ΔΕΝΤΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ / Ιωαννίδης Λίνος

Θυμοῦμαι

ἔμοιαζε νερὸ

ἔμοιαζε χρυσὸ

σκοῦρο ξανθὸ

κι ἀνάβλυζε τὸ χῶμα

καθαρὸ

κάτω στὰ πόδια της νὰ βγεῖ

τὸ μαῦρο δέντρο μὲ τὰ κρίνα

Θυμοῦμαι χωρὶς νὰ ξέρω

θά ’τανε γῆ

θά ’ταν πηγὴ

στεριὰ καὶ τώρα

θά ’χει στερέψει τὸ κορίτσι