Μισώ τις νύχτες / Ανδρέου Ειρήνη

Νύχτες ατέλειωτες , ξάγρυπνα μάτια
του ρολογιού μετρούν τις ώρες
κι εκεί μπροστά στα σκαλοπάτια 
σέρνουν χορό του πόνου οι κόρες...

Οι αναμνήσεις σαν ερινύες
στον χρόνο πίσω μακριά με πάνε
και της ψυχής μου οι κηλίδες
από τα βάθη τους ξυπνάνε.

Μισώ τις νύχτες, γιατί δεν ξέρω
ίσως η μοίρα μου το' χει γραμένο
στο σκότος στίγμα βαρύ να φέρω
ανεξερεύνητο μου πεπρωμένο.

Κι αν κάποια βράδια 'ρθει ο Μορφέας
με συμπονέσει και μ' αγκαλιάσει
ένας εφιάλτης κακούργος , τέρας
απ' τον λαιμό με ζήλια τον αρπάζει.

Φεύγει ο Μορφέας αλαφιασμένος
κι αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι
κλαίω βουβά και τον μισω με σθένος
κι εύχομαι να μην με ξαναπάρει.

Χίλιες φορές να είμαι ξύπνια
τους εφιάλτες δεν τους μπορώ
για της ψυχής μου φταίνε την γύμνια
αφ' ότου ήμουνα μια στάλα μωρό.

Κάποια κοκόρια την μέρα κράζουν
άλλη μια νύχτα επί τέλους φεύγει
και τ' αποτσίγαρα σωρό, στοιβάζουν
την πυραμίδα κι ο ήλιος φέγγει......

Από το βιβλίο " Της ψυχής μου τα κομμάτια"