Η θέση του χρόνου: Ποιητική Συλλογή του Λίνου Ιωαννίδη,από τις εκδόσεις: Το Ροδακιό, 2014

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

Τὸ κορμὶ συγκολλοῦσε τὰ βάρη του
ἔπεφταν ὅμως εἰκόνες
κατέρρεαν
οἱ κατακόρυφες δομὲς τοῦ προσώπου του
οἱ γοητευτικὲς μεταφράσεις τῶν ἰδεῶν του

Φωνὴ παρέσερνε τὰ λόγια
μετακινοῦσε τοὺς ἤχους
ν’ ἀλλάξουν θέση τ’ ἀντικείμενα
τὰ σύννεφα νὰ ρίξουν τὸ βάρος τους
σμήνη φτερῶν
ν’ ἀνθίζουν
στὴ νεότερη γῆ
νὰ φυτρώνουν
στὴν πικρότερη θάλασσα

**

ΔΕΝΤΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

Θυμοῦμαι
ἔμοιαζε νερὸ
ἔμοιαζε χρυσὸ
σκοῦρο ξανθὸ
κι ἀνάβλυζε τὸ χῶμα
καθαρὸ
κάτω στὰ πόδια της νὰ βγεῖ
τὸ μαῦρο δέντρο μὲ τὰ κρίνα

Θυμοῦμαι χωρὶς νὰ ξέρω
θά ’τανε γῆ
θά ’ταν πηγὴ
στεριὰ καὶ τώρα
θά ’χει στερέψει τὸ κορίτσι

**

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ

Εὐώδιαζε ὁ ὕπνος
ἄνθιζε
τὸ σύννεφο ὑγρὸ
ἄνοιγε
ἅπλωνε ἕνα σεντόνι
βρεγμένα κρίνα στὸ λαιμό της

Ἔσταζε τὸ σύννεφο
ὁ ὕπνος στὸ λαιμό της ἔγερνε
τὸ καλάθι μὲ τὰ κρίνα
ἔγερνε κι ἔσταζε
χρῶμα κι ἔφεγγε
χρῶμα βαθύλευκο βαθὺ
τὸ καθαρὸ τῆς μέρας

Ιωαννίδης Λίνος (μικρή αναφορά)

Ο Λίνος Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1972. Απὸ το 1997 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. 

Έργα του:

• "Περιγραφής Σχήματος". 1998
•  "Λευκό", 1994 από τις Εκδόσεις Δωδώνης, και τον
•  "Εξώστης" από τις Εκδόσεις Αιγαίον. 
•  "Ο Χρόνος του Απρόσμενου Καιρού"(2001)
•  "Φωνή Γραμμένη"(2006)
• Η θέση του χρόνου / 2014 / Εκδόσεις το Ροδακιό

Θέμεθλο / Ιωαννίδης Λίνος

Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη

τους σιδερένιους δίαυλους

των σκουπιδιών τους ύπνους.

Μες στις στοές

αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν

μες στις χολέτρες ψίθυροι

κούρνιαζαν και σιγούσαν.

Ίλιγγος των υπόκοσμων,

παλμός και προσωδίες,

αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.

Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες

στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά

και να δονούνται.

Μ έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,

στης τρέλας μου τη μοναξιά

στου πόνου μου τη ψύχρα

στα πλανεμένα μου μυαλά

και στης ψυχής τη νύστα,

βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη

τους σιδερένιους δίαυλους

των σκουπιδιών τους ύπνους.

Μες στις στοές

αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν

μες στις χολέτρες ψίθυροι

κούρνιαζαν και σιγούσαν.

Ίλιγγος των υπόκοσμων,

παλμός και προσωδίες,

αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.

Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες

στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά

και να δονούνται.

Μ έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,

στης τρέλας μου τη μοναξιά

στου πόνου μου τη ψύχρα

στα πλανεμένα μου μυαλά

και στης ψυχής τη νύστα,

βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

ΑΓΑΠΗ ΞΕΝΗ / Ιωαννίδης Λίνος

Χλωρή φωτιά
δροσερό βλέφαρο
βρεγμένο δέρμα των ανθών
ζωντανό βάθος
μόνη κι ένοχη ομορφιά
ξημέρωσε τον ύπνο σου να γίνεις
όψη πυκνή κι ανάγλυφη
Αφή το φως των αγαλμάτων
σ’ ακουμπά και χάνεσαι
Η σκέψη φάνηκε κοντά
φωνή γραμμένη
Η ζωή του ύπνου της
δεν είναι να φανεί

Επανάληψη / Ιωαννίδης Λίνος

Κοίταγε την κάθε μέρα
θαύμαζε
που τα πουλιά στα σύννεφα
παίρναν την ίδια θέση

Εδώ
σε χώρα μακρινή
το πρόσωπό του
πόλη θλιβερή που δεν έχει πατρίδα

Αναπαράσταση / Ιωαννίδης Λίνος

Νυχτώνει και βγαίνει
πάλι ο ίδιος
σαν ανάμνηση
περιγράφει την όψη του
ψηλός
με βλέφαρα
περιφέρει το ανάστημα
σαν σώμα

ΔΕΝΤΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ / Ιωαννίδης Λίνος

Θυμοῦμαι

ἔμοιαζε νερὸ

ἔμοιαζε χρυσὸ

σκοῦρο ξανθὸ

κι ἀνάβλυζε τὸ χῶμα

καθαρὸ

κάτω στὰ πόδια της νὰ βγεῖ

τὸ μαῦρο δέντρο μὲ τὰ κρίνα

Θυμοῦμαι χωρὶς νὰ ξέρω

θά ’τανε γῆ

θά ’ταν πηγὴ

στεριὰ καὶ τώρα

θά ’χει στερέψει τὸ κορίτσι

ΑΓΑΠΗ ΞΕΝΗ / Ιωαννίδης Λίνος

Χλωρή φωτιά

δροσερό βλέφαρο

βρεγμένο δέρμα των ανθών

ζωντανό βάθος

μόνη κι ένοχη ομορφιά

ξημέρωσε τον ύπνο σου να γίνεις

όψη πυκνή κι ανάγλυφη

Αφή το φως των αγαλμάτων

σ’ ακουμπά και χάνεσαι

Η σκέψη φάνηκε κοντά

φωνή γραμμένη

Η ζωή του ύπνου της

δεν είναι να φανεί

ΘΗΣΑΥΡΙΑ ΧΕΡΙΑ / Ιωαννίδης Λίνος

Με τον ύπνο και το φως στο ίδιο σκοτάδι

χάθηκαν τα θησαύρια χέρια του

Η αλάθητη σιγή της ολότητας

και η βαθιά σιωπή του

- πως θα ζήσει -

Κράτησαν

ως τη στιγμή που βγήκαν απ’ τα σύννεφα

οι φράσεις του φεγγαριού

Στη συνέχεια

ξέπλυνε τις χειρονομίες

τίναξε την αφή στ’ ακροδαχτύλι

κι έτσι λιτός κι απέριττος

είπαν πως πήρε τα δάχτυλά του κι έφυγε

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ / Ιωαννίδης Λίνος

Χωρὶς τὸν οὐρανὸ

θ’ ἁρπάξουν τὸν ὁρίζοντα πιὸ πέρα

θὰ τὸν ἀνάψουν ζωντανὸ

καὶ θὰ τὸν κάψουν

μέρα χωρὶς τὸν οὐρανὸ

ὁλόκληρο τὸ σύννεφο θὰ ρίξουν τὸ μισὸ

μέσα θὰ σκάψουν τὸ νερὸ

νὰ τρέξουν οἱ ἀνάσες

Θὰ βροῦν τὸν ὕπνο νὰ κοιμᾶται στὸ χαρτὶ

μὲ τὶς εἰκόνες του

μὲ τὴ σιωπή του

θὰ δοκιμάζουν ἀκόμα
ὄνομα οἱ λέξεις

ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕΤΡΟ / Ιωαννίδης Λίνος

Ἀγωνιώδης πάντα

ἡ φωνὴ ποὺ δὲ φάνηκε ποτὲ

πλησιάζει

τὸ νόημα ποὺ ἀκούγεται

Μέσα στὴν παύση τὴν ἀπουσία

σὲ διαυγὲς κενὸ

σκιαγραφεῖται ὁ ἦχος της

διαφαίνεται κάπως ἡ παρουσία

ὁ σχεδιασμὸς ἡ σύνθεσή της

σὰν εἰκόνα κάποτε ἡ φωνὴ

σὰν ἔργο