Μεταβάλλω τη ζωή μου / Ροτσίδου Φιλιώ

Μεταβάλλω τη ζωή μου

μοναχός ξελογιάζω τη στιγμή μου

ξεκουράζω το απλανές μου βλέμμα

οδοιπόρος, στοχαστής ρίχνω κέρμα

κορώνα ή γράμματα η ποινή μου

παρατείνω την αναπνοή μου

παραμύθι που έχει τελειώσει

στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις

ήμουν στείρος και σκλάβος στο σώμα

τελευταίος να ψάχνω ακόμα

υποτίμησα όλα τα θέλω

και συνέχισα να παραδέρνω

υποτάχτηκα σ'όλους τους νόμους

και φαρμάκια με πότισ' ο κόσμος

παραμάσχαλα παίρνω τα πρέπει

και για όσο η ζωή επιτρέπει

σε σημάδι του έρωτα κλείνω

σ' ερμητήριο δικό μου τ' αφήνω

επισήμως στεφανώθηκα δάφνες

και μονάχος στη δόξα τραβώ

επικρότησα γκρεμούς και θυσίες

με ενθύμιο στις εξουσίες

η ενότητα ιερή και κυρήττω

και με κέφι τρελλό μαγνητίζω

ξελογιάστηκα παλι ψυχή μου

και θαρρώ...στα σκοτάδια γυρίζω...

-Φιλιώ Ροτσίδου-

Εσύ με ξέχασες, / Ροτσίδου Φιλιώ

Εσύ με ξέχασες, μα εγω δεν σε ξεχνώ...

μεσ'του κορμιού μου τ' αναφιλητά σε βρίσκω...

ο ιδρώτας μου γίνεται δάκρυ που τρέχει να σε προλάβει

κι' εσύ χάνεσαι...

απρόσκοπτος και ανυπόταχτος δηλώνεις πως αυτουργός

είναι ο γυρισμός μα...δεν έρχεσαι...

μπλέχτηκα σ' ενα δίχτυ που εκούσια σ' άφησα να ρίξεις

κι αυτό ήταν η εκτέλεση μου...

η θλίψη με τυλίγει σαν κουβάρι κι η ίαση μου

είσαι μόνο εσυ..

κατοικώ σ' ενα ετοιμόρροπο κόσμο που λαθραία στέκει ακόμα...

μιά ανάσα κι όλα καταρρέουν..

σιχαίνομαι αυτό που είμαι μακριά σου...

θέλω να στρέψω το κεφάλι να σε δω

και φοβαμαι στήλη άλατος μην γίνεις...

και σε χρειαζομαι...και σε ζητώ...

να σε χορτάσω...να σε πιώ..

σαν ψέμα ειν' ο χωρισμός

και ζάλη στου ονείρου μου τη χώρα...

-Φιλιώ Ροτσίδου-

Νύχτωσε… / Ροτσίδου Φιλιώ

Νύχτωσε…

Μαύρα τα πλάνα…

Μαύρη η νύχτα …

Ξέφυγα…

Τα άστρα τρεμόπαιζαν στο μέτωπο μου κι η πούλια έριξε

χρυσόσκονη στα άσπρα μου μαλλιά…

Έξαφνα, γέρασα…

Το σώμα πλαδάρεψε…τα μάγουλα μου ρούφηξαν όλη μου τη ζωή

σε δέκα ζάρες…

Ρυτίδες παντού ακόμη και στη ψυχή μου…

Ψεύτρα!

Αγέραστη είπες θα μείνεις!

Με γέλασες, κι εγώ σε πίστεψα….

Ξημέρωσε…

Νεκρή σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι με βρήκε το αύριο…που ήσουν χθες;

που είσαι σήμερα; που είσαι τώρα;

Τίποτα… όλα εδώ…τίποτα… ξημέρωσε κι εγώ ενύχτωσα…

Δόξα και τιμή / Ροτσίδου Φιλιώ

Δόξα και τιμή

στους συμβιβασμένους ήρωες της ζωής

που κάθε βράδυ κοιμούνται πλάι σ” ένα ξένο…

που ξυπνούν χωρίς σκοπό

και συμβιβάστηκαν

στη μετριότητα του τίποτα από φόβο….

Που αγκαλιάζουν ένα άγνωστο σώμα

ξυπνούν με τον θάνατο τους

ξεχνώντας πως έπρεπε να ζήσουν….

Κι ενώ ζουν,

μέσα τους έχουν πεθάνει χρόνια τώρα

συμβιβασμένοι στη μιζέρια

θύματα και θύτες των ηδονών

και της καταπιεσμένης κάβλας τους!

Δόξα και τιμή σ” αυτούς

που τ’ απαξίωσαν όλα σ” ένα βράδυ

και ξύπνησαν επαναστάτες

και όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες

τα θέλω και τη ζωή τους!

Δόξα και τιμή σ” αυτούς

που τόλμησαν και έσπασαν τα κατεστημένα

γιατί ήθελαν να ζήσουν τα όνειρα τους!

Δόξα και τιμή

σε όσους έχασαν τη μάχη

και ηττήθηκαν έως θανάτου

από κομπλεξικά ανθρωπάκια περιωπής

που ζητούσαν επανειλημμένα

την κεφαλήν τους επί πινακί!

Δόξα και τιμή σ’ αυτούς

που ξέφυγαν από δήμιους

και ελευθερώθηκαν πανηγυρικά

μετά βαϊων και κλάδων!

Τιμή και δάφνες

σε όσους χτύπησαν την γροθιά στο τραπέζι

και είπαν: «φτάνει πια! εγώ θα ζήσω» και έζησαν!

Φιλιώ Ροτσίδου (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο. 
Σπούδασε Αισθητική και Κοσμετολογία. 
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες του διαδικτύου. 
Πρώτη συμμετοχή: Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ: Καλοκαίρι 2014

ΛΕΙΠΕΙΣ..... / Ροτσίδου Φιλιώ

Νιώθω άρρωστη...
άλλη μια μέρα δεν λέει να περάσει μακριά σου...
Όλα μου φταίνε, 
όλα με ενοχλούν 
θέλω τα μάτια μου να κλείσω
να μην βλέπω κανένα...
Πονάω παντού, 
νιώθω μουδιασμένη, άδεια χωρίς εσένα....
Το σώμαμου υπολειτουργεί
λες και είμαι χρόνια σε κώμα 
και δεν λέω να ξυπνήσω...
Υπάρχει κάτι άλλο;
Μόνο σκοτάδι, γιατί όλα περιστρέφονται 
γύρω από σένα....
Δυο λέξεις:  λύπη- μου λείπεις-...
Τίποτα.....