στον Δημητράκη Δημητριάδη*
Σκούριασες μες
στο μικρό ορειχάλκινο σώμα σου
κι ούτε μια
λέξη δεν άρθρωσες.
Θα διαρρήξω
λοιπόν με τα χέρια
το μεταλλικό
στέρνο σου
θα κρατήσω απαλά
στις παλάμες
την τρυφερή
σου καρδιά
και θα σε
ρωτήσω τι ένιωσες την άνοιξη του ’56
όταν
εξοστρακίστηκες στ’ άστρα!
Κι αν η σφαίρα
που συνέτριψε το κρανίο σου
λίγο πιο πάνω
απ' το δεξί μάτι
δεν σ’ άφησε
να θυμάσαι
εγώ δεν θα σ’
αφήσω στην ηρωική λήθη.
Θα σε σφίξω με
όλη τη δύναμή μου
μέχρι ν’
ακούσω στους χάλκινους παλμούς της καρδιάς σου
τα άγουρα
όνειρα ενός εφτάχρονου αγοριού
που δεν
άνθισαν σε καμιά πόλη του κόσμου
αλλά έμεινε
εξήντα πέντε χρονών άγαλμα
να περιφέρεται
φάντασμα στην αυλή του σχολείου
με το κοντό
μαθητικό παντελονάκι
τις
μικροσκοπικές γροθιές
κι ένα πανέρι
άνθη για περαστικούς και συμμαθητές.
Σωκράτης Αντωνιάδης
Οκτώβρης 2014.
* Ο μικρότερος πεσόντας της ΕΟΚΑ. Δολοφονήθηκε από Άγγλο στρατιώτη στις 14 Μαρτίου του 1956, σε διαδήλωση κοντά στον Άγιο Λάζαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου