γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας
Αγαπητοί
φίλοι της ιστοσελίδες αυτή καλησπέρα σας.
Οι θαμώνες
του Μεσαιωνικού Κάστρου της Λάρνακας, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την
Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Λάρνακας 2018 μια
Μουσικο-ποιητική παράσταση αφιερωμένη στα 90 χρόνια από τον θάνατο του Ποιητή
Κώστα Καρυωτάκη. Στην απαγγελία των Ποιημάτων
ακούσαμε την καταξιωμένη ποιήτρια Αγγέλα Καιμακλιώτη και τον Μάριο
Παπαδόπουλο, ενώ την επιμέλεια και την ευθύνη της αφήγησης είχε ο Τρίαρχος
Τριάρχου. Η απόδοση των μελοποιημένων Ποιημάτων του Κώστα Καρυωτάκη έγινε από
το Φωνητικό Σύνολο του Πολιτιστικού Συνόλου: «Διάσταση» υπό την διεύθυνση της
Αντριάνας Σεργίδου. Τραγούδια ερμήνευσαν
οι σολίστες Κώστας Πετρίδης, Άντρια
Θεοδώρου και Κατερίνα Παράσκου, ενώ στο πιάνο ήταν ο Αντώνης Πολυκάρπου.
Ο κόσμος για μια τέτοια δύσκολη παράσταση
ήταν αρκετός και μάλιστα κάτω από ένα πύρινο μισοφέγγαρο. Και η παράσταση
χαρακτηρίζεται δύσκολη καθώς όταν ακούει κάποιος ότι θα απαγγελθεί ποίηση, εάν
δεν γνωρίζει την ουσία της ποίησης, δύσκολα θα καθίσει σε μια καρέκλα με μια
βεντάλια ή ένα κομμάτι χαρτί για να δροσίζεται και να ακούσει απαγγελίες
ποιημάτων ακόμα και εάν πρόκειται για ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Από αυτή
την άποψη η παράσταση θα πρέπει να χαρακτηριστεί και επιτυχημένη αφού κατόρθωσε
να προσελκύσει κόσμο μέσα στο καυτό κατακαλόκαιρο. Δεν τον τρόμαξε εξάλλου και
η φωνή του Χότζα από το διπλανό Τζαμί, όταν ακούστηκε για μια στιγμή. Ψιλά
γράμματα,. Ο καθένας την δουλειά του!
Ο Σκηνοθέτης της παράστασης πάντως πρωτοτύπησε.
Μας έδωσε μια εικόνα καθήμενης στατικής χορωδίας, καθήμενων ακίνητων
συντελεστών που φορώντας μαύρα/ σκούρα ρούχα και άσπρα πουκάμισα συμμετείχαν σε
ένα φιλολογικό μνημόσυνο. Δεν το γράφω αυτό με ειρωνική διάθεση. Το αντίθετο.
Όμως όταν δημιουργείς μία Μουσικό-ποιητική βραδιά αφιερωμένη σε ένα ποιητή που
χάθηκε με αυτοχειρία πριν από 90 χρόνια, το κάνεις για να υμνήσεις το έργο του
και να μας δώσεις πληροφορίες για τη ζωή του. Ο ύμνος θέλει κίνηση και ειδικά
κίνηση επί σκηνής. Εκτός και εάν περιγράφεις ένα μοιρολόι. Με αυτά τα λόγια δεν
θέλω να υποβαθμίσω την αξία της συγκεκριμένης παράστασης. Εξ΄ άλλου τα υλικά
της ήταν τόσο μα τόσο αξιόλογα.
Πως να μην εξάρεις την παρουσία της αξιολογότατης
ποιήτριας Αγγέλας Καιμακλιώτη και την προσπάθειά της να αποδώσει δίνοντας ρυθμό
τις ποιήσεις που απήγγειλε, Πώς να μην πεις ότι απόλαυσες την μεστή
ρευστή μουσική γεμάτη παλμό φωνή του Μάριου Παπαδόπουλου στις απαγγελίες του, Πώς να μην πεις ότι χάρηκες τις
αποδόσεις των τραγουδιών από τους σολίστες, Πώς να μην σταθείς στην παρουσία της
νεαρής τραγουδίστριας Κατερίνας Παράσκου, Πώς να μην παραθέσεις την εκτίμησή σου
για την δουλειά της κας Αντριάνας Σεργίδου, Πώς να μην εκθειάσεις την εκτίμησή σου
αλλά κυρίως τον θαυμασμό για την υπέροχη παρουσία του Φωνητικού Συνόλου «Διάσταση»
και Πώς να μην επισημάνεις την πολύ καλή προσπάθεια
του Ανδρέα Κίτση που προφανώς είχε την ευθύνη για το βίντεο που
παρακολουθούσαμε καθ όλη την διάρκεια
της παράστασης, Πως να μην επισημάνεις στα θετικά σημεία της παράστασης τον Τρίαρχο Τριάρχου στην αφήγηση αλλά και τον Αντώνη Πολυκάρπου στο πιάνο!
Όμως θα ήταν ανολοκλήρωτη η όλη
κριτική εάν δεν σταθεί κάποιος στα μικρά ή μεγάλα λάθη, στα θεωρητικά ή στα
πρακτικά λάθη που εντοπίζονται σε μία τέτοια ομολογουμένως άξια παράσταση, με
την δικαιολογία ότι στέφθηκε απλώς με επιτυχία. Και θα ξεκινήσουμε με την
καθήμενη στάση των ποιητών που απήγγειλαν ποίηση. Η ποίηση αγαπητοί μου φίλοι
δεν είναι στατική. Η ποίηση είναι ζωντανή ανά τους αιώνες για αυτό και η ποίηση
τόσο σπουδαίων ποιητών όπως του Κώστα Καρυωτάκη στέκεται επίκαιρη και μας δονεί
συνεχώς καθώς τα χρόνια περνούν. Περιμέναμε λοιπόν να δούμε τους
απαγγέλοντες όρθιους, ώστε με την δεινότητα τους, τον
πλούτο των φωνών τους, να μας παρασύρουν στο μουσικό ταξίδι που αναμέναμε. Όπως και τον αφηγητή! Περιμέναμε το Φωνητικό Σύνολο να
στέκεται ως …χορωδία επί της σκηνής και να γεμίζει με την παρουσία της, την
εικόνα που σχηματίζονταν μπροστά μας. Περιμέναμε να δούμε την μαέστρο όρθια να
διευθύνει τους χορωδούς όπως την έχουμε θαυμάσει ως τώρα. Αν αυτού η θέση της
ήταν σχεδόν μη υπαρκτή επί της σκηνής. Περιμέναμε ένα βίντεο με μεγαλύτερη
διάρκεια και όχι αποσπάσματα από μία τηλεοπτική σειρά και ένα υλικό που
επαναλαμβανόταν συνεχώς και ακατάπαυστα.
Η
παράσταση ως «όλον» μας άφησε μία γλυκόπικρη γεύση. Ο σκηνοθέτης έδωσε την δική
του οπτική και μόνο από την πλευρά αυτή,
να το δει κανείς του αξίζουν συγχαρητήρια. Εξάλλου ήταν ένα δύσκολο θέμα για
ένα κοινό που συνήθως «πιάνεται» «εξαπίνης» Μας δόθηκε μια Μουσικό- παράσταση διαφορετική
από τις μέχρι τώρα συμβατές εικόνες που είχαμε. Και το γεγονός αυτό με όσες
διαφορές και κενά μας κάνει να εντοπίζουμε άλλο τόσο ανεβαίνει στον τιμάριθμο
των σχετικών παραστάσεων, η αξία της. Γιατί
μέσα και από τέτοιου είδους ανατρεπτικές και μη συμβατές παραστάσεις εμβολιάζεται
και ενισχύεται ο πολιτισμός.
Τελειώνοντας
το χειροκρότημα που δόθηκε από όλους στο τέλος της παράστασης από τους θεατές και
από εμένα προσωπικά, δεν έκρυβε παρά την γενικότερη ειλικρινή ικανοποίηση. (το
επισημοποίησα προκαλώντας με ερωτήσεις)
