Το χωρκό μου η Αχερίτου / Πόλια Προκόπης

Έφκαλα την απόφαση, τζιαι πία στο χωρκό μου,

σαράντα χρόνια εν εια, το σπίτι το δικό μου.

Στην πόρταν όταν έφτασα, εθέλαν να 'χω πάσο,

να δουν, τζιαι αν το εγκρίνουσην, ποτζιεί για να περάσω.

Την πόρταν όταν άνοιξαν, επία στο ταμείο,

να πιάσουν το δεκάλιρο, τζιαι που τζιαμέ να φύω.

Πρέπει να αλλάξεις την καρκιάν, προτού ρέξεις τα ττέλια,

γυρίζουν κλάματα εφτείς, αντίς που ήσιες γέλια.

Που πάτησα τα χώματα, ήτανε λυπημένα,

που ήταν υπό κατοχή, τζιαι ήταν δυστυχισμένα.

Που έφτασα εις το χωρκό, εν ούλλα χαλασμένα,

Που μου 'γιναν αγνώριστα, όπως πολλούς τζιαι ΄μένα.

Άμαν να πάεις τζιαι να δεις, τες λεηλασίες,

τες εκκλησιές, κάμουν τζαμιά, τζιαιν ούλλο γεριμίες.

Άμαν να πάεις τζιαι να δεις, με τα δικά σου μάθκια,

εφτείς ραγίζει η καρκιά, τζιαι γίνεται κομμάθκια.

Καλλύττερα να μεν πάεις, μόνο να τα θυμάσαι,

όπως τα έφυκες που πριν, την νύχτα που

τζιημάσαι.

Να τα θωρείς στον ύπνο σου, να μεν τα

λησμονήσεις

Πόλια Προκόπης (αναφορά)

Γεννήθηκε στην Κοινότητα Αχερίτου το 1937. Ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία. Μετά την εισβολή έμεινε στο Τέσσερα Μίλι μέχρι και το 1975 και στη συνέχεια στην Επισκοπή της Λεμεσού. Για βιοποριστικούς λόγους εργάστηκε ως μάγειρας στις Αγγλικές Βάσεις. Η ποίησή του είναι εμπνευσμένη από τα προσωπικά του βιώματα. 

Η αρχή και το τέλος του ανθρώπου / Πόλια Προκόπης

Ό,τι δουλειάν αρκέψουμεν, έσιει αρκήν τζιαι τέλος,

γεννιέσαι έρκεσαι μωρό, στο τέλος είσαι γέρος.

Χωρίς να θέλεις γράφεσαι, μέσα στους γέρους μέλος,

θκιώχνουσε τζιαι που την δουλειά, στο σπίτι σου να πάεις,

τζιαι καρτεράς τη σύνταξη, στο μήνα να την πιάεις.

Αν έσιεις χρήματα πολλά, να κάτσεις να τα φάεις,

γιατί αργά ή γρήγορα, στον Άδην ενα πάεις!