Όταν είμαι
κουρασμένη
σκέφτομαι το
λαιμό σου
που ήτανε τό
μαξιλάρι μου,
ένα βαθούλωμα
που το γέμιζαν
μέρη του
προσώπου μου –
στόμα, μύτη,
μάτια, μαλλιά –
κάθε νύχτα,
γιά χίλιες και μια νύχτες,
τότε που
μέναμε άγρυπνοι και λέγαμε
ιστορίες ο
ένας στον άλλο.
Τη χιλιοστή
νύχτα
μας τελείωσαν
τα λόγια
και την
χιλιοστή πρώτη
ήμουν τόσο
κουρασμένη
που σταμάτησα
να μιλώ.
Έτσι ακούγαμε
τη Σιωπή
να μας
διαβάζει ιστορίες
κάθε νύχτα,
και το πρόσωπό μου
κοιμόταν πάνω
στο λαιμό σου –
μέχρι που μια
νύχτα άκουσα
την αναπνοή
της πάνω στό δέρμα σου.
Βραβευμένο
διήγημα από το διαγωνισμό στη μνήμη της Νίκης Μαραγκού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου