Πέντε (5) ανέκδοτα ποιήματα του Σωκράτη Αντωνιάδη

ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ 

Στον κλωβό μιας τυχαίας ανάβασης

καραδοκεί ενίοτε

στα μάτια ενός άγνωστου συνταξιδιώτη

μια αιωνιότητα.

Καθώς η ανάληψη

υπερβαίνει τον αριθμό των ορόφων

αναρωτιέσαι

για τη χαμένη γενιά των αγγέλων.

DELETE

Ενημερώνουμε τη μνήμη του τηλεφώνου

αφαιρώντας ονόματα που ’φυγαν  

ή που ανώφελα επιμένουν.

Μια αμφιταλάντευση 

η διαγραφή της μνήμης

όμως η μυγιάγγιχτη αφή της οθόνης

δεν διστάζει

να επιβάλει ακαριαία την τελική λύση.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ 

Το σπίτι έγινε καφετέρια

μ’ επίπλωση να θυμίζει ευαισθησίες παλιάς κοπής.

Λίγο μετά το πυρπόλησαν

λόγοι αντιζηλίας είπανε.

Αλλά το ξέρω καλά αυτό το σπίτι.

Κάποτε είχε μια ψυχή γαλήνια

χωνεμένη στα παλιά έπιπλα

στην άμιλλα των ευγενών ψιθύρων.

Ίσως και ν’ αυτοπυρπολήθηκε

μη αντέχοντας στον τόσο θόρυβο

και στην τόση κωμωδία των συναθροισμένων.

 ΑΤΙΤΛΟ

Ονειρεύτηκε δικό της τον μεγάλο πόνο.

Ξύπνησε ιδρωμένη

ανακάθισε

και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος

να συγκρατήσει τον φόβο.

Ώσπου τα δευτερόλεπτα αναδιάταξαν

τον κόσμο

κι αποκοιμήθηκε ξανά

μητέρα.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΩΝ

Κήποι αδιευκρίνιστων συναισθημάτων

απλώνονται πάνω απ’ την αιώνια σιωπή.

Ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει μια μαρμάρινη πλάκα

ποια επιτύμβια θ’ αποδώσουν την οφειλόμενη υπόσταση

ποιες ουράνιες προσδοκίες θα ξεδιπλώσουν

τα λευκά φτερά των αγγέλων

ποιες ηλικίες θα εκτεθούν επιτέλους σε κοινή θέα

φωτογραφίες που δεν ξέχασαν το αλλοτινό ατσαλάκωτο κύρος

θα φλερτάρουν με τους ιριδισμούς των ματιών.

Επιθυμίες καλά κρυμμένες που οικειοποιούνται

τη μεγαλοσύνη του ζόφου και των κυπαρισσιών.

Κάποιοι τα λένε γη ανάπαυσης

τόπους αναμονής

μα είναι και υποθέσεις δημοσίων σχέσεων με τον θάνατο.