5 ποιητές/ τριες της Κύπρου, 5ποιήματα

 

 

 
ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ / Γιώργος Ζυμπουλάκης
 
Εκεί που σε ταξιδεύει η ποίηση
Του δασκάλου μου
Βαρνάβα Λο'ι'ζίδη
 
Την υφαίνεις
Πιο πέρα απ' το μυαλό σου
Χρώματα πένθιμα
Τα νήματα της
Τα κάρφωσες
Πάνω σε σκιάχτρο
Δεν μπορεί
Να διώξει τα σπουργίτια
Ανέπαφο αμπέλι
Να τρυγάς τις σκέψεις σου
Κρασί ερωτικό
Κραδασμοί που συστέλλονται
Στο χώμα της πατρίδας
Εκεί που οι ανάσες της ζωής
Πνίγουν το άρωμα τους
Μετουσίωση αμφιλεγόμενη
Σε δισκοπότηρο ειρήνης.
 
 
*
 
Άνεμος / Ελένη Σωφρονίου Στρατή
 
Πάλι θα βρεις τις χίλιες λέξεις να μού πεις
πάλι θα βρεις τα χίλια λόγια να μού γράψεις
απ’ το παράθυρο θα βγεις, θα ξαναμπείς
και των ανέμων τα ταξίδια θα μου τάξεις
 
Μα τους ανέμους τους φοβήθηκα πολύ
γιατί φυσούν και ξεριζώνουν τις πυξίδες
κι αν κουβαλούν μέσα στο στόμα το φιλί
μ’ ένα τους φύσημα ξυπνούν τις καταιγίδες
 
Κι αν τα ταξίδια τους αγάπησα κι εγώ
δίπλα τους πώς να ζεσταθώ, τι να φορέσω;
Θα μοιάζω πάντα με θλιμμένο ναυαγό
που στη στεριά τους, δεν μπορώ πια να χωρέσω
 
Έλα απόψε, μα μην έρθεις σαν βοριάς
έλα μονάχα σαν αγάπη που αντέχει
να ζει στο φως της πιο μεγάλης σκοτεινιάς
και ν’ αγαπά όσα ποτέ της δεν θα έχει
 
 
*
ΝΥΧΤΑ / Αθηνά Τέμβριου (Ανάμεσα στους Ήχους)
 
 
Πως να μεγαλουργήσεις μια τέτοια νύχτα;
Ατέλειωτος ουρανός κι ένα φεγγάρι
μια θάλασσα αστείρευτη να σαλπάρεις.
Μια νύχτα πεμπτουσίας ακόμα και το φεγγάρι
έχει τον στίχο αγκαλιά και ερωτεύεται.
 
Κρίμα, δεν μεταδίδονται χρώματα λεκτικά.
Ήχοι ασύλληπτοι χάνονται γύρω σου σαν σκιές.
Η ποίηση σφίγγει σαν θηλιά
ώσπου να πάρεις ανάσα.
Οι λευκές αναμνήσεις της γης
δεν έχουν πρόσταγμα να κρυφτούν,
να γεννηθεί ο κόσμος. Η ζωή θέλει πρώτα θάνατο.
 
Πλάθονται μόνο οι σκέψεις με τον οίστρο αμείλικτα
να πλανιέται κυνηγημένος, έκθαμβος.
Η αγάπη μιας λέξης δεν έχει ουσία
αν δεν την κάνεις στίχο, στροφή, ποίημα,
αν δεν ασπαστείς το τελευταίο άκουσμα
της μουσικής ενός σύμπαντος, που ακόμα
δεν αγαπήσαμε ώστε να αφουγκραστούμε.
 
Περιμένεις ένα απρόσμενο φίλημα στο μεταίχμιο
της αρχής και του τέλους, δίχως ακόμα να αντιληφθείς
πως κινείσαι ανείπωτα σ’ ένα κύκλο σαν την σελήνη,
σ’ απρόσμενη δίνη σ’ ένα χορευτικό.
Η ποίηση είναι χορός.
Αν δεν ξέρεις να στροβιλίζεσαι σ’ ένα ταγκό
αποκάλεσε το φεγγάρι σελήνη.
Είναι ένας τρόπος να γεννηθεί ο έρωτας
σαν οι λέξεις, νιογέννητοι ζωγράφοι
ασημοβάφουν ψυχές στον αστερισμό της ζωής.
 
Στο σεληνόφως η προσμονή,
μέχρι να γίνει ο στίχος αερικό στη ψυχή
να σε ταξιδέψει, είναι μοιραία.
Αγγίζει τους στοχασμούς που κρύβουν
απρόσμενα οι ψυχές όταν ελπίζουν,
όταν οι ποιητές λογοφέρνουν τ’ όνειρο
όταν λογοδοτούν ακόμα και οι πέτρες
σαν ψιθυρίζουν μυστικούς στίχους, ηφαιστειακούς.
 
Αθηνά Τέμβριου (Ανάμεσα στους Ήχους)
 
*
Έλενα Τουμαζή
Να σπαρταράς
Σαν ψάρι μες στα δίχτυα
Να σπαρταρας
Έξω απ´το νερό
Να σπαρταράς
 
Μεγάλο άγριο ψάρι
Πού το σέρνουν δεμένο απ´ την ουρά
Ζωντανο και λαβωμένο στη στεριά
Και το αποτελειώνουν
Αη Γιώργηδες και ήρωες της στιγμής
Κτυπώντας αλύπητα
Ηδονικά
Με ξύλινο δοκάρι
Υπο τις ιαχές και τα χειροκροτήματα των λουομένων
Που δεν πρόλαβε-θηρίο- να τους βλάψει
Κι ύστερα τρόπαιο ακριβό στην αγορά
Και εκλεκτός μεζές
Σε δείπνα πολιτισμού
Πιο θηριώδη απ’των θηρίων
 
Χωρίς έναν ανάμεσο τους ψαρά
Με θεϊκά αυτιά
Που ξαναρίχνει στ’ανοιχτά
Άγγιγμα παραμυθιού
Ξαναφέρνει σε εαυτό
Σώμα αρχαίο
Και μιλιά*
 
*Γράφτηκε εξ αφορμής πραγματικού γεγονότος που συνέβη στην παραλία Λεμεσού ανάμεσα στο 2005 με 2010 ,δε θυμάμαι ακριβώς τη χρονολογία.
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο  «Έρχου» ,εκδοσεις Αφη 2011
 
 
 
*
 
Ταπεινότητα
σ΄ανεβάζει στ΄αστερια
κι αν πατάς στη γη.
 
Αθως Χατζηματθαίου