Πέντε νύφες γονατιστές
καρφωμένες στον τοίχο του σαλονιού
μου έχουν την πλάτη γυρισμένη
απαξιώνουν την ύπαρξή μου
παγωμένες κοιτούν την κουνελότρυπα
που οδηγεί στη χώρα τού Ποτέ.
Πέντε επαναλήψεις του εαυτού μου
η Θεοδώρα, η γιαγιά μου
η άλλη γιαγιά, η Κοραλία
η μάνα μου
η θεία
η νονά μου.
Καμία δεν σηκώνεται.
Πέφτω μέσα στην τρύπα
με την ελπίδα να φτάσω στον κήπο
των ομιλούντων λουλουδιών
να αποκτήσω το πρέπον μέγεθος
να ανασηκωθώ
να συναντήσω και τον καπελά
να προσθέσει λίγη μαγεία στη ζωή μου.
Με την ελπίδα πως μέχρι να φτάσω
θα έχουν πέσει οι πύργοι με τα τραπουλόχαρτα
και όλα τα αυθαίρετα
θα τα έχει ήδη καταφέρει η Αλίκη
θα είναι αλλιώς το παραμύθι.
