Χριστίνα Χριστοφή: Είν'η ζωή μια άμπωτη κι οι στιγμές βυθισμένες στης καρδιάς … το κόκκινο...

 

Ο φτωχός συγγενής

 

Απομερίστηκε πια κι απ'τις ενημερωμένες λίστες αναμονής.

Αποβλήθηκε απ'την ανέκαθεν πιστοποιημένη του γωνία της ντροπής.

Διαγράφηκε σιγανά και σταθερά από όπου κλεινόταν να παρευρεθεί, από υποχρέωση κι όχι εν τέλει από ανιδιοτελή αγάπη.

Είναι ο φτωχός ο συγγενής.

Που με τη πρώτη σύγχρονη πανδημία, έγινε στα διακριτά τους μάτια, ακόμα πιο φτωχός, ακόμα λιγότερο απαραίτητος, ακόμα περισσότερο παρείσακτος...

Κι ο συγγενής ετούτος να διαγράφεται απ' τις λίστες των αδέσποτων κρίσεών τους.

Να ναι το πρώτο ανεπιθύμητο βάρος που ανισορροπεί την κίβδηλη ζυγαριά των βαρεμένων καρδίων τους...

Μα ίσως ο φτωχός συγγενής, να παραμένει κατά βάθος ο πλουσιότερος...

Διότι σα συγχωρεί ξέρει καλά να ανοίγει όλες τις λίστες μνήμης και να διαβάζει μονάχα λευκό...

 

**

Λαχανόκηπος

 

Η γυναίκα παρά το μεσόκοπο των χρόνων και της τσακισμένης της καρδιάς, ποτίζει το λαχανόκηπο.

Συνήθως κατά τη διάρκεια του λιογέρματος.

Συνήθως με τα χέρια λυγισμένα, τα γόνατα χρονοφαγωμένα, το λάστιχο μπαλωμένο από παντού και το νερό το τρεχάμενο, ανέκαθεν χλιαρό, ώρα που είναι.

Ίσως για όλα ετούτα και άλλα που δε βλέπω με τα μάτια, πολλά, ετούτος ο λαχανόκηπος, όποια ώρα και να τον κοιτάζω, μοιάζει απότιστος. Άκαρπος. Ατημέλητος, κι όχι επιμελώς.

Ετούτος ο λαχανόκηπος μοιάζει να'χει αφεθεί σε μοίρα ανθρώπινη...

Κι όσο ποτίζεται, τόσο ξηραίνεται...

 

**

 

Ναι

 

Έχεις ποτέ σου δει λιόδεντρο να ποτίζεται το δειλινό αντίκρυ μιας θάλασσας;

Έχεις ποτέ σου ακούσει το βυθό με το φιλί στ'αυτί μιας γιγάντιας πουρούς και το χέρι με χάδι το παφλασμό ενός οπωρινού κύμματος;

Έχεις ποτέ ανάψει κερί ταμένο σε ξωκκλήσι πευκόκρυφτο την ώρα κείνη που η πάχνη σαστίζει τη σκέψη σου...

Έχεις ποτέ βουτήξει τη ψυχή σε ολόθαμπη λίμνη και να εξορυχθεί έπειτα από μια εξομολόγηση, σε χρυσαφιά θάλασσα...

Έχεις ποτέ χαρίσει τα χείλια σου ξηρά και ανήλια, σε χείλια απροσάρμοστα, ποθητά κι αγαπημένα... και να τα παραλάβεις έπειτα δύο ξέχειλες κρήμνες, με περίσσιο μέλι να σταλάζει ο έρωτας...

Αν έστω ένα ναι, γύρε απόψε στον ύπνο ελαφρά τη καρδία σου.

Είν'η ζωή μια άμπωτη κι οι στιγμές βυθισμένες στης καρδιάς σου το κόκκινο...