Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

WHALE–WATCHING / Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

 

 


Ξαμοληθήκαμε στ’ ανοικτά

για να δούμε τις φάλαινες

αλλά εκτός απ’ τα κύματα

τίποτ’ άλλο δεν κουνούσε την τσίπα

του Ατλαντικού.

Όταν κρύωσα μου ‘δωσες το πλεκτό σου

και δεν ξέρω,

ήταν που ‘ταν τόσο μαλακό,

ή μήπως που μύριζε τ’ άρωμά σου,

σκέφτηκα πως θα ‘πρεπε να σ’ ακολουθήσω στη Γενεύη.

Δεν ήρθα.

Μ’ όλες τις ζωές που δεν έζησα

κι όλες τις φάλαινες που εν τέλει δεν είδα

έχω φτιάξει φωτογραφικό άλμπουμ.

Φταίω εγώ που ‘ναι πιο χοντρό

απ’ το άλμπουμ της ζωής μου;


Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

Ορυχείο / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος





Καβάλα σ’ αυτό το ποίημα
βυθίζομαι στ’ ορυχείο
πόνου εκ γενετής εκπορευόμενου.

Λέξη-αξίνα ξύνει.

Εδώ κάτω
εργάζονται νυχθημερόν
οι ακάματοι μεταλλωρύχοι της Ποίησης!

Δεν είναι πως ήθελα να γίνω ποιητής
απλώς συνέβη μια μέρα όταν ήμουνα δεκαεφτά.
Από τότε δεν έπαψα
να σκάβω,
να σκάβω,
να σκάβω,
να σκάβω,
όσες φορές κι αν σκοτώθηκα.

Όσοι εις την Ποίησην ταφήκατε
Ζωήν ενεδύσασθε.

Σ’ ΕΝΑ ΣΥΝΟΡΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος


.
Στα σύνορα Σερβίας-Βουλγαρίας
το λεωφορείο παύεται·
οι επιβαίνοντες κατεβαίνουν
να καταμετρηθούν
και να επιδείξουν τα νόμιμα έγγραφά τους.
.
Οι φρουροί χίλια μάτια
κι άλλα τόσα οι κάμερες ασφαλείας.
.
Λοιπόν,
πώς θα περάσει ο πολυμήχανος Κανένας;
.
Ο αστυνομικός με κοιτάζει με το μισό του·
χαμογελάω να μην καταλάβει
τι κουβαλάω λαθραία στο μυαλό μου.

.
Στο τελευταίο μου ταξίδι στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό
κοίταζα ολημερίς τη Γη από ύψος τετρακοσίων χιλιομέτρων
και σας διαβεβαιώ ότι τούτα τα σύνορα δεν φαίνονταν καθόλου.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος

Τόσο πολύ σπέρμα,
τόσο παγκόσμιο σπέρμα,
να πηγαίνει χαμένο!
Τόσο που θ’ αρκούσε, διάολε,
να φτιάξει έναν δεύτερο Τίβερη.
Αυτά αναλογιζόταν ο Πάπας της Ρώμης.
Στο μεταξύ, εγώ πάσκιζα να το κρατήσω μέσα μου.
0παπάς ήταν κατηγορηματικός:
ο αυνανισμός συνιστά αμάρτημα!
Είχε έρθει στο γυμνάσιο να μας εξομολογήσει
υποχρεωτικά.
Τίτο ’θελα και του το ’πα;
Τριάντα τρεις φορές την προσευχή
«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησόν με»
κρατώντας το κομποσκοίνι
κι η πίστη θ’ απομακρύνει την καύλα θαυματουργά.
Μετά από χρονιά
ο Τίβερης πλημμύρισε και
γκρέμισε όλα τα φράγματά μου.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2019

Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου (μικρά αναφορά)

Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1981 στην Κύπρο. 
Βραβεύτηκε στο διαγωνισμό για νέους λογοτέχνες της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου (2008). 

Ποιητικές Συλλογές:


-2012 «Οι πέντε εποχές» Εκδόσεις «Μελάνι» 
-2017 "Υπερκαινοφανής" (Μελάνι, 2017) 

ΥΠΕΡΚΑΙΝΟΦΑΝΗΣ: Ποιητική Συλλογή του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου εκδοθείσα το έτος 2017

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ


Τόσο πολύ σπέρμα,
τόσο παγκόσμιο σπέρμα,
να πηγαίνει χαμένο!
Τόσο που θ’ αρκούσε, διάολε,
να φτιάξει έναν δεύτερο Τίβερη.
Αυτά αναλογιζόταν ο Πάπας της Ρώμης.
Στο μεταξύ, εγώ πάσκιζα να το κρατήσω μέσα μου.
0παπάς ήταν κατηγορηματικός:
ο αυνανισμός συνιστά αμάρτημα!
Είχε έρθει στο γυμνάσιο να μας εξομολογήσει
υποχρεωτικά.
Τίτο ’θελα και του το ’πα;
Τριάντα τρεις φορές την προσευχή
«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησόν με»
κρατώντας το κομποσκοίνι
κι η πίστη θ’ απομακρύνει την καύλα θαυματουργά.
Μετά από χρονιά
ο Τίβερης πλημμύρισε και
γκρέμισε όλα τα φράγματά μου.

***
ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ
I
Ανέκαθεν με ταλαιπωρούσε ένα ποίημα
για τ’ Ολοκαύτωμα
αλλά δεν δεχόμουν να γράψω, γιατί
ποιος είμαι εγώ να γράψω κάτι γι’ αυτό;
II
Στο ξενοδοχείο
[μετά τον έρωτα]
μού διάβασες το ποίημα που έγραψες
για την οικογένειά σου που χάθηκε στο Άουσβιτς.
Ω να,
το ποίημα έρπει να εξέλθει, αλλά το καταπίνω.
III
Ήθελα να πω:
Εγώ πιστεύω πιο πολύ
στους Αρειανούς παρά στους Άριους.
Αλλά θα χανόταν το νόημα κάπου στη μετάφραση
και σώπασα.
IV
Έξαφνα το κλιματιστικό
άρχισε να βγάζει ατμούς.
Looks like a gas chamber this room!
Γέλασες δυνατά.
Us, Jews, we often do such humour.
Γέλασα κι εγώ.
V
Σκέφτηκα:
Ένα ποίημα για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κάνει
την τελευταία του απόπειρα να γραφτεί, παράλληλα μ’
έναν έρωτα που καταβάλλει μια απέλπιδα προσπάθεια
να γεννηθεί. Αν δεν γράψω απόψε κάτι γι’ αυτό, δεν θα
γίνει ποτέ. Αν δεν ερωτευτούμε απόψε, δεν θα γίνει ποτέ.
VI
Ύστερα εσύ έφυγες, σου ’στειλα γράμμα,
εσύ δεν απάντησες, τα γνωστά.
Αν απαντούσες, θα σ’ το ’λεγα:
Σ’ ερωτεύτηκα,
χάρη σ’ εσένα μπόρεσα επιτέλους
ν’ απαλλαγώ απ’ την ανάγκη
να γράψω κάτι για τ’ Ολοκαύτωμα
μιας κι έγραψες εσύ εκείνο που ’θελα να πω.
VII
Αυτό είναι αρκετό.

***

ΠΟΙΗΤΙΚΗ


Μιας και κουράστηκα να σε καλοπιάνω
Έχουμε και λέμε:
Εγώ είμαι αυτός που έβαλε πρώτος
το γαρίφαλο μέσα στην κάννη
στην Επανάσταση των Γαριφάλων.
Εγώ είμαι αυτός που στάθηκε άοπλος
μπροστά στην ορδή των τανκς
στην εξέγερση στην Τιέν Αν Μεν.
(Μου ‘χαν τελειώσει τα πυρομαχικά
μετά από αιώνες συγκρούσεων
και σκέφτηκα την επιλογή της μη-βίαιης αντίστασης).
Για πες τώρα, ποιητή, εσύ τι έκανες;
Εκτός από το να ποιείς,
πράττεις κιόλας;
Ή μήπως είν’ αρκετή η γραφή σου;

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

«Οι πέντε εποχές»: Ποιητική Συλλογή του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, εκδ. Μελάνι 2012

[άνοιξη]
Σε νιώθω που είσαι πίσω απ’ τη βαριά πόρτα
-πέντε βήματα από μένα-
παλιρροϊκό κύμα έτοιμο να τη σπάσεις
άνεμος έτοιμος να τη ρίξεις
τέρας έτοιμο να τη φας
τίποτα δε σε κρατάει πια!
Έλα μέσα,
Έρωτα.
`

[καλοκαίρι]

Είναι πολύ παράξενο
Εκεί που σ’ αγάπησα
Ήταν στ’ αλήθεια το τέλος του κόσμου
οδηγώντας για ώρα πολλή
φτάναμε σ’ ένα σημείο
που ο δρόμος τέλειωνε
και υψωνόταν ένα τεράστιο βουνό μπροστά μας.
Το τέλος του κόσμου
Η αρχή της αγάπης

[φθινόπωρο]

Ένα αθέατο ράγισμά μου
-δικό σου δημιούργημα-
μ’ έκανε τελικά
μύρια θρύψαλα
κι έπειτα κόπηκες
απ’ τα κομμάτια μου
Θαυμαστά τα έργα σου!

[χειμώνας]

Βαριά κληρονομιά
μου ’δωσες
Ζωή μου
Σε χρυσό μπαούλο
να κουβαλώ ακόμα θραύσματα
Σε ιερή περγαμηνή
να φέρω ακόμα ονόματα
Όλα που πήγανε λάθος
αιώνια με στοιχειώνουν.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Στίχοι του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου

Συνήθως μετά τις δώδεκα η ώρα
όλοι έχουν φύγει
και μένω με τον εαυτό μου μονάχος

Θα προτιμούσα
να μην μέναμε οι δυο μας
γιατί όλο με ρωτάει πράγματα

«Γιατί έκανες τούτο;
Γιατί είπες τ’ άλλο;»

Φεύγοντας την επόμενη φορά πάρτε τον μαζί σας.

.....

Ξέρω πολλούς ηθοποιούς
μετά το χειροκρότημα
που πάνε στα παρασκήνια
και κλαίνε

γιατί τα κανονικά τους ρούχα
ξανά φοράνε
και τον εαυτό τους πάλι παίρνουν
αποκεί που διπλωμένο τον είχανε αφήσει.

...

Ένα φτερό τριγυρνάει
ανέμελο στον αέρα

ένα φτερό μου δίνει
μαθήματα ζωής

και αυτό δεν ξέρει τίποτα
με διδάσκει εν αγνοία του

το μόνο που ξέρει
είναι να πετάει

και δεν είναι ο αέρας
που το παραδέρνει

είναι το ίδιο που επιτρέπει
στον αέρα να το τυλίγει στη δίνη του

ένα φτερό μου λέει να πετάξω
και να ξεχάσω τα πάντα

να μη με νοιάζει για τίποτα πια

Ένα φτερό!

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Κουκούλι





Κτύπησα την πόρτα
ήταν λες κι άκουσα
την 5η του Μπετόβεν να μου τρυπάει τ’ αυτιά.

Ανοικτή• εκείνος μέσα
πίσω από παραπέτασμα ανθρώπινης κοπριάς
ξέρασα αλλά είπα δε φεύγω.

καλυμμένος από χοντρό στρώμα λίπους
κι η τηλεόραση ν’ ατμίζει απ’ την υπερχρήση
– πάνε έξι μήνες αφότου χώθηκε στο χαράκωμα –

έκανε μια επαναλαμβανόμενη κίνηση [θύμιζε κατανασκασμό]
έλεγε φτιάχνω κουκούλι, να ‘μπω μέσα,
κουκούλι μεταξένιο, ν’ αποδημήσω εντός του.

Την επόμενη μέρα εγώ πάλι εκεί
να μην πω πως δεν προσπάθησα.

Αλλά κουκούλι πουθενά, ούτε καν εκείνος
μονάχα το δέρμα του εκεί αφημένο
προφανώς τ’ άλλαξε κι έφυγε φορώντας άλλο.

Η μπαλκονόπορτα ανοικτή, ίσως και να ‘φυγε _
έρποντας.

Πλησίασα το δέρμα, γλώσσα ακατανόητη γραμμένη απάνω.

Τι ‘ναι αυτά; Ιερογλυφικά; Μα εγώ σχεδόν ούτε αγγλικά δεν ξέρω.
Πρέπει να φέρουμε ειδικούς αιγυπτιολόγους, πεπειραμένους ψυχαναλυτές,
και μια γλυκιά κοινωνική λειτουργό να ερμηνεύσουν.
Να δούμε τι κάνουμε αποδώ και πέρα.

Ίσως κι όχι.
Αμέτρητες φορές μου λένε πως δεν μπορούν όλοι να σωθούνε:
«Εξάλλου αυτός έφυγε, πάει πια. Νόημα κανένα».