Το θραυσμένο γυαλί/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ώρες  ώρες τ ‘ακούω ν ‘αναπνέει
ακόμα την άμμο της ερήμου.
Μικρές, αδιόρατες ρωγμές του χαρακώνουν
το σώμα∙ η στιλπνάδα
της όψης του αποτυπώνει την καθαρότητα
της ματιάς του.
Πέρασαν πάνω του θύελλες και σιμούν∙
ποτέ δεν κατακάθισαν μέσα του.
Ίσως εδώ να βρίσκεται και το μυστικό
της γυαλάδας του.
Είναι ακατανόητο πώς τόσοι κόκκοι ψιλοκοσκινισμένης
άμμου μπόρεσαν να κρατήσουν  τόση καθαρότητα!
Ώρες ώρες τ ‘ακούω  να ταράζεται από περίεργους
τριγμούς∙ το πρόσωπο του ρυτιδώνεται από ένα
αιφνίδιο κι αναπάντεχο γέρασμα.
Αισθάνομαι το λύσιμο των δεσμών του
καθώς ξεδένουν τα χέρια παραδιδόμενα
σε μια αναπόδραστη φθορά.
‘’Γέρασα πρόωρα! δεν αντέχω την ερημία των
ανθρώπων’’, τ ‘ακούω να λέει,’’η έρημος, ά ,η έρημος!
ήταν κάτι άλλο!
Εδώ σε κάνουν διαρκώς να θέλεις να το σκάσεις∙
να χαθείς από τον κόσμο.
 Σε σφίγγουν τόσο πολύ
με τα χέρια τους που πνίγεσαι!
Ράγισε η καρδιά μου !οι κόκκοι άμμου
που τόσο συνεκτικά την κρατούσαν λύγισαν∙
ένας ένας έγιναν σκόνη που την πήρε ο άνεμος!’’
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013