Αλεξάνδρα Γαλανού: Τρία [3] ποιήματα

 

ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

Κεκλεισμένων των θυρών
το σπίτι ασφυκτιά μες στη σιωπή.
Στράβωσαν τα πορτρέτα στους τοίχους
και το δάκρυ που ξέμεινε από έρωτα παλιό
κρύφτηκε για πάντα στις πτυχές κλειστής κουρτίνας.
Μια θητεία μοναξιάς
χωρίς φύλλο πορείας
γέμισε τις ρωγμές στον τοίχο
-δεν πρόλαβε να τις κλείσει
πριν τον εγκλεισμό-
τώρα σχηματίζουν τον χάρτη
χώρας άγνωστης που υπόσχεται
ταξίδια…
Η γυναίκα κάθεται και περιμένει,
απέναντι
το βάζο με άρωμα ανθισμένης λεμονιάς,
είναι άνοιξη

**

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ, ΝΙΟΒΡΗΣ 2020

Ελπίδες που ποδοπατήθηκαν
τελεσίδικα πια
σφηνώθηκαν σε μια γωνιά του μυαλού,
αίθουσα αναμονής αναμνήσεων.
Ίσως,
μια μέρα κάποτε
ο ποιητής του μέλλοντος
να τις ξυπνήσει από τον λήθαργο,
να τις ντύσει με τραγούδια λυπητερά
και να τις περπατήσει στους δρόμους της πόλης
εκεί που αλλόκοτοι επισκέπτες
χαριεντίζονται, περιεργάζονται
τα ρημαγμένα σπίτια
και ασύστολα ονειρεύονται ποιο θα διαλέξουν.

**

Ο ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ

Τα βράδια περιμαζεύει
πληγωμένα ποιήματα
στην άκρη του δρόμου.
Τυλίγει με επιδέσμους
τις λέξεις που αιμορραγούν.
Κλείνει στα χέρια του
τα φαγωμένα νύχια τους.
Χτενίζει τα γεμάτα λάσπη
μαλλιά τους.
Τις αγκαλιάζει τόσο σφικτά
όπως τον πρώτο έρωτα
καλοκαίρι κοντά στη θάλασσα.
Κι ύστερα προσπαθεί μαζί τους
να διανύσει την απόσταση
από την ερημιά της θλίψης
στο λαμπροφόρο του αποσπερίτη.