ΦΥΓΗ........... / Χριστοφίδης Τίτος

 

Θα μπορούσε να είναι μύθος,

λείπει όμως η παράλογη υπερβολή,το ψέμα.

Με τόνα χέρι σφίγγει το πέτσινο λουρί

ανέκφραστη, θλιμμένη η βλοσυρή μεσήλικη κυρία.

Το άλλο χέρι αιωρείται ρυθμικά σαν εκκρεμές

χρωμάτων απορίας σ απρόσμενη συνάντηση.

Κοντόσωμο το συνοδό σκυλί

και μαλλιαρό και υποτακτικό,

με άσπρο χρώμα πάναγνης αθώας παρουσίας

στηρίζει, φωτίζει, γιγαντώνει την απαντοχή

της βλοσυρής θλιμμένης αγέλαστης κυρίας.

Περιδιαβάζει χρόνια τώρα το ζευγάρι

με χρονικό ρυθμό και τακτικά.

Το ’χρόνια’ είναι αόριστο

γιατί λιθόστρωτοι οι δρόμοι και ξερολιθιές

δεν σήμαναν ποτέ την ύπαρξη μόνο λιθίνης εποχής.

Σε σπάνια αφήγηση του άλλου μύθου

η έξοδος από το σπήλαιο απόγνωσης

έγινε με στήριξη στην κριαριού κοιλιά

τον τυφλωμένο πια Πολύφημο να ξεγελά ο μυθικός

με κρίσιμο ζητούμενο ζωής - θανάτου, όχι εκτόνωσης

ούτε απαντοχής, φυγής από τη χρόνια απαίσια θλίψη.