Τακτοποιεί τα μανουάλια, ευλάβεια παλιά
Απ' του παιδιού της τον χαμό κυρτή μες στο αιώνιο πένθος
κι απ' το στασίδι, πρώτη σειρά
σκύβει και κάτι λέει στη διπλανή.
Όμως δεν παραλείπει, προσέχει κι αν χρειαστεί στα μανουάλια τρέχει.
Τον άγιο που γιορτάζει πρώτη τον προσκυνά
κι απ' την εικόνα από κάτω όταν περνά
μοιάζει η καμπούρα των βασάνων
με κεφαλαίο Ωμέγα σε αράδα ύμνου.
Κι όταν τελειώνει ο εσπερινός
κανέναν δεν αφήνει, σπουργίτι τρέχει στην αυλή, εύχεται, μακαρίζει
και το σακούλι της μ' άρτους και κόλλυβα γεμίζει.
Κρυμμένος πίσω απ' την κολόνα ο άγιος βλέπει
και από το αυστηρό, αγέλαστό του πρόσωπο
ένα χαμόγελο αχνό στη Βικτώρια στέλνει.
Σ. ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (αδημοσίευτο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου