Ο Κάιν ( 1 ) και (2) / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ο Κάιν   ( 1 )

Μετά τον Άβελ σκότωνε τα θύματα του
χωρίς να καταγράφει στην μνήμη του
τα ονόματα τους∙ ούτε και είχε σημασία το ‘’ποιος’’ και ‘’πότε’’∙
σκότωνε για να σκοτώνει επιβεβαιώνοντας τον εαυτό του
μέσω της εξαφάνισης των άλλων.
Με τον καιρό γίνεται όλο και πιο επαγγελματίας δολοφόνος∙
προοδεύει με τις τεχνικές και ξεπαστρεύει ευκολότερα∙
δεν καταδέχεται να λερώσει τα χέρια του∙
πέρασε σε νέους μεθόδους που τον απαλλάσσει
από την άμεση επαφή με το θύμα του∙
το δολοφονεί εξ αποστάσεως παρακολουθώντας το
να πεθαίνει μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης.
Πατά κουμπιά και το απολαμβάνει να βλέπει τα θύματα του
να τρέχουν πανικόβλητα με τη σκιά του σαν σκιά γερακιού
να πέφτει πάνω τους και να τα ξεκάνει.
Από ατομικός δολοφόνος έχει αναβαθμιστεί σε μαζικό
δολοφόνο∙ 
η αξία του αναγνωρίζεται από την άνοδο της μετοχής του
στα χρηματιστήρια του κόσμου.
Τον συμβουλεύονται οι ‘’μεγάλοι’’ να ανεβάσουν τις αξίες τους
και καμαρώνει στο κέντρο τους όταν φωτογραφίζεται
πλαισιωμένος από την παρέα των ‘’ισχυρών’’.
Κάθε τόσο αποφασίζει εξορμήσεις για το κυνήγι
πότε της γούνας, πότε του μπακαλιάρου ή της φάλαινας.
Ό,τι και να βάλει στο στόχαστρο, το χτυπά μέχρι
πλήρους εξοντώσεως.
Είναι δεινός κυνηγός που απολαμβάνει το κυνήγι∙
τα φέρνει στο κέντρο του στόχου του και τα σκοτώνει
με αφάνταστη ευκολία∙ κι ούτε αίματα ούτε άλλα
ενοχλητικά που με χαιρεκάκια ζουμάρει ο φακός
της τηλεόρασης πάνω τους.
Τώρα που αναγνωρίζεται ως πρώτος μεταξύ των πρώτων
αναθυμάται την πρώτη δολοφονία του και παραδέχεται
τον πρωτογονισμό της πρώτης εκτέλεσης.
‘’ Κακόμοιρε Άβελ’’, εξομολογείται στον εαυτό του∙
‘’ήσουν πολύ άτυχος ή εγώ πολύ πρωτάρης∙
Πού να ήξερα πως κάποτε θα σκότωνα χωρίς
να βλέπω το θύμα μου ή τα θύματα μου,
που μαζικά θα εξολόθρευα με μια μόνο κίνηση,
χωρίς να μετακινηθώ από τη θέση μου!’’
Και γελάει με τον παλιό πρωτόγονο εαυτό  του∙
και λυπάται για το πρώτο άτυχο θύμα του που δεν ευτύχησε
να δολοφονηθεί με την τελευταίας εξέλιξης δολοφονία!

**

Ο Κάιν   (2 ) 

Να θυμάσαι, Κάιν ,έκανες μόνο την αρχή∙

το αίμα θα πληρώνεται τώρα με άλλο αίμα∙

το μαχαίρι θα σηκώνεται στον αέρα να χτυπήσει

άλλο μαχαίρι, τέλος δε θα’χει η αρχή.

Εσύ, Κάιν, της έδωσες τη λαβή να πιαστεί,

να μπει στον δρόμο της.

Τώρα τίποτε δε θα’ναι σαν πριν∙

το αίμα θα αποζητά το χυμένο αίμα∙ θα το ανιχνεύει

στο χώμα σαν επίμονο λαγωνικό.

Όπου και να βρίσκεται, θα τρέχει από πίσω του∙

όπου και να κρυφτεί, θα σηκώνει τις πέτρες

και θα το ψάχνει από κάτω.

Μόνο σαν πάρει πίσω το χυμένο του αίμα

θα καθίσει στην πέτρα να αναπαυτεί.

Να θυμάσαι, Κάιν ,ο Άβελ ήτα μόνο η αρχή∙

το πρώτο θύμα που υπέκυψε στο μαχαίρι σου.

Χιλιάδες Άβελ θα πάρουν τη θέση του

ακολουθώντας μια μακάβρια σκοτεινή γραμμή.

Το αίμα τους θα στάζει στο πρόσωπο σου

κόκκινα ρυάκια που θα τρέχουν ασταμάτητα∙

και η κραυγή του θα σπάει τ ‘αυτιά σου

σαν καμπάνα εκκωφαντική!

Να θυμάσαι, Κάιν, το αίμα δεν ξεχνά∙

θυμάται τον δολοφόνο του και τον παίρνει το κατόπιν,

όσα χρόνια και να περάσουν.

Το χυμένο αίμα ανοίγει τον κύκλο του αίματος

σ’ ένα αλλοπρόσαλλο μοιραίο χορό∙

κι οι κύκλοι του μεγαλώνουν επικίνδυνα

σπάζοντας όρια και φραγμούς,

συμπαρασύροντας στο πέρασμα τους

δολοφόνους και θύματα∙ δεν ξεχωρίζουν

στην ορμή τους θύματα και δολοφόνους∙

με την ίδια αδιαφορία τους ξεβράζουν στην ακτή…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ : 2013