ξαποστάσανε
ψυχές.
Κι ανατείλανε
δειλά , στους δρόμους των δακρύων
των γοργο
φτέρουγων οι ένδοξες στιγμές.
Εκεί, στην
γαλήνη των άγριων κυμάτων
οι ζωές τους
αφεθήκανε.
Και σε τόπους
ανωνύμων αθανάτων,
πικροδάφνες
του Γενάρη, αναστηθήκανε.
Ήταν μια
Άνοιξη, εκείνος ο μυροβόλος χειμώνας
καθώς πέφτανε
απ΄ την ζάλη
του κόσμου. Και ο άνανδρος αιώνας
σκοτεινός και
μικρός, να δακρύσει έφτανε .
Έκτορα,
Χριστόδουλε, Παναγιώτη
τι και αν χαθήκατε,
οι μορφές σας,
μια άγρια νιότη,
σαν αγιόκλημα,
μύρο, δεν μαραθήκανε .
Και είστε εδώ!
Φωνές στα πελάγη απλωμένες !
Φως, που πέτρες συνθλίβεις!
Στους δικούς
μας σκοπούς , μυρτιές ριζωμένες !
Πόσο πατρίδα
μας θλίβεις!
Σημείωση: Το παραπάνω ποίημα επιλέχτηκε από
τον συγγραφέα Νικόλαο Παούνη και συμπεριλήφθηκε αντί επιλόγου στο βιβλίο: ΙΜΙΑ
1996 ''o bayrak inecek''-the book
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου