ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ / Μαγγανή Χρυστάλλα

Οι άνθρωποι δεν σε γνωρίζουν.
Τις παραπάνω μέρες
έτσι άγνωρος περνάς
αόρατος από το πλήθος
βαδίζοντας προς την
αντίθετη κατεύθυνση.
Κάποιες φορές κάθεσαι
έτσι αγνώριστος στο ένα πόδι
ανεβασμένος σ’ ένα κλαρί
μ’ αυτιά αλεπούς
αναμένοντας ν’ ακούσεις
μια φωνή ή έστω έναν ψίθυρο
από κάποιον άγνωρο,
που όμως τον προσμένεις χρόνια.
Κι αν κάποτε ανήμπορος
να περπατήσεις
έχουν τα μάτια σου πλατύνει
σαν δυο μεγάλα βαθιά πηγάδια
η ύπαρξη και μόνο
κείνου του άγνωρου
που σου ψιθύρισε κρυφά
σαν άνθρωπο μα και θεό
σ’ εξιλεώνει.

ΤΗΣ ΜΥΡΟΦΟΡΑΣ / Μαγγανή Χρυστάλλα

Στο σταυροδρόμι συνάντησα
τη Μυροφόρα της οργής
και της οδύνης,
τη μάνα του.
Με βρήκε λαβωμένο πουλί,
να τρέχω μακριά από δω.
«Με πας πιο κάτω»;
«Σε πάω όπου θες».

Οι δρόμοι κάπου τελειώνουν,
τα σύνορα πολιορκεί η θάλασσα
και γύρω ακούγονται μόνο ριπές
από εκτελέσεις αιχμαλώτων.

Αλίμονο!
Με όρισαν πριν να υπάρξω,
το μπόι μου μετρήσαν σε χρυσό
και με πουλάν στις αγορές
του κόσμου.
Η μνήμη ξεκούρδιστη λατέρνα,
βουλιάζει στην άσφαλτο..
Κι η γη μου,
κατάσπαρτη σταυρούς
από κενοτάφια ηρώων.

«Γεια σου, στο καλό».

Φεύγοντας κοιτάχτηκα στον καθρέφτη
και διάβασα τις χαραματιές στο κούτελο:
«α-γνο-εί-ται η τύ-χη της».

+Μυροφόρα: η μάνα του πεντάχρονου αγνοούμενου Χριστάκη

ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ / Μαγγανή Χρυστάλλα

Άλλους κώδικες
δεν μπορώ να στείλω
στους θεούς μου. 
Σ' αυτή την έρημο
ποθώ ν' ακούσω ρήματα
που κυλάνε στα ποτάμια
Τα μάτια ν' ανοίξω
και να κλάψω σαν τυφλός
στο φως
Να πατήσω το χορτάρι
και να νιώσω
χιλιάδες νεκρούς να δακρύζουν
από έρωτα
Ν' αγναντέψω το φεγγάρι
και να ιδώ μύρια
πετάγματα πουλιών
να χρυσίζουν στη νύχτα

Τότε θα χαράξω σήματα
στο σούρουπο
και θα φτιάξω
από ήλιο και αίμα
λέξεις αγάπης.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ / Μαγγανή Χρυστάλλα

Όταν των Μήδων τους αλαλαγμούς ,
που φοβεροί κραδαίνουνε τα όπλα ακούσεις
κανένα μη ζητήσεις Εφιάλτη
ανάμεσα σ' αυτούς που φανερά
σε μίσησαν.
Πλάι σου κοίταξε και θα τον δεις
εκφράζοντας επαίνους
να υποκλίνεται
και μες της μάχης τη βουή
να σε φωνάζει "φίλε".