Θα ’ναι αργά, πολύ αργά –που κουρασμένοι
απ’ το λιμάνι θα γυρίσουν, δίχως λύσεις
διστακτικοί στις μάταιες των βαποριών σειρήνες.
Ίδιες οι φτωχογειτονιές κι οι δρόμοι
που τα χαμένα βήματα παίρνουν ασυναισθήτως
ίδια τ’ αναιμικά κορίτσια στο μπαλκόνι
με τ’ άδειο βλέμμα τους, το «διανυκτερεύον φαρμακείον»
και το παλιό φεγγάρι απελπισμένο
στα γυμνά κλώνια της πλατέας.
Κι ο χλωροφορμισμένος εαυτός τους
χρόνια πικρά, λουλουδιασμένα χρόνια
από κρεβάτι σε κρεβάτι λαϊκών ξενοδοχείων
(βρόμικες κάμαρες, γυμνές
που περιμένουν τους αυτόχειρες μονάχα
τα ιδρωμένα σώματα που δίνονται 6 γρόσια).
Στην πόλη που αγάπησαν
που κάποτε σχεδίασαν μεγάλες εξορμήσεις
στην πόλη με τις πλάνες τους και τις εγκαταλείψεις
τώρα μοναδική τους περιπέτεια πια θα ’ναι
μια φτωχική, ανώνυμη κηδεία.
Κι όμως πολύ νοστάλγησαν
ώραν πολλή στην προκυμαία έχουνε γλυκά ονειροπολήσει
τα έρημα, κοράλλινα νησιά του Ειρηνικού
που πάνε και πεθαίνουν τ’ άλπατρος μονάχα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου