

γράφει ο Αντωνιάδης Σωκράτης (αναδημοσίευση από τη σελίδα του συγγραφέα σε Κοινωνικό Δίκτυο)

Ο Θρασύβουλος Ρώπας Κιτιεύς1, όπως τον αποκαλεί στο έργο του ο Ελλαδίτης λόγιος Αθ. Σακελλάριος γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1841. Ήταν γιος του Χατζηκωνσταντή Ρώπα από τα Λεύκαρα και της Θηρεσίας, κόρης του προύχοντα Αντρέα Δαυΐδ Πτολεμαίου που καρατομήθηκε το 1821. Σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και το Παρίσι. Το 1869 πήγε στην Αλεξάνδρεια όπου ήταν εγκατεστημένος ο αδελφός του και άσκησε για δύο χρόνια το ιατρικό επάγγελμα. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο η οθωμανική διοίκηση τον διόρισε στρατιωτικό γιατρό στη Λάρνακα. Ευρισκόμενος στη γενέτειρά του συμμετέχει τον Φεβρουάριο του 1878 στην ίδρυση του Γραικικού (αργότερα Ελληνικού) Αναγνωστηρίου «Ο Κιτιεύς»2. Το 1880 η βρετανική διοίκηση τον διόρισε επαρχιακό γιατρό στη Λεμεσό3. Λίγο μετά βρέθηκε στη Λευκωσία, όπου ως ιδιώτης γιατρός διακρίθηκε για την επιστημονική του επάρκεια και την επαγγελματική του φιλανθρωπία, γι αυτό και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό της πρωτεύουσας.
Όπως αναφέρουν η Αγνή Μιχαηλίδου στο βιβλίο της «Χώρα η Παλιά Λευκωσία»4 και ο Β. Πετρίδης σε άρθρο υπό τον τίτλο «Τύποι της Λευκωσίας» στο περ. Τάιμς οφ Σάιπρους5, καβάλα σε γαϊδούρι, συνήθεια της εποχής, και συνοδευόμενος από τον φαρμακοποιό του, ο οποίος έκρουε τον κώδωνα και φώναζε «ποιος θέλει να δει τον γιατρό», ο Ρώπας, γυρνούσε στους δρόμους της Λευκωσίας και παρείχε σε όποιον τον καλούσε τις ιατρικές του υπηρεσίες, ενώ ο φαρμακοποιός συμπλήρωνε την ιατρική πράξη με τα ανάλογα φάρμακα. Ο Β. Πετρίδης, στο ίδιο άρθρο, χαρακτηρίζει τον Ρώπα επιβλητικό στην εμφάνιση, καλό γιατρό, αστείο τύπο, ιδιόρρυθμο και είρωνα. Η εφ. Ένωσις γράφει: «εν τη επιστήμη, ην αφιλοκερδής, ουδέποτε εκμεταλλευόμενος την απειρίαν και την άγνοιαν των πασχόντων… συνεχώς ανεκούφιζεν εν κρυπτώ και παραβύστω τους ενδεείς και απόρους»6.
Αναφερόμενος στον ευτράπελο, γεμάτο χιούμορ και πνεύμα χαρακτήρα του που τον έκαναν περιζήτητο στις συντροφιές, ο Κύπρος Χρυσάνθης σημειώνει7: «Υπάρχει μια φράση σε παγκύπρια κλίμακα, περισσότερο, όμως στη Λευκωσία, η εξής: “Χρωστάς του Ρώπα”. Η φράση αυτή τουλάχιστον στον χώρο της Λευκωσίας, σήμαινε πως ο χαρακτηριζόμενος, είναι μισότρελος. Τούτο οφειλόταν στον ιδιότυπο και χιουμορίστα γιατρό Θρ. Ρώπα, που οι παραξενιές του, τόσο στην ιδιωτική του ζωή, όσο και στην επαγγελματική, προκαλούν και σήμερα κατάπληξη…»
Ύστερα από ένα άτυχο γάμο το 1888 «… μετά της σεμνής και διά πολλών προτερημάτων κεκοσμημένης δεσποινίδος, Ζωής Γ. Μιχαηλίδου»8 και μια δερματολογική ασθένεια που τον βασάνιζε χρόνια, πιθανόν καρκίνος ή ψώρα, ο Θρασύβουλος Ρώπας, αυτός ο αισιόδοξος και ευφυολόγος άνθρωπος περιέπεσε σε απόγνωση και μελαγχολία θέτοντας τέρμα στη ζωή του το 1890 σε ηλικία 49 χρονών.
Ήταν ο πρώτος που εξέδωσε το 1879, έναν χρόνο μετά την έναρξη της αγγλικής κατοχής, το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο στην Κύπρο, μια ποιητική συλλογή έκτασης 18 σελίδων με τίτλο Ποιημάτια. Περιλαμβάνει 7 ποιήματα, τα περισσότερα μακροσκελή και ένα μεταφρασμένο ποίημα του Γάλλου Lamartine. Εκδόθηκε στο τυπογραφείο T. Mασκάλκη στη Λάρνακα. Το 1884 ακολούθησε μια δεύτερη συλλογή που εκδόθηκε από το τυπογραφείο Κύπρος του δημοσιογράφου Γ. Νικόπουλου στη Λευκωσία. Περιλαμβάνει 7 μακροσκελή ποιήματα. Και οι δύο συλλογές είναι γραμμένες στην καθαρεύουσα, με κάποια στοιχεία δημοτικής στη δεύτερη. Ποιήματα που δεν συμπεριλαμβάνονται στις δύο ποιητικές συλλογές καθώς και έμμετρα αινίγματά του, που ήταν μια μόδα της εποχής, βρίσκονται δημοσιευμένα στις πρώτες κυπριακές εφημερίδες και σε περιοδικά της Σμύρνης.
Ήταν από τους πρώτους Κύπριους ποιητές του 19ουαιώνα. Έγραψε λυρικούς, αισθηματικούς και φυσιολατρικούς στίχους.
Το πρώτο ποίημα της συλλογής του 1879 Η Χρυσαλλίς γράφτηκε με φυσιολατρική και ερωτική διάθεση (αναφέρω την πρώτη στροφή, σ. 3).
Εις κήπον ήμην χλοερόν, εις εύοσμον ανθώνα / Που κελαδούσι τα πτηνά του παραδείσου μόνα. / Εκστατικώς εκύτταζον την φύσιν την ανθούσαν / Την μελωδίαν των πτηνών ακούων αντηχούσαν. / Των μεν υδάτων η ροή προς ταύτην συνεφώνει / Και τ’ άνθη χρυσοΰφαντος εφαίνοντο σινδόνη, / Το δε ποικίλον των φυτών και των πτηνών συγχρόνως. / Πανόραμ’ ήτον θελκτικόν που καταστρέφ’ ο χρόνος […].
Στο δεύτερο ποίημα της συλλογής με τίτλο Το Πάθος κυριαρχεί ο λυρικός ερωτισμός. Γράφτηκε το 1872 (12 πρώτοι στίχοι, σ. 4).
Τούτους τους στίχους μου, εις σε, εις σε, αφιερώνω / Και δι’ αυτών του πάθους μου τους πόθους εκληρώνω. / Εις σε να είπω χρεωστώ οπόσον η ψυχή μου / Σε αγαπά περιπαθώς, και τρέμει η ζωή μου. / Συ της καρδίας το τρωτόν επλήγωσας το μέρος, / Και φλόγες διεχύθησαν, και εγεννήθ’ ο Έρως. / Σε μόνον η καρδία μου επόθησε φιλτάτη, / Σε η ψυχή μου θα ποθή κι’ εν ώρα τη εσχάτη. / Αν της καρδίας τους παλμούς θελήσης να μετρήσης, / Αμέσως πόσον σ’ αγαπώ, ω φως μου, θα νοήσης. / Σε όταν βλέπω, ποθητή, τον ύψιστον δοξάζω, / Και το φλογώδες όμμα σου ερωτικώς κυττάζω / […].
Για τον Δ. Κριεζή ο γιατρός Θρασύβουλος Ρώπας από τη Λάρνακα, έγραψε το πιο κάτω πατριωτικό ποίημα. Απαγγέλθηκε από μαθήτρια του Παγκυπρίου Γυμνασίου στη Λευκωσία προς τιμή του αντιναυάρχου Δημήτριου Κριεζή, κυβερνήτη του ελληνικού εκπαιδευτικού πλοίου Ναύαρχος Μιαούλης που επισκέφτηκε την Κύπρο τον Μάιο του 1884. Βρίσκεται στη συλλογή του 18849.
Υπερηφάνως Σε χαιρετίζει / Το πλήθος σύμπαν των πολιτών. / Το όνομά Σου υπενθυμίζει / Ενδόξων οίκον αγωνιστών. / Στην άφιξίν Σου πάσα καρδία / Πάλλει, Μιαούλη, Ελληνική, / Ης πόθος είναι «Ελευθερία / Και ημετέρα αυτή η γη». / Την ανθοδέσμην προσφέρω ταύτην / Εις σε, του έθνους γενναίον ναύτην, / Μετά των άλλων συνευχομένη / Των Ελληνίδων των παρουσών / Όπως αθάνατος πάντα μένη / Υμών η δόξα των Κριεζών. / Είπατε, ναύται, εις την Πατρίδα / Καρδίαν ότι Ελληνικήν / Έχομεν πάντες, και την Ελπίδα / Επί σημαίαν την Εθνικήν (Εν Λευκωσία τη 30 Μαΐου 1884).
Τα τελευταία του ποιήματα, που είναι και τα καλύτερα, εκφράζουν τη μελαγχολία και τη βαθειά απαισιοδοξία στην οποία περιέπεσε λόγω των προσωπικών του περιπετειών που τον οδήγησαν τελικά στην αυτοχειρία. Ένα Άτιτλο, δημοσιεύτηκε στην εφ. Φωνή της Κύπρου το 188510 (δύο πρώτες στροφές):
«Εις τον κόσμον εν άνθος εφάνη, κι’ ήτο άνθος αυτό δροσερόν. / στον ορίζοντα μόλις εξήλθε, / Και ανίατος νόσος εισήλθε, / Και κατέστη το άνθος ωχρόν. // Τρυφερά μόλις άνοιγε φύλλα, και φυσά καταιγίς φοβερά! / Δεν τ’ αφήκεν η φύσις ν’ ανθήση! / Αλλά πριν το κλωνί του στολίση / Ήλθ’ ευθύς η φρικτή συμφορά […]
Σε ένα άλλο ποίημα με τίτλο Πικρά αλήθεια που δημοσιεύτηκε λίγο μετά τον θάνατό του στην εφ. Ένωσις παρεισφρέει η ερωτική απογοήτευση και η παράδοση από τις χαρές της ζωής (αποσπάσματα)11: Αν φλογερούς οφθαλμούς / απαντήσης ποτέ σου και λαύρους, / Πνέοντας πυρ και με πάθος, καλούντας εις έρωτος μάχην./ Μεγαλοπλόκαμος αν καλλονή / εμπαθές σ’ ατενίση με βλέμμα, / Κ’ υποσχεθή μειδιώσα προς σε, / παραδείσοτ γηίνου τας τέρψεις, Κι’ αν ουρανία φωτίζη ακτίς, / το μειδίαμα τούτου του κάλλους, / Αηδονόστομον κόρην της Εύας / εάν κατά τύχην ακούσης, / Άσμα γλυκύ και αγγέλων φωνάς / τεχνηέντως να ψάλλη, / Μη την πιστεύσης ω μη / την πιστεύσεις θνητέ εάν θέλης, / Και την ζωήν σου και νουν / και καρδίαν ησύχους να έχης /… / Δόλιον είνε το βλέμμα / πολλούς απατήσαν αθώους. / Δώσαντας πίστιν εις λόγους / ψευδείς γυναικός και δολίους. / … // Έπαθον τόσα δεινά / και τοσαύτας εγεύθην πικρίας, / Εκ χαρακτήρος τοσούτον / ψευδούς και εντέχνως δολίου. / Καίει το στήθος μου τόσον / και πάλι η καρδία τοσούτον, / Ώστε αδύνατον πλέον / μοι είνε σιγήν να τηρήσω. / Δάκρυα πλήρη πικρίας, / ας χύσω θρηνών την γαλήνην, / Ήτις εξέλιπε πλέον / κ’ εκ της ψυχής, και καρδίας και νουν μου».
Ο Θρ. Ρώπας μπορεί να θεωρηθεί ο πρωτοπόρος μιας παράδοσης που θέλει αρκετούς γιατρούς στην Κύπρο να ασχολούνται με τη λογοτεχνία.
Το κείμενο από το ανέκδοτο βιβλίο μου: "Λογοτέχνες του 19ου και 20ού αιώνα. Καταγόμενοι ή σχετιζόμενοι με τη Λάρνακα".
Βλ. Ανδρέας Κλ. Σοφοκλέους, Θρασύβουλος Ρώπας, Γιατρός και Ποιητής, Κυπριακή λογοτεχνία του ΙΘ΄ αιώνα (2001), Βιογραφικά: Κουδουνάρης (2018), τόμ. Β΄, σς. 708-709Πασχάλης Κιτρομιλίδης, Κυπριακή Λογιοσύνη, σ. 234. περ. Κυπριακαί Σπουδαί, τόμ. Μτ (1979), σς. 172-173, 1. Αθ. Σακελλάριου, Τα Κυπριακά, τόμ. Α΄, σ. 801, 2. Λ. Παπαλεοντίου, Η πνευματική κίνηση στη Λάρνακα κατά τις πρώτες δεκαετίες της Αγγλοκρατίας, «Πρακτικά Δευτέρου Κιτιακού Συμποσίου, Κίτιον-Λάρνακα διά μέσου των αιώνων», σ. 209, 3. Κ. Πιλαβάκης, Η Λεμεσός σ’ άλλους καιρούς(1997), σ. 288, 4. Αγνής Μιχαηλίδου, Χώρα η Παλιά Λευκωσία (1977), σ. 109, 5. περ. Τάιμς οφ Σάιπρους, 15 Οκτ. 1958, τόμ. Γ΄, Αρ. 33, σ. 54, 6. εφ. Ένωσις, 20 Φεβρ. 1890, 7. Κύπρος Χρυσάνθης, Μικρά πορτραίτα Κυπρίων, Ελληνικός Πνευματικός Όμιλος Κύπρου (1993), 112, 8. εφ. Σάλπιγξ,24 Σεπτ. 1888, 9. Ρώπας, Ποιημάτια (1884), σς. 18-19Αχ. Λυμπουρίδης, «Το πρώτο ερασιτεχνικό θέατρο», Ιστορικές πραγματείες, (παραλλαγμένο), σ. 5, 10. εφ. Φωνή της Κύπρου, 19 Σεπτ. 1885.Σοφοκλέους, σ. 46, 11. εφ. Ένωσις, 28 Φεβρ. 1890. Σοφοκλέους, σ. 49.

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

TO EΞΩΦΥΛΛΟ (μνήμη Σάκη Νικολάου) / Αντωνιάδης Σωκράτης


Ψηλά το όνομα του ποιητή.
Λίγο πιο κάτω ο τετράφυλλος τίτλος
με τα δέκα κεφαλαία κατακόκκινα γράμματα
κι ύστερα γυμνός ο φυγόκεντρος άνεμος
να παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.
Στο κατώφλι η ημερομηνία έκδοσης:
χίλια εννιακόσια ογδόντα.
Κι όμως ο άνεμος που λυσσομανά
ασταμάτητα στο χάσμα του χρόνου
δεν πείραξε τίποτε
δεν πήρε τίποτε μαζί του
κράτησε ατσαλάκωτες
λέξεις, εικόνες, νοήματα
τ’ όνομα του ποιητή το σεβάστηκε
δεν σκόρπισε απ’ τις σελίδες
τη μυρωδιά των λουλουδιών.
Μόνο το σφύριγμά του να δίνει ρυθμό
στον ακέραιο ελληνικό λόγο.
Σ. Αντωνιάδη (συλλογή «Ανώνυμη Άνοιξη) 2014

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Το σπίτι / Σωκράτης Αντωνιάδης


Το σπίτι έγινε καφετέρια
μ’ επίπλωση να θυμίζει ευαισθησίες παλιάς κοπής.
Λίγο μετά το πυρπόλησαν
λόγοι αντιζηλίας, είπανε.
Αλλά το ξέρω καλά αυτό το σπίτι.
Κάποτε είχε μια ψυχή γαλήνια
χωνεμένη στα παλιά έπιπλα
στην άμιλλα των ευγενών ψιθύρων.
Ίσως και ν’ αυτοπυρπολήθηκε
μη αντέχοντας στον τόσο θόρυβο
και στην τόση κωμωδία των συναθροιζομένων.

"Ο Άγγλος φωτογράφος" (απόσπασμα) / Αντωνιάδης Σωκράτης

Ήρθε απ’ τη μεριά του Κάβο Κίτι
κι ευθύς απλώθηκε μπροστά στα μάτια του
στενή λωρίδα ανατολίτικου παζαριού.
Στο φρύδι του γιαλού η Σκάλα
με τις σημαίες να κυματίζουν
και τα κανόνια του Κάστρου
να χαιρετούν γιορτινά τα νέα καράβια.

Μα πιο πολύ τον πολυταξιδεμένο
στα μέρη των ανατολικών αποικιών
Άγγλο φωτογράφο
συνεπήρε η κορυφογραμμή του Σταυροβουνίου
ζωγραφιά δειλινού σε κινέζικο βάζο.




 Από την ποιητική συλλογή: Ανώνυμη άνοιξη. 

Αντωνιάδης Σωκράτης

Το εξώφυλλο (απόσπασμα) / Αντωνιάδης Σωκράτης

 ...Κι όμως ο άνεμος που λυσσομανά 
 ασταμάτητα στο χάσμα του χρόνου 
δεν πείραξε τίποτε 
 δεν πήρε τίποτε μαζί του 
 κράτησε ατσαλάκωτες 
 λέξεις, εικόνες, νοήματα 
το όνομα του ποιητή το σεβάστηκε 
δεν σκόρπισε απ’ τις σελίδες 
τη μυρωδιά των λουλουδιών. 
 Μόνο το σφύριγμά του να δίνει ρυθμό 
 στον ακέραιο ελληνικό λόγο.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

«Παλαιοί Τεχνίτες της Λάρνακας» / Κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του γιατρού-ερευνητή Σωκράτη Τ. Αντωνιάδη


Με τίτλο «Παλαιοί Τεχνίτες της Λάρνακας», κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του γιατρού-ερευνητή Σωκράτη Τ. Αντωνιάδη. Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση 289 σελίδων, με κείμενα που αναφέρονται στους γνωστότερους εκπροσώπους 13 παλαιών επαγγελμάτων, με πολλές αδημοσίευτες φωτογραφίες, με βιβλιογραφική αναφορά και ευρετήριο κύριων ονομάτων. Το βιβλίο προλογίζει ο πρώην Πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Λάρνακας, Όθωνας Θεοδούλου, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει πως πρόκειται για «ένα βιβλίο που έλειπε από τη βιβλιογραφία των επαγγελμάτων».
Ο ίδιος ο συγγραφέας δίδει το στίγμα του βιβλίου του στο σύντομο εισαγωγικό σημείωμα: “Το βιβλίο αποτελεί φόρο τιμής στους ανθρώπους που άφησαν τη σφραγίδα τους στη φυσιογνωμία της Λάρνακας, με έργα χειρονακτικής δημιουργίας”.
Αναφέρεται σε τεχνίτες 13 επαγγελμάτων που έζησαν και δραστηριοποιήθηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις τέσσερις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα: Αμαξουργοί, Αργυροχρυσοχόοι, Επιπλοποιοί και Καρεκλάδες, Καραβομαραγκοί, Κηροποιοί, Κωμοδρόμοι, Λιθοξόοι, Παπλωματάδες, Ράφτες και Ράφταινες, Σκαρπάρηδες και Τσαγκάρηδες, Ταλιαδόροι (ξυλογλύπτες), Τενεκετζήδες και Χαλκωματάδες. Τα περισσότερα από αυτά εξέλιπαν.
Είναι το τέταρτο βιβλίο έρευνας του Σωκράτη Αντωνιάδη με θέμα τη γενέθλια πόλη του. Προηγήθηκαν: Τα Μεσαιωνικά κατάλοιπα στην επαρχία της Λάρνακας, Μιχαλάκης Παρίδης ο αγωνιστής-ποιητής της ελευθερίας και Η Λάρνακα του Πουρίνου. Το 2014 δημοσίευσε την ποιητική συλλογή Ανώνυμη Άνοιξη.


Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Πέντε (5) ανέκδοτα ποιήματα του Σωκράτη Αντωνιάδη

ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ 

Στον κλωβό μιας τυχαίας ανάβασης
καραδοκεί ενίοτε
στα μάτια ενός άγνωστου συνταξιδιώτη
μια αιωνιότητα.
Καθώς η ανάληψη
υπερβαίνει τον αριθμό των ορόφων
αναρωτιέσαι
για τη χαμένη γενιά των αγγέλων.


DELETE

Ενημερώνουμε τη μνήμη του τηλεφώνου
αφαιρώντας ονόματα που ’φυγαν  
ή που ανώφελα επιμένουν.
Μια αμφιταλάντευση 
η διαγραφή της μνήμης
όμως η μυγιάγγιχτη αφή της οθόνης
δεν διστάζει
να επιβάλει ακαριαία την τελική λύση.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ 

Το σπίτι έγινε καφετέρια
μ’ επίπλωση να θυμίζει ευαισθησίες παλιάς κοπής.
Λίγο μετά το πυρπόλησαν
λόγοι αντιζηλίας είπανε.
Αλλά το ξέρω καλά αυτό το σπίτι.
Κάποτε είχε μια ψυχή γαλήνια
χωνεμένη στα παλιά έπιπλα
στην άμιλλα των ευγενών ψιθύρων.
Ίσως και ν’ αυτοπυρπολήθηκε
μη αντέχοντας στον τόσο θόρυβο
και στην τόση κωμωδία των συναθροισμένων.

 ΑΤΙΤΛΟ

Ονειρεύτηκε δικό της τον μεγάλο πόνο.
Ξύπνησε ιδρωμένη
ανακάθισε
και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος
να συγκρατήσει τον φόβο.
Ώσπου τα δευτερόλεπτα αναδιάταξαν
τον κόσμο
κι αποκοιμήθηκε ξανά
μητέρα.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΩΝ

Κήποι αδιευκρίνιστων συναισθημάτων
απλώνονται πάνω απ’ την αιώνια σιωπή.
Ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει μια μαρμάρινη πλάκα
ποια επιτύμβια θ’ αποδώσουν την οφειλόμενη υπόσταση
ποιες ουράνιες προσδοκίες θα ξεδιπλώσουν
τα λευκά φτερά των αγγέλων
ποιες ηλικίες θα εκτεθούν επιτέλους σε κοινή θέα
φωτογραφίες που δεν ξέχασαν το αλλοτινό ατσαλάκωτο κύρος
θα φλερτάρουν με τους ιριδισμούς των ματιών.
Επιθυμίες καλά κρυμμένες που οικειοποιούνται
τη μεγαλοσύνη του ζόφου και των κυπαρισσιών.
Κάποιοι τα λένε γη ανάπαυσης
τόπους αναμονής
μα είναι και υποθέσεις δημοσίων σχέσεων με τον θάνατο.


Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Σωκράτης Αντωνιάδης (μικρή αναφορά)

Ο Σωκράτης Αντωνιάδης είναι συγγραφέας και ποιητής. Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα με  την έκδοση της ιστορικής μελέτης : Μεσαιωνικά κατάλοιπα στην επαρχία Λάρνακας, 2012  και τον επόμενο χρόνο 2013 με την  βιογραφία για τον ήρωα-ποιητή Μιχαλάκη Παρίδη (2013). 

Έργα του:

Ποιητική Συλλογή: Ανώνυμη άνοιξη, Λάρνακα, Βιβλιοεκδοτική, 2014
Ιστορική Μελέτη : Μεσαιωνικά κατάλοιπα στην επαρχία Λάρνακας, 2012 
Βιογραφία: για τον ήρωα-ποιητή Μιχαλάκη Παρίδη 2013
Λοιπά:     Η Λάρνακα του Πουρίνου / 2015
          

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

«Η Λάρνακα του Πουρίνου» Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Σωκράτη Τ. Αντωνιάδη







".........Πρόκειται για ιστορίες με ξεχωριστό χιούμορ ενός σύγχρονου θυμόσοφου της Λάρνακας, του Χριστάκη Κτωρίδη, γνώστου στους συμπολίτες του ως Πουρίνου. Σε κάθε ιστορία ακολουθούν πληροφορίες για τη Λάρνακα και τους ανθρώπους της των 70 πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα."

Σωκράτης Τ. Αντωνιάδης.







Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ / Αντωνιάδης Σωκράτης

στον  Δημητράκη Δημητριάδη*


Σκούριασες μες στο μικρό ορειχάλκινο σώμα σου
κι ούτε μια λέξη δεν άρθρωσες.
Θα διαρρήξω λοιπόν με τα χέρια
το μεταλλικό στέρνο σου
θα κρατήσω απαλά στις παλάμες
την τρυφερή σου καρδιά
και θα σε ρωτήσω τι ένιωσες την άνοιξη του ’56
όταν εξοστρακίστηκες στ’ άστρα!
Κι αν η σφαίρα που συνέτριψε το κρανίο σου
λίγο πιο πάνω απ' το δεξί μάτι
δεν σ’ άφησε να θυμάσαι
εγώ δεν θα σ’ αφήσω στην ηρωική λήθη.
Θα σε σφίξω με όλη τη δύναμή μου
μέχρι ν’ ακούσω στους χάλκινους παλμούς της καρδιάς σου
τα άγουρα όνειρα ενός εφτάχρονου αγοριού
που δεν άνθισαν σε καμιά πόλη του κόσμου
αλλά έμεινε εξήντα πέντε χρονών άγαλμα
να περιφέρεται φάντασμα στην αυλή του σχολείου
με το κοντό μαθητικό παντελονάκι
τις μικροσκοπικές γροθιές
κι ένα πανέρι άνθη για περαστικούς και συμμαθητές.





 Σωκράτης Αντωνιάδης                                                                                                 Οκτώβρης 2014.



* Ο μικρότερος πεσόντας της ΕΟΚΑ. Δολοφονήθηκε από Άγγλο στρατιώτη στις 14 Μαρτίου του 1956, σε διαδήλωση κοντά στον Άγιο Λάζαρο.