Κι όταν σμίγανε τα σώματά τους
στο ξύλινο κρεβάτι
οι αναστεναγμοί τους
πάλλονταν μέσα του
και το έκαναν να τρίζει
Αποκρινόταν στον έρωτά τους
που του χάριζε ζωή
κι ονειρευόταν τότε
την ανθισμένη αμυγδαλιά
που υπήρξε κάποτε …
Πόσο καιρό κράτησε
ο συγχρονισμός
δεν ήθελε να το σκέφτεται
Μόνο που, τώρα
όταν ακούει τρίξιμο
δεν είναι πια η απόκριση
στον έρωτά τους
Είναι το πικραμύγδαλο του χρόνου
που ωρίμασε, άνοιξε
και ράγισε το πρόσωπο τους …
© Λεωνίδας Οικονομίδης, Φεβράρης 2024
(Ερωτικές Φεγγοβολές)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου