Ο ποιητής και το Φεγγάρι: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Αντωνίου (απόσπασμα) εκδοθείσα το 2012

Στον Ουρανό ανέτειλες. Χωρίς σταματημό 

Σ’ ακολουθώ σε μαγικά και σε παρθένα μέρη 

Στην Κόκκινη Πόλη έκανα τον πρώτο μου σταθμό 

Το Γιβραλτάρ διέσχισα κι έφτασα στην Ταγγέρη

Εκεί πανάρχαιο γέροντα εγνώρισα σοφό 

Ανθρώπων διάβαζε ψυχές κι ότι ο νους χωράει 

Μου ‘πε, αφού με διάβασε ένα καημό κρυφό 

«Αυτό που ψάχνεις βρίσκεται στο Καραβάνσαράι»

Πήδησα στην καμήλα μου, που ‘χα απ’ τη Δαμασκό 

Και μια μαντήλα φόρεσα, που ‘χα για τυχερή μου 

Με κανταρέλλα και νερό γέμισα τον ασκό 

Και μες στη νύχτα κίνησα στα χάη της ερήμου

Μια αμμοθύελλα με πέτυχε στο Αχαγκάρ σφοδρή 

Κι εγώ θαμμένος βρέθηκα κάτω από αμμολόφους 

Το φως των αστεριών και μια Σελήνη αμυδρή 

Μόνη είχα παρηγοριά, πιστούς πολύ συντρόφους

Θαμμένος έμεινα κι αναίσθητος καιρό πάρα πολύ 

Με βρήκαν και μ’ ανέσυραν έμποροι Βεδουίνοι 

Σ’ ένα Σουλτάνου βρέθηκα σαν δούλος την αυλή 

Μου λέει: «Δεν πιάνεις και πολλά, αλλά κομμάτια ας γίνει»

Εκεί μυστήρια έμαθα και κόλπα μαγικά 

Από τον Χουσεΐν Εφέντ πίνοντας ναργιλέδες 

Και πως φεγγάρια κρύβονται τα πιο μελαγχολικά 

Πίσω από βελούδινους και μαύρους φερετζέδες

Ελεύθερο με άφησε απ’ την καλή του την ψυχή 

Και για το ταξίδι μου ‘δωσε τα πιο καλά γαϊδούρια 

Κάπου στο δρόμο πιάστηκε στ’ αυτί μου ν’ αντηχεί 

Ήχος σαγηνευτικός από ούτια και σαντούρια

Στου Αλ-Φαγιούμ του φεγγαριού έπεσα τη γιορτή 

Που εμπορεύματα είχανε απ’ τις Ανδαλουσίες 

Μα δεν μπορώ τις σκέψεις μου να βάλω σε χαρτί 

Σε έκσταση ως έπεφτα από παράξενες ουσίες

Την Badra γνώρισα εκεί, που μ’ αρεσε πολύ 

Μα είν’ η εικόνα της θολή απ’ τις αναθυμιάσεις 

Θυμάμαι που μ’ αποχαιρέτησε μ’ ενα γλυκό φιλί 

«Στο Καραβανσαράι ο στόχος σου να φτάσεις»

Συνέχισα το ψάξιμο στο όρος του Σινά 

Και πέρασα τα ορμητικά νερά του Ιορδάνη 

Χάθηκα στη Βηρυτό, μα βρέθηκα ξανά 

Μέχρι που βγήκα στο Ταρτούς, της Σύριας το λιμάνι

Μια νύχτα με πανσέληνο γνώρισα αυτή 

Ήταν αριστοκράτισσα, κόρη ενός μονάρχη 

Και με παιχνιδιάρικη φωνή μου είπε στο αυτί 

«Φίλε μου το Καραβάνσαράι δεν υπάρχει»

Το πρώτο πλοίο ναύλωσα που έκανε πανιά 

Κι όλη την νύχτα έκλαιγα κλεισμένος στο αμπάρι 

Τ’ αστέρια όλα σβήστηκαν μέσα στη σκοτεινιά 

Μαζί και η Σελήνη μου, το αλαργινό φεγγάρι

Χρόνια οι ώρες φάνηκαν μέσα από τους καημούς 

Που η καρδιά μου τόλμησε να σε λαχταρήσει 

Με αμανέ σου μίλαγα κι μ’ αναστεναγμούς 

Πόσο σε πόθησα πολύ μα τώρα έχεις δύσει.

Μετά από αιώνες κάθομαι σε κάμαρα κλειστή 

Δεν με ταράζει τίποτα, τίποτα δεν μετράει 

Κι αν δεν το βρήκα πουθενά, δεν έχω γελαστεί 

Τόσα φεγγάρια μου ‘δωσε το Καραβάνσαράι.