ΣΚΕΨΕΙΣ / Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου

Κλειστά τα μάτια και τ´όνειρο σε πάει μακριά
σε ονειρεμένα μονοπάτια απάτητα,
σε παραδεισένια όαση,
που ξαφνικά τελειώνει,
κι αρχίζει η κόλαση.

Ατέλειωτη έρημος και συνεχίζουν τα όνειρα,
σε ερημικά μονοπάτια,
τα ίχνη χάνονται,γίνονται,
ανήφορα,δύσβατα σκαλοπάτια.

Αν αφουγκραστείς κελάηδημα αηδονιών,
φτάνει σαν ήχος απ´το υπερπέραν,
και στροβιλίζει το μυαλό,
τις σκέψεις να κάνει πέρα.

Σμιλεύει να χωθεί στο μπλέγμα του μυαλού,
να εξωραΐσει τις σκέψεις του άδυτου υποσυνείδητου.
Καταδικασμένες σκέψεις,πλανώνται στα δίκτυα ,
παλεύοντας να δραπετεύσουν,σ´ένα ταξίδι ατέλειωτο.

Μάταιες σκέψεις ανακατεμένες με χαμένες ελπίδες,
ακολουθούν ερημικά μονοπάτια,
χωρίς ίχνος δροσερής σκιάς,
το μόνο υγρό στοιχείο,τα δάκρυα που στάζουν,
με γεύση αλμυρόπικρη,σημάδι πώς υπάρχει ζωή.