Η ασθένεια της Ρώμης / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Η Ρώμη νοσεί, φθίνει από ανυπόφορη
πλήξη, πεθαίνει από υπερβολική
βαριεστιμάρα∙  δεν ξέρει πώς να σκοτώσει
το χρόνο της, δεν ξέρει πώς να ξοδέψει
τον πλούτο της∙ έχει φάει μέχρι σκασμού,
έχει ρευτεί μέχρι παροξυσμού,  όλες οι επιθυμίες της
έχουν εκπληρωθεί ,όλες της οι φιλοδοξίες  έχουν
ικανοποιηθεί. Κανένας δε γνοιάζεται για λόγου της∙
οι πάντες την περιχαράκωσαν στο χρυσαφένιο
της κουκούλι.
Ουδείς υποπτεύεται την εγκατάλειψη της Ρώμης∙
ουδείς υποπτεύεται πως η Ρώμη οικουρεί,
πάσχει βαρέως, νοσεί σοβαρώς , η Ρώμη πνέει
τα λοίσθια! Γιατί κανείς δεν πληρώνει γρόσι
για λόγου της∙ κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά∙
όλοι με τρόπο την κλέβουν και την εξαπατούν∙
όλοι την εγκαταλείπουν στην τύχη της
κι ας καμώνονται περί του αντιθέτου ,ας προσποιούνται
περί του αντιθέτου, ας δείχνουν πως ακόμα τη φορούν
για κορώνα τους, ακόμα την έχουν για σκέπη τους.
Η Ρώμη πεθαίνει αβοήθητη, εγκαταλειμμένη
κι από τον τελευταίο Ρωμαίο, εξαπατημένη
κι από τον έσχατο σκλάβο της, όταν όλοι στο παλάτι
την δηλητηριάζουν με τις αναθυμιάσεις τους,
όλοι στο παλάτι συνωμοτούν πίσω από τη ράχη της,
με τρόπο της ανοίγουν το λάκκο, τη σπρώχνουν
κατά κρημνού, με τις ανήκουστες ατασθαλίες τους,
τ ‘ασύστολα ψεύδη τους, τις ανερυθρίαστες ενοχές τους,
τις πομπώδεις κολακείες τους.
Η Ρώμη πνίγεται στους καπνούς της κνίσας των σφάγιων∙
εξεμεί τις πόλεις που της μπούκωσαν με το ζόρι∙
ρεύεται τα ξύγκια που την πότισαν στο μεθύσι της,
δεν αντέχει άλλο τόσα δύσπεπτα μενού στο στομάχι της,
τόσες ανομολόγητες αμαρτίες στην ψυχή της,
χωρίς ένας Ρωμαίος στρατιώτης να στέκεται δίπλα της,
ένας ευπατρίδης Ρωμαίος να σκύψει να σηκώσει μέρος του φορτίου της.
Η Ρώμη σκάει από παράπονο ∙πεθαίνει από ανυπόφορη  πλήξη,
θανατηφόρο μαρασμό διαπιστώνοντας το μέγεθος της ταπείνωσης,
την κατάντια του μεγαλείου ,τη φρίκη του ξεπεσμού ,
τις αδυναμίες της παντοκρατορίας της, όταν κι ο τελευταίος Ρωμαίος
μπορεί να την αποπέμψει σκαιώς, να της κλείσει κατάμουτρα
την  πόρτα ,να τη λακτίσει βίαια, κι ο τελευταίος Ρωμαίος
μπορεί να της δώσει τη χαριστική βολή, να της καταφέρει
το θανάσιμο χτύπημα!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΕΝ ΚΑΙΡΩ’’
ΕΚΔΟΣΗ : 1991
 

Εωσφόρος /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Έγινα επικίνδυνος από τη στιγμή,
που άρχισα να σκαλίζω στο σκοτάδι∙
από τη στιγμή που ανέλυα το σκοτάδι,
το περνούσα μέσα από τον ηθμό του φωτός,
προσμετρούσα το βάθος και την πυκνότητα του.
Γινόμουν εξαιρετικά ανεπιθύμητος από την
επιμονή μου να χώνω τη μούρη μου στα άδυτα
των αδύτων, ν’ ανασηκώνω παραπετάσματα,
να βγάζω μυστικά  στην επιφάνεια.
Με τέτοια διαγωγή πολύ νωρίς έχασα την εύνοια
του βασιλιά∙ πολύ νωρίς κηρύχτηκα  σεσημασμένος
εχθρός του παλατιού, αποβλητέος κι αποδιοπομπαίος.
Εξοστρακίσθηκα  βάσει των κειμένων νόμων∙
βρέθηκα ανάμεσα στους ληστές και τους παράνομους,
στους έκπτωτους και τους ραδιούργους.
Όμως ποτέ δεν ειπώθηκε από το παλάτι η Αλήθεια∙
ποτέ το παλάτι δεν επέτρεψε ν’ ακουστεί στους
δρόμους η Αλήθεια, να μάθει ο κόσμος την πάσαν Αλήθεια
και μόνον την Αλήθεια∙
όχι τους καλοπληρωμένες συκοφαντίες ,τις επίσημες
εκδοχές των πραγμάτων ,αλλά τις άλλες ,που κλείνονται
στα μπουντρούμια, τις άλλες που τους κόβουν τη γλώσσα,
τις άλλες που τους σφίγγουν το λαρύγγι ,
τις καρατομούν στην πλατεία ,με βασιλικές σφραγίδες
Τις φυγαδεύουν στο εξωτερικό,
με βουλοκέρι τις κλείνουν στο πυρ το εξώτερο…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ’’ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1987
 

Ένα σκυλί γαβγίζει μέσα στη νύχτα / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Το παλάτι κοιμάται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου∙
κανένα όνειρο δε σκαρφαλώνει
στη σκέψη του, καμιά σκέψη στο μυαλό του∙
όλα στο παλάτι παραδομένα στον ύπνο τους,
τον ύπνο του δικαίου.
‘Όμως ένα σκυλί ξαγρυπνά∙ ένα σκυλί
κόβει βόλτες ανήσυχο στην Πόλη.
Μάταια κάνει προσπάθειες  ν ‘ακουστεί∙
μάταια ουρλιάζει μέσα στη μοναξιά του∙
όλα στο παλάτι κοιμούνται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου.
Όμως ένα σκυλί ψυχανεμίζεται πράγματα
που δύσκολα περνούν στο παλάτι∙
ανιχνεύει μυρουδιές που δεν ερεθίζουν
την όσφρηση του παλατιού∙
φτάνουν στ ‘αυτιά του περίεργοι ήχοι,
αδιόρατες σκιές  αναδύονται στο προσκήνιο,
η νύχτα βγάζει σημεία και τέρατα.
Σημεία και τέρατα καταλαμβάνουν αίφνης
τους διαδρόμους∙ και το παλάτι κοιμάται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου,
χωρίς όνειρα στη σκέψη του, χωρίς σκέψεις
στο μυαλό του.
Το παλάτι δεν ακούει τα βήματα που πλησιάζουν∙
δεν οσμίζεται το χνώτο που βάρυνε την ατμόσφαιρα∙
δε βλέπει το χέρι που απειλητικό σηκώνεται στον αέρα∙
τις πόρτες π ‘ανοιγοκλείνουν οι παρακοιμώμενοι,
τους συνωμότες που κρύβονται στο μανδύα
των σωματοφυλάκων, τα σημεία και τέρατα
που διαδραματίζονται μέσα στο παλάτι.
Το σκυλί ουρλιάζει μέσα στον πόνο του∙
ματαίως αγωνίζεται ν ‘ακουστεί∙ ματαίως γδέρνει
τον ύπνο του παλατιού∙ το βλέπει που το παλάτι
με τίποτα δεν ξυπνάει∙  με τίποτα το παλάτι δε σώζεται,
όταν όλα τα αισθητήρια του όργανα πέσαν σ ‘αχρηστεία,
όλοι οι σεισμογράφοι του σε αδράνεια,
κανένας δε σώζει το παλάτι!...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1987

Το βόρειο σέλας/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Κάποτε καταυγάζει τον ουρανό μας∙
κάποτε καταυγάζει τη σκέψη μας.
Στεκόμαστε τότε να το κοιτούμε συλλογισμένοι.
Άραγε να θέλει να μας πει κάτι;
Άραγε να σηματοδοτεί κάτι στη ζωή μας;
Γιατί το σέλας μας επισκέπτεται ακριβώς
στις μεγάλες νύχτες μας∙ τότε που δεν ξέρεις
αν η μέρα θα’ρθεί και τι σου ξημερώνει.
Το σέλας για μέρες μένει κρεμασμένο
πάνω από τα σπίτια μας ∙αν απλώσεις το χέρι,
μπορείς και να το πιάσεις∙ αν του μιλήσεις
μπορεί και να σ ‘ακούσει.
Όμως μένουμε βουβοί κι εκστατικοί
να το κοιτούμε∙ ίσως από φόβο μήπως του ζητήσουμε
πολλά ∙ίσως κι από δισταγμό μήπως διαψευστούμε
στις προσδοκίες μας.
Το σέλας βάζει φωτιά στον ουρανό και τη σκέψη μας∙
πυρπολούμαστε κάποτε μαζί του κι εμείς∙
και, προς στιγμή, αισθανόμαστε να μας διαπερνά το ρίγος
από τη λάμψη του.
Η επαφή μας κρατάει τόσο λίγο,  που θα μπορούσε
κανείς να ισχυριστεί πως δεν υπήρξε καν∙
κι όμως όσοι τη νιώσαμε και τώρα ακόμα
που την επαναφέρουμε στη μνήμη μας
η θαλπωρή του ζεσταίνει τις μακρές νύχτες
του χειμώνα ή και της ζωής μας!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ  ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013
 
 

Το θραυσμένο γυαλί/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ώρες  ώρες τ ‘ακούω ν ‘αναπνέει
ακόμα την άμμο της ερήμου.
Μικρές, αδιόρατες ρωγμές του χαρακώνουν
το σώμα∙ η στιλπνάδα
της όψης του αποτυπώνει την καθαρότητα
της ματιάς του.
Πέρασαν πάνω του θύελλες και σιμούν∙
ποτέ δεν κατακάθισαν μέσα του.
Ίσως εδώ να βρίσκεται και το μυστικό
της γυαλάδας του.
Είναι ακατανόητο πώς τόσοι κόκκοι ψιλοκοσκινισμένης
άμμου μπόρεσαν να κρατήσουν  τόση καθαρότητα!
Ώρες ώρες τ ‘ακούω  να ταράζεται από περίεργους
τριγμούς∙ το πρόσωπο του ρυτιδώνεται από ένα
αιφνίδιο κι αναπάντεχο γέρασμα.
Αισθάνομαι το λύσιμο των δεσμών του
καθώς ξεδένουν τα χέρια παραδιδόμενα
σε μια αναπόδραστη φθορά.
‘’Γέρασα πρόωρα! δεν αντέχω την ερημία των
ανθρώπων’’, τ ‘ακούω να λέει,’’η έρημος, ά ,η έρημος!
ήταν κάτι άλλο!
Εδώ σε κάνουν διαρκώς να θέλεις να το σκάσεις∙
να χαθείς από τον κόσμο.
 Σε σφίγγουν τόσο πολύ
με τα χέρια τους που πνίγεσαι!
Ράγισε η καρδιά μου !οι κόκκοι άμμου
που τόσο συνεκτικά την κρατούσαν λύγισαν∙
ένας ένας έγιναν σκόνη που την πήρε ο άνεμος!’’
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013
 
 

Το ποντίκι που βρυχάται!/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Δε το παρεξηγούμε∙ ξέρουμε
πως κάνει ασκήσεις ορθοφωνίας∙
δοκιμάζει ,πέραν των ψιλών
και τις βαριές νότες, για μπάσους
και βαθύφωνους!
Ως δάσκαλοι φωνητικής, θα του
υποδείξουμε με τρόπο, πως λανθασμένα
καταπονεί τις φωνητικές του χορδές.
Εκ κατασκευής δεν ανταποκρίνονται
στη φωνή, που ανεπιτυχώς προσπαθεί
να μιμηθεί!
 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ   ‘Η  ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΙΙ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2015
 

Τα μετά τη σταύρωση / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Τα πράγματα επανέρχονται στους
κανονικούς τους ρυθμούς∙
βγάλαμε από τη μέση τον ταραξία!
Οι μαθητές του σκόρπισαν από τον φόβο
των Ιουδαίων κι εμείς ξαναβρίσκουμε
τους παλιούς καλούς εαυτούς μας∙
ούτε συνάξεις ούτε διαδηλώσεις
ούτε επίγειες ή επουράνιες βασιλείες∙
τέλειωσαν τα τρελά! να επανέλθει επιτέλους
και η λογική στη θέση της!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013
 

Σύμβολα πίστης/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη∙

εμπιστοσύνη σημαίνει αξιοπιστία∙

αξιοπιστία σημαίνει καθαρό πρόσωπο∙

καθαρό πρόσωπο σημαίνει καθαρά χέρια ∙

καθαρά χέρια σημαίνει τα βάζω στη φωτιά

και δε φοβούμαι μήπως μου τα κάψει∙

μου τα επιστρέφει καθαρότερα από πριν!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ : 2018

Οι φάσεις της Σελήνης ή οι δρόμοι του Φεγγαριού / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 
Περιγελούν τα παιδιά, γιατί
στο πρόσωπο
της Σελήνης, αναγνωρίζουν το δικό
τους πρόσωπο·
και χαίρονται ανταλλάζοντας
χαιρετούρες
κι ανταποδίδοντας το χαμόγελο
με χαμόγελο.
Κάθε μέρα η Σελήνη αλλάζει 
πρόσωπο·
οι άνθρωποι της καθημερινότητας
δεν  καταλαβαίνουν
αυτές τις μικρές, αδιόρατες αλλαγές·
προτιμούν, να βλέπουν εκείνο,
που φαίνεται·
όσο για τ’άλλα, καλύτερα να περνούν
απαρατήρητα.
Τα παιδιά μάθαν να κουβεντιάζουν
με τη Σελήνη·
ξέρουν να βλέπουν ακόμα και τη σκοτεινή της
πλευρά, αυτή, που κρατάει
επίζηλα μόνο
για τούς εξαιρετικά δικούς της·
αυτούς, που βλέπουν
και την άλλη πλευρά των πραγμάτων.
«Είναι πιο φωτεινή από πίσω!»,
υποστηρίζουν με σιγουριά
τα παιδιά·
«μόνο, που δεν το δείχνει, προτιμώντας
να φέγγει από μέσα της·
να στέλλει το φως κατευθείαν
προς τα μέσα της!».
Είναι κι αυτό μια από τις περίεργες
συμπεριφορές της Σελήνης,
να θέλει να είναι κι όχι να φαίνεται.
Οι αλλαγές για την ίδια, δεν έχουν
κι ιδιαίτερη σημασία·
«στο κάτω- κάτω» λέει,
«οι αλλαγές είναι ζήτημα ματιού·
βλέπει, για να βλέπεται·
και να μη με βλέπαν, εγώ θα
τους έβλεπα·
ξέρετε, όταν θέλω, να με χάσετε
από τα μάτια σας,
αλλάζω μορφή και ντύνομαι Φεγγάρι.
Τότε είναι, να με κοιτάς και να
με παίρνεις από πίσω·
γιατί γίνομαι σωστός αλητάκος,
που δε φοβάται,
να λερωθεί ή, και να λερώσει.
Τότε τα λέω έξω από τα δόντια
βλέποντας πράγματα,
που δε θέλετε να βλέπω
κι αποκαλύπτοντας πράγματα,
που θα προτιμούσατε, να μέναν
στο μαύρο σκοτάδι.
Ξέρω, πως δε θα με πιστέψετε·
κι όμως είν’ αλήθεια·
για πολλά με κάνετε και ντρέπομαι·
και κρύβομαι, να μη σας βλέπω
ή, και να μη με βλέπετε.
Είναι τότε, που παίρνετε την
απουσία μου για έκλειψη
και μιλάτε για σκιαμαχίες του Ήλιου
με τη Σελήνη.
Τίποτα πιο ψευδές!
Δεν προσέξατε, που τότε ακριβώς,
το πρόσωπο μου μοιάζει
με δακτυλίδι από αίμα;
και τρέμω, μη στάξει πάνω σας
κι αποκαλύψω
τις σκέψεις μου κι αποκαλύψω
τους φόβους μου
και δε θα’χω τότε σύννεφο να κρυφτώ!
Συγχωρέστε με, που παρασύρθηκα·
σαν Φεγγάρι χάνω καμιά φορά
το δρόμο μου
και ξεστρατίζω σε δρόμους, που σαν
Σελήνη,
ουδέποτε θα’παιρνα.
Είναι τότε, π’αποκαλύπτομαι
ευαίσθητο παιδί,
μυγιάγγιχτο παιδί,
ένα τρελόπαιδο ή αλητόπαιδο, που
τρέχει πίσω από τη σκιά του Ήλιου
φωνάζοντας,
«κάμε με Ήλιο!», «κάμε με Ήλιο!»
και βάζω τα κλάματα,
για όσα, δε θα’θελα να βλέπω
κι είμαι υποχρεωμένο,
να βλέπω!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2018
 
 

ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ : Τρία [3]ποιήματα

 

Γκουέρνικα

Ήταν καθαρό πως δεν τους αρκούσε
να βάλουν απλώς πόδι πάνω σ ένα
ξεκοιλιασμένο άλογο∙ δεν τους αρκούσε
να το κομματιάσουν πετώντας τα σπλάχνα του
εδώ και εκεί∙ ήταν φανερό πως επιδίωκαν
περισσότερα∙ στόχος τους ήταν να το χτυπήσουν
κατάκαρδα! γι αυτό και το άλογο δεν πυροβολήθηκε
απλώς με πιστόλι ή με τυφέκιο∙ δεν εκτελέστηκε
επί τόπου με πιστόλι ή με τυφέκιο∙ δεν ποδοπατήθηκε
απλώς∙ δεν κατακρεουργήθηκε απλώς∙ το πόνεσαν
περισσότερο∙ το υποχρέωσαν να βγάλει σπαραχτική
κραυγή από μέσα του, π ‘όσοι την άκουσαν τους
σηκώθηκε το τομάρι όρθιο∙ όσοι πρόλαβαν και την άκουσαν
είπαν πως κάτι το τερατώδες σημειώθηκε∙ κάτι το αποκρουστικό
έλαβε χώρα σε καιρούς ακαθόριστους ,σε χρόνους πολύ
μακρινούς από μας∙ γιατί τα μάτια του αλόγου πετάχτηκαν
έξω από τις κόγχες τους∙ τα σαγόνια του αλόγου στράβωσαν
παραμορφωτικά∙ ο λαιμός του τεντώθηκε τόσο σαν χορδή
έτοιμη να σπάσει∙ κι όλα αυτά κάτω από το φως μιας λάμπας
που δεν προσπαθεί να κρύψει τίποτα∙ κι όλα αυτά κάτω
από το εκτυφλωτικό φως μιας λάμπας που φωτίζει ερευνητικά
ένα φριχτά συσπασμένο αλογίσιο πρόσωπο∙  κι όλα αυτά
υπό το φως ενός προβολέα που δεν αφήνει την παραμικρή
αμφιβολία για το τι μακάβριο έλαβε χώρα∙ τι το συνταραχτικό
συντάραξε τα έγκατα μιας ολόκληρης πόλης, που αίφνης
αναδύθηκε από τον ύπνο της∙ αίφνης την έσυραν αιμόφυρτη
από το κρεβάτι της∙ αιμόφυρτη την τράβηξαν στους δρόμους∙
ξεκοιλιασμένη σαν άλογο την είδαν να τρέχει πανικόβλητη,
με τα σκυλιά από πίσω, τα σιδερένια πουλιά από πάνω,
σ ‘ένα κυνηγητό που δεν είχε τέλος∙  ένα τρελό  ξέφρενο
κυνηγητό  που ποτέ πριν δε ξαναφάνηκε!...
 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ GLORIA MUNDI ‘’

ΕΚΔΟΣΗ : 2009

 
**

Λύκοι και πρόβατα

Χρειαζόμαστε τους λύκους
για να συνετίζουμε τα πρόβατα.
Κάποτε τους επιτρέπουμε να παίρνουν
και κανένα αρνί, να βάζουν μυαλό
οι μανάδες τους.
Ειν ‘αλήθεια πως κάποτε ντυνόμαστε
οι ίδιοι λύκοι και κατατρομάζουμε
τα πρόβατα, που τρέχουν  να χωθούν
κάτω από τη γκλίτσα μας ,για να πέσουν
γρηγορότερα στο στόμα μας.
Μετά το ξεπάστρεμα καθένας  επιστρέφει
στον από πριν καθορισμένο ρόλο του꞉
ο λύκος στον ρόλο του λύκου,
ο βοσκός στον ρόλο του βοσκού,
-αν χρειαστεί ,κατά περίσταση, και του λύκου-
και τα πρόβατα στον ρόλο των προβάτων
εξαρτώμενα από τον ρόλο και την επιθυμία
των δυο προηγούμενων!
 

AΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ Ή ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ  ΘΕΜΑ  ii ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 2015

 
**

Ο άπιστος Θωμάς 

Προς στιγμή πήγα να τους πιστέψω∙
ξεγελάστηκα από τα λόγια τους.
Όταν όμως άρχισε να με ψαχουλεύει
και να χώνει τα χέρια του όχι στον τόπο
των καρφιών, αλλά μέσα στα φυλλοκάρδια μου,
τότε κατάλαβα ποιος ήταν ο πιστός  και ποιοι
οι άπιστοι!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ : 2013

Το σπίτι μας / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Το σπίτι μας γίνονταν κάθε τόσο

στόχος των πειρατών, ένεκα που τα

παράθυρα μας δείχναν  κατά τη μεριά

της θάλασσας κι ο πρώτος τυχοδιώχτης

κινούσε να κάνει την τύχη του∙

κατέβαιναν με το μαχαίρι στα δόντια

και τις αρπάγες έτοιμες να συλλάβουν

τη λεία τους.

Για μέρες λαφυραγωγούσαν το ‘’έχειν’’ μας

κι όταν φεύγαν ακολουθούσε θρήνος και οδυρμός∙

γιατί μαζί τους σέρναν τους πολυτιμότερους

θησαυρούς μας,

τις ακριβότερες πέτρες στο δακτυλίδι μας∙

κι οι θυγατέρες μας μοσχοπωλούνταν

στα σκλαβοπάζαρα κι οι γιοι μας αλλαξοπιστούσαν

να γίνουν γενίτσαροι.

Το σπίτι μας κάθε τόσο γίνονταν πέτρα σκανδάλων

κι ανωμαλιών, γιατί πολλοί το βάζαν στο μάτι∙

πολλοί τις νύχτες ονειρεύονταν να το κοιμηθούν

και τα σάλια τους βρέχαν τα γένια τους κι πόθος

άναβε ανομολόγητες επιθυμίες στα φυλλοκάρδια τους,

ένεκα που σαν φλουρί γυάλιζε στο στερέωμα∙

σαν φεγγάρι ζάλιζε τα φρένα μέχρι παραφοράς.

Το σπίτι μας πολλές φορές βούλιαξε στο σκοτάδι

ένεκα που το φως προσείλκυε σαν μαγνήτης

τους φωτοσβέστες, που δεν ανέχονταν διαφάνεια

στις πράξεις τους∙ δε μπορούσαν να κινηθούν

με τέτοιους ισχυρούς  προβολείς στα μάτια τους∙

κόβαν το ρεύμα κι επιδίδονταν σε ακατονόμαστα

όργια∙ στο σπίτι μας μέσα με κλειστό το δια κόπτη

Βρίσκαν τα ζωύφια τον παλιό εαυτό τους ∙κι η μέρα

ντρέπονταν ν ‘αντικρύσει τα έργα τους και το φως

αλαφιασμένο γλιστρούσε μέσα από τις χαραμάδες

και σαν κλέφτης εγκατέλειπε τον οίκο του.

Το σπίτι μας πολλές φορές ντύθηκε στο μαύρο,

ένεκα που το λευκό προκαλούσε σαν σφήνα

στο μάτι∙ το λευκό δεν άφηνα τους μελανοχίτωνες

να κινήσουν ελεύθερα τα χέρια τους∙ παρενέβαλλε

ανυπέρβλητες δυσκολίες στο έργο τους∙ ήταν

εξοργιστικά αθώο για να το ανεχτούν στα πόδια τους∙

γι’ αυτό και το μαύρισαν βάναυσα∙ γι αυτό και του κάψαν

την καρδιά σαν ξύλο που το πέρασε η φωτιά.

Το σπίτι μας υποχρεώθηκε πολλές φορές

να ξενοκοιμηθεί, ένεκα που τα τρωκτικά του ροκάνιζαν

τον ύπνο και δεν έβρισκε γωνιά ν ‘αφήσει το κορμί του

να ξεκουραστεί ∙και χτυπούσε τις πόρτες σαν φυγάδας

και πρόσφυγας∙ και εν τω μέσω ληστών και ανόμων

αποκοιμιόταν τις νύχτες, ένεκα που τα καταλύματα

δεν προσφέρονταν εύκολα κι οι νοικοκυραίοι δεν άνοιγαν

στον πρώτο τυχόντα τη θύρα τους .

Το σπίτι μας γνώρισε θύελλες και σεισμούς,

ένεκα που το φιλήσυχο του χαραχτήρα του προκαλούσε

καταιγισμό αντιδράσεων∙ το ανεξίκακο στο βλέμμα του

φεν άφηνε τους φιλέριδες να ησυχάσουν∙  και το σκουντούσαν

προκλητικά∙ το εξερέθιζαν μέχρι σημείου που να μη ξέρει

τι κάνει, να πέσει θύμα του Μήλου της Έριδος.

Το σπίτι μας άλλαξε θυρεούς και οικόσημα, ένεκα που πολλοί

θέλησαν να το περάσουν στην ιδιοκτησία τους∙

πολλοί το δήλωναν για ‘’κεκτημένο ‘’ τους.

Μπορεί να καυχηθεί πως απέβαλε κάθε μόσχευμα∙

μπορεί να καυχηθεί πως επέστρεψε στους βιαστές του

κάθε απόπειρα να το κάνουν δικό τους∙

επέστρεψε στους εκμαυλιστές τη ντροπή τους να την κοιτούν

και να ντρέπονται∙ στους εφαψίες την αφή τους να την πλένουν

και να μη ξεπλένεται∙ στους σωματέμπορους την εμπορία τους

να γίνεται αδιέξοδο κι απορία∙ στους μελανοχίτωνες το χιτώνα τους

να βάφεται κι η μαυρίλα του να μένει ∙στους όπου γης τυχοδιώχτες

την τύχη τους να μετρά για ατυχία∙ στους όπου γης πειρατές

τα ληστρικά τους έργα να τα βλέπουν και να μαζεύονται

στο πετσί τους∙ στους όπου γης δυνατούς τη δύναμη τους

π ‘αντιστράφηκε σε αδυναμία∙ την έπαρση τους

σε οικτράν ταπείνωση!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΟΥΚ ΕΛΑΣΣΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 1990

 

 

 

 

 

 

 

 

Η καλύτερη μέρα της ζωής μου/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μη με ρωτάτε γιατί ντύθηκα γιορτινά∙
γιατί δε βλέπω την ώρα να δρασκελήσω
τα δύο σκαλάκια του  ικριώματος
και να περάσω απέναντι.
Εδώ κινδύνευσα να παρεξηγηθώ που πήρα
τη σειρά του προπορευόμενου
 εδώ κινδύνευσα
να τα χαλάσω που τόλμησα ν ‘ανακόψω τον
προπορευόμενο να συναντήσει μια ώρα νωρίτερα
τον θάνατο !
Μη με ρωτάτε γιατί αισθάνομαι τόσο ελαφρύς
που μπορώ ν ‘ανοίξω τα χέρια μου και να πετάξω.
Εδώ ο διπλανός  μου ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει
με την ‘’ηρωική ‘’ του Μπετόβεν στη διαπασών∙
εδώ κανείς δεν ανιχνεύει ούτε με το καλύτερο
μικροσκόπιο ίχνος τραγωδίας στον θάνατο∙
εδώ ο θάνατος ευτελίστηκε τόσο, που να μην τολμά
να κοιτάξει τη ζωή στα μάτια∙
εδώ η ζωή ανέβηκε τόσο ψηλά, που να κάνει
τον θάνατο να ιλιγγιά!
 Μη με ρωτάτε γιατί ντύθηκα γαμπρός∙
έξω με ξεπροβοδούν μ ‘αναστάσιμους ύμνους∙
έξω μου τραγουδούν γαμήλια εμβατήρια
καλοτυχίζοντας  τη μάνα που με γέννησε∙
έξω μ ‘ανεβάζουν στους εφτά ουρανούς
φωνάζοντας ‘’άξιος ‘’άξιος’’ άξιος’’!
 
 
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ  1955 - 1959
ΑΠO ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΕΜΝΗΣΟ  ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2006
 

Η Έξοδος του Μεσολογγίου / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Να λοιπόν που και ο Θάνατος
δεν είναι εντέλει αδιέξοδος!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ  Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2013

Τετράδιο γυμνασμάτων/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εδώ μπορείτε να κάνετε τις ασκήσεις σας∙

να προπονείστε κανονικά γι’ αυτά που αύριο

θα κληθείτε ν αντιμετωπίσετε κατά πρόσωπο.

Να μη σας καταβάλουν με την πρώτη∙

να μπορείτε να σταθείτε τουλάχιστο στα πόδια σας.

Έξω οι μάχες δεν αστειεύονται!

Πρέπει ν ‘αντέχετε στα χτυπήματα∙

Προπάντων στα εκτός κανόνων χτυπήματα∙

εκείνα που δίνονται κάτω από τη μέση∙

ή τα άλλα που σκοτώνουν χωρίς ν’ αφήνουν

σημάδια ή ίχνη από μαχαίρι ή πυροβολισμό.

Εδώ μπορείτε με την ησυχία σας να κάνετε προθέρμανση∙

να μπείτε στον στίβο έτοιμοι για τα χειρότερα.

Εκεί  έξω δεν αστειεύονται!

χτυπούν με την ίσα και την ανάποδη!

και τα χτυπήματα τους δεν έχουν έλεος!

είναι θανατηφόρα! σκοτώνουν κι από τη μια

και την άλλη σαν αμφίστομες μάχαιρες!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 2013

 

 

Μικρά και έντιμος Ελλάς/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μικρά και έντιμος Ελλάς/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εξαρτάται, βέβαια,

πόσο ‘’μικρά’’,

για να δικαιούται

ακόμη το ‘’έντιμος’’.

Από κάποια όρια και μετά,

η εντιμότης

αρχίζει να γίνεται

γελοιότης.

Η στενότης του χώρου περιορίζει

ασφυκτικά κάθε της κίνηση·

 πνίγεται κυριολεκτικά

 στο κορσέ της.

 Και το χειρότερο·

 είναι υποχρεωμένη

 ν’ αναμετράται

 μ’ ένα αδυσώπητο παρελθόν,

 που το «Μεγάλη Ελλάς»

 ήτα συνώνυμο

 ενός κόσμου, που μεγαλουργούσε

σφύζοντας από ζωή·

ρίχνοντας σπόρους ζωής που,

και τώρα ακόμα,

όσοι τους δέχτηκαν

σεμνύνονται να λέγονται

 Έλληνες·

τους περιποιεί  τιμή

ν’ αποκαλούν τους εαυτούς τους,

 ακόμα και σήμερα,

 Έλληνες!

 

2/2/2022

Η σιωπηρά πλειοψηφία/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ν ‘ανοίξει το στόμα της να πει, τι!
τα λεν όλα οι φωνασκούντες
εκπρόσωποι της.
Κάθεται και τους ακούει∙
πολλές φορές της προκαλούν θλίψη
και οργή∙
θέλει να τους βροντήξει την πόρτα
από πίσω τους∙
σκέφτεται꞉ και να τους κλείσει την πόρτα,
θα εισβάλουν από τα παράθυρα!
Παρελεύνουν από την πασαρέλα
και την καλούν να διαλέξει τον ομορφότερο,
τον πιο ανδροπρεπή,
τέλος πάντων, έναν απ’ όσους τους παρουσιάζει
ο κονφερανσιέ.
Διαλέγει με κλειστά μάτια.
Αν  τ ‘ανοίξει, θα τρομάξει μ’ ό,τι  βλέπει
και θα το βάλει στα πόδια!
Κάποτε είχε φωνή∙ με τα χρόνια την έχασε∙
Και να φώναζε, άκουε μόνο τη δική της
φωνή!
Άφωνη τώρα, τους παρακολουθεί
κι άφωνη τους χειροκροτεί∙
κι ούτε βλέπει ούτε ακούει!
Τον ίδιο δρόμο θ ‘ακολουθήσουν
κι οι υπόλοιπες αισθήσεις∙
μια μία , με τη σειρά της θα μπαίνει
στην ‘’πλειοψηφούσαν σιωπή’’!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ  ΙΙ ΄΄
ΕΚΔΟΣΗ: 2015
 

Το email ή μια άφωνη φωνή/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Προς θεού! μην της επιτρέψουμε
να βγει∙ προπάντων μη της δώσουμε
περιθώριο να εκφραστεί.
Η φωνή προδίδει∙ προδίδεται∙
παραδίδεται στον αποδέκτη∙
πέφτει στα χέρια του μ όλα τα όπλα της
σε αμήχανη σιγή.
Το email γλιστρά  σαν ψάρι ∙  το σκάει
μέσα από τα χέρια σου∙
και νιώθει απόλυτα ασφαλές ,να δίδεται
και ποτέ να μην παραδίδεται!
Κι επιτέλους, δεν χρειάζεται κάθε φορά
ν’  αποκαλυπτόμεθα στον αποδέκτη∙
αν όχι δια ζώσης, τουλάχιστο βγάλαμε
την υποχρέωση από πάνω μας∙
τύποις θεωρούμαστε οκέι!
2/2/2022
 
 
 

Μάθημα Ιστορίας/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Τώρα ναι, μάθαμε το μάθημα μας!
το χωνέψαμε τόσο καλά, που έγινε πια
μέρος των περιουσιακών μας στοιχείων.
Μπορούμε, αν χρειαστεί ,ακόμα και να
το διδάξουμε στους όπου γης  ανιστόρητους
ή τους ανεπίδεκτους μαθήσεως∙
δούλεψε, βλέπετε, καλά  η  μήτηρ πάσης μαθήσεως,
η πρεσβυτέρα ημών αδελφή ,Επανάληψη∙  δούλεψαν και
τα’’ κατ ’ιδίαν’’  και τα ‘’ ιδιαίτερα’’ και οι συχνές
φροντιστηριακές ασκήσεις, ώστε τίποτα
να μη μπορεί να μας αμφισβητηθεί πως
έγινε πια κτήμα μας , μέρος της ύπαρξης μας.
Φρόντισε η ίδια η Ιστορία να μας το εμπεδώσει
με τον πιο εποπτικό και διδακτικό τρόπο, ώστε
να μη μπορεί να απαλειφθεί όσες φορές
ο χρόνος και να περάσει από πάνω του.
Η Γραφή της είναι ένα περίεργο κράμα
Συλλαβογραφικής, Σφηνοειδούς ή, και Εγκαυστικής
που διαβάζεται πότε από τα αριστερά, πότε
από τα δεξιά, πότε από τα πάνω και πότε από τα κάτω,
έτσι  που σε πιάνει ζαλάδα και  σούρχεται να κάνεις
εμετό, γιατί το μελάνι όλο τινάζεται από τα γράμματα
κι όσο το πιάνεις στα χέρια σου βογγάει  σαν σκοτωμένο
αίμα ή καταπατημένο παράπονο!
Τώρα ναι, γίναμε το ζωντανό διδασκαλείο,
ένα περιφερόμενο σχολείο γρήγορης  εκμάθησης
της Ιστορίας  έξω από τα σχολικά βιβλία,
μέσα από σελίδες λεπτά κατεργασμένης σάρκας,
που όσο πιο πολύ τη μελετάς τόσο και περισσότερο
 τρομάζεις από τις αποκαλύψεις της∙ όσο καταβυθίζεσαι
στους τύπους και τα στοιχεία της τόσο και σε πιάνει πανικός∙
και το βάζεις στα πόδια
ξεπετώντας μ’ αηδία  από πάνω σου κάθε σημάδι ,
που θα μπορούσε, έστω και καθ’ υπόθεση,
να σε χαρακτηρίσει σαν άνθρωπο!
 
0 3/07/2022

Η αμυγδαλιά/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Καθόλου δεν είναι τρελή!
Ίσα ίσα που ξέρει πολύ καλά
τι της γίνεται.
Είναι η πρώτη που συλλαμβάνει
τα ξεκάθαρα μηνύματα της Άνοιξης
και σπεύδει να τα μετουσιώσει σε πράξη
δίχως δεύτερη σκέψη.
Ξέρει πολύ καλά πως η βασιλεία του Χειμώνα
όπου να’ναι παραδίδει τη σκυτάλη στην Άνοιξη∙
ξέρει πολύ καλά πως η Άνοιξη όπου να’ναι
κάνει τον Χειμώνα πέρα και προχωρεί ακάθεκτη!
Καθόλου δεν είναι τρελή!
Ίσως είναι η πρώτη που έχει καθαρή συνείδηση
αυτού που οι άνθρωποι διστάζουν να πιστέψουν∙
ίσως είναι η μόνη που στην καρδιά του Χειμώνα
στήνει την πρώτη επαναστατική σημαία
ανεμίζοντας την προκήρυξη της, να μην υποκύψει
στον Χιονιά, να μην το βάλει κάτω στις απειλές
του Βορέα ,να μην καταθέσει την ανθοφορία της
μπροστά σε καμιάν απειλή και φοβέρα.
Καθόλου δεν είναι τρελή!
Ίσα ίσα που ξέρει τι συνεπάγεται η πράξη της∙
γνωρίζει πολύ καλά πως θα την πουν επιπόλαιη,
θα την κατηγορήσουν ως άμυαλη και ασυλλόγιστη∙
θα την χαρακτηρίσουν ως εκτός τόπου και χρόνου,
μια εξωστρεφής που προσπαθεί με τις παραξενιές της
να προσελκύσει τον φακό της επικαιρότητας πάνω της.
Ξέρει πως διακινδυνεύει τα πάντα∙ έχει επίγνωση
πως τα παίζει όλα για όλα ,ακόμα και την ύπαρξη της
ως φυσική παρουσία∙
όμως μια δύναμη πέρα από τη δύναμη της
την ωθεί να βγει μπροστά, να κάνει το πρώτο
αποφασιστικό  βήμα∙
και τολμά να μιλήσει!
κι η φωνή της βγαίνει μέσα από το λαρύγγι της
καθαρή σαν κρύσταλλο, κρουστή σαν τον ήχο
καμπάνας.
Αναλύοντας την αναγνωρίζει κανείς τιτιβίσματα
πουλιών, βόμβους εντόμων που κινούνται
ασταμάτητα και πιο μέσα κελαρύσματα νερών ,
που πέφτουν από ύψος κάνοντας τεράστιο
πάταγο∙
Και τολμά εν τω μέσω του Χειμώνος να ντυθεί
νυφιάτικα περιφρονώντας συμβουλές και φρόνιμες
γνώμες, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων
τις απειλές και τα κάτσε φρόνιμα,  για ν ‘αντιπαρατεθεί
με τις ριπές του Βορέα, να δώσει τη μάχη της
εναντίον του πιο ψυχρού υπολογιστή,
του Βορέα!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ GLORIA MUNDI ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2009
 

Εμείς και οι βάρβαροι /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Κι όμως τους είχαμε δίπλα μας ,
σχεδόν μέσα μας∙ το καταλάβαμε,
όταν ανέλπιστα στάθηκαν μπροστά μας
 ετοιμοπόλεμοι, σιδερόφρακτο ι, αποφασισμένοι
να ξανανοίξουν νέες αιματηρές σελίδες
στην πολεμική Ιστορία μας.
Το μάτι τους γυάλιζε από τη δίψα του αίματος∙
τ’ άλογα τους χλιμίντριζαν ανυπόμονα
κι από πίσω τους πλήθος οι σκευωρείς ,πλήθος
οι σκευοπαραγωγοί να τους  εμπνέουν μένος
 πατριωτικό , ρίχνοντας τους όλο και
περισσότερο ατσάλι στην πολεμική τους στολή∙
κι οι θαμώνες από τηλεοράσεως να παρακολουθούν
τα διαδραματιζόμενα , τραγανίζοντας
εύπεπτους ξηρούς καρπούς και να πετάγονται  κάθε τόσο
πάνω από τις θέσεις τους κάθε που η ομάδα τους
έβγαζε γκολ,( για την ακρίβεια έβαζε κάτω
τ ‘αντίπαλο άλογο με τον ένοπλο καβαλάρη του!)∙
κι οι σχολιαστές να κάνουν την πάρτη τους
αναλύοντας τα αίτια και τα αιτιατά της εκρηκτικής διαμάχης κι από πίσω
οι αθέατοι καραγκιοζοπαίχτες όλο να τρίβουν τα χέρια τους
κινώντας επιδέξια τα νήματα  με τις ενσώματες φιγούρες τους,
π ‘ όσο και να κρύβονταν η αλήθεια,  βγάζαν καθαρό, αχνιστό
αίμα κάθε που το μαχαίρι διατρυπούσε τα σπλάχνα τους∙
και κανένας διαιτητής δε μπορούσε να σφυρίξει
το τέλος του αγώνα, γιατί και να τραβιόντουσαν πίσω τα άλογα
οι κεντητές των αλόγων με βίαιο τρόπο τα επανέφεραν
στον στίβο, να συνεχιστεί  η διαπάλη μέχρι και του τελευταίου
αλόγου ή του τελευταίου καβαλάρη∙
κι οι καραγκιοζοπαίχτες όλο να τρίβουν τα χέρια τους
κι όλο να πετούν νέες ενσώματες φιγούρες , π’ όσο και να το κρύβαν,,
όταν πέφταν κάτω δεν ξανασηκώνονταν ∙
και το φιλοθέμον κοινό να χαίρει  και να επικροτεί
που τουλάχιστον έχει με κάτι
να σκοτώνει τις ώρες του, έστω και παρακολουθώντας σκηνές
απαγορευμένες για τη ζώνη των ανηλίκων∙
κι οι βάρβαροι όλον και να πετάγονται από μέσα μας
κάθε φορά και πιο αποφασιστικοί,
έτοιμοι πάντα να φορέσουν την πολεμική μας στολή∙
και να τους κοιτούμε, κι όσον και να μη θέλουμε
να το πιστέψουμε, ξέρουμε στο βάθος πως οι βάρβαροι
είμαστε όλοι εμείς που δι’ αντιπροσώπων κρύβουμε
το βάρβαρο προσωπείο μας, πετώντας το αδιάφοροι
πίσω από τη σκηνή!...
 
20/4 /2022