Οι φάσεις της Σελήνης ή οι δρόμοι του Φεγγαριού / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 
Περιγελούν τα παιδιά, γιατί
στο πρόσωπο
της Σελήνης, αναγνωρίζουν το δικό
τους πρόσωπο·
και χαίρονται ανταλλάζοντας
χαιρετούρες
κι ανταποδίδοντας το χαμόγελο
με χαμόγελο.
Κάθε μέρα η Σελήνη αλλάζει 
πρόσωπο·
οι άνθρωποι της καθημερινότητας
δεν  καταλαβαίνουν
αυτές τις μικρές, αδιόρατες αλλαγές·
προτιμούν, να βλέπουν εκείνο,
που φαίνεται·
όσο για τ’άλλα, καλύτερα να περνούν
απαρατήρητα.
Τα παιδιά μάθαν να κουβεντιάζουν
με τη Σελήνη·
ξέρουν να βλέπουν ακόμα και τη σκοτεινή της
πλευρά, αυτή, που κρατάει
επίζηλα μόνο
για τούς εξαιρετικά δικούς της·
αυτούς, που βλέπουν
και την άλλη πλευρά των πραγμάτων.
«Είναι πιο φωτεινή από πίσω!»,
υποστηρίζουν με σιγουριά
τα παιδιά·
«μόνο, που δεν το δείχνει, προτιμώντας
να φέγγει από μέσα της·
να στέλλει το φως κατευθείαν
προς τα μέσα της!».
Είναι κι αυτό μια από τις περίεργες
συμπεριφορές της Σελήνης,
να θέλει να είναι κι όχι να φαίνεται.
Οι αλλαγές για την ίδια, δεν έχουν
κι ιδιαίτερη σημασία·
«στο κάτω- κάτω» λέει,
«οι αλλαγές είναι ζήτημα ματιού·
βλέπει, για να βλέπεται·
και να μη με βλέπαν, εγώ θα
τους έβλεπα·
ξέρετε, όταν θέλω, να με χάσετε
από τα μάτια σας,
αλλάζω μορφή και ντύνομαι Φεγγάρι.
Τότε είναι, να με κοιτάς και να
με παίρνεις από πίσω·
γιατί γίνομαι σωστός αλητάκος,
που δε φοβάται,
να λερωθεί ή, και να λερώσει.
Τότε τα λέω έξω από τα δόντια
βλέποντας πράγματα,
που δε θέλετε να βλέπω
κι αποκαλύπτοντας πράγματα,
που θα προτιμούσατε, να μέναν
στο μαύρο σκοτάδι.
Ξέρω, πως δε θα με πιστέψετε·
κι όμως είν’ αλήθεια·
για πολλά με κάνετε και ντρέπομαι·
και κρύβομαι, να μη σας βλέπω
ή, και να μη με βλέπετε.
Είναι τότε, που παίρνετε την
απουσία μου για έκλειψη
και μιλάτε για σκιαμαχίες του Ήλιου
με τη Σελήνη.
Τίποτα πιο ψευδές!
Δεν προσέξατε, που τότε ακριβώς,
το πρόσωπο μου μοιάζει
με δακτυλίδι από αίμα;
και τρέμω, μη στάξει πάνω σας
κι αποκαλύψω
τις σκέψεις μου κι αποκαλύψω
τους φόβους μου
και δε θα’χω τότε σύννεφο να κρυφτώ!
Συγχωρέστε με, που παρασύρθηκα·
σαν Φεγγάρι χάνω καμιά φορά
το δρόμο μου
και ξεστρατίζω σε δρόμους, που σαν
Σελήνη,
ουδέποτε θα’παιρνα.
Είναι τότε, π’αποκαλύπτομαι
ευαίσθητο παιδί,
μυγιάγγιχτο παιδί,
ένα τρελόπαιδο ή αλητόπαιδο, που
τρέχει πίσω από τη σκιά του Ήλιου
φωνάζοντας,
«κάμε με Ήλιο!», «κάμε με Ήλιο!»
και βάζω τα κλάματα,
για όσα, δε θα’θελα να βλέπω
κι είμαι υποχρεωμένο,
να βλέπω!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2018