Άγις Χαραλαμπίδης : Τρία[3] ποιήματα

 

ΚΑΤΟΠΤΕΥΣΗ

Πρόσωπο χαραγμένο
σπίτια μνημεία στοιχειωμένα
κλειδωμένες μνήμες
δέντρα στο κατώφλι της ασφυξίας
καμπαναριά και μιναρέδες
σφραγισμένα με το βουλοκέρι του μίσους,
η μικρή πρωτεύουσα.

Μπαλκόνια που εξέχουν στο χρόνο
ρυτιδωμένοι τοίχοι
ξεχαρβαλωμένα παράθυρα
δρόμοι σαν τεντωμένα νεύρα
ψυχές που γυροφέρνουν
πασκίζοντας να ξορκίσουν τον οδυνηρό εφιάλτη,
η μικρή πρωτεύουσα.

Σκιές ωστόσο, πουθενά·
περίεργο αυτό που συμβαίνει
κι είναι τόσο δυνατό την ώρα αυτή το φως του ήλιου
καθώς ξεφεύγει απ’ τα κατάμαυρα σύννεφα
που τον είχαν εγκλωβισμένο·
Παράξενο αυτό που συμβαίνει·
να το πρόσεξε άραγε
η μικρή πρωτεύουσα;

Οκτώβρης 2008

**

ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ

υπάρχουνε και σήμερα άνθρωποι σπουδαίοι·
μόνο που κάποιοι
κάνουν άλλους
να αισθάνονται μικροί.
Οι πραγματικά μεγάλοι, κάνουν τον κάθε άνθρωπο
να νιώθει μεγάλος.

Τέτοια σκεφτότανε
παρακολουθώντας μια σκηνή
καθώς περπατούσε στο δρόμο.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή
που οι γερανοί φορτωμένοι χελιδόνια
φεύγανε για το μεγάλο ταξίδι.

Μάης 2016

**

ΑΓΩΝΙΑ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Κι εσύ εκεί!
Ν’ αγναντεύεις το βαθύ πέλαγος
περισυλλέγοντας θρυμματισμένα αισθήματα
προσπαθώντας να συναρμολογήσεις
τα σκορπισμένα κομμάτια της ιστορίας
να ξανακτίσεις ομφάλιους λώρους
κι αετώματα σε ρημαγμένους Παρθενώνες.

Εκεί!
Να περιμένεις το καράβι να γυρίσει και πάλι
από κείνο το ταξίδι
των δυόμιση χιλιάδων χρόνων·
τόση αγωνία βυθισμένη στο όνειρο…

Φλεβάρης 2008