ΚΥΜΑ- ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ / Νατάσα Αθηαινίτου - Κυπριανού

Σε βλέπω που έρχεσαι σε μένα
ψιθυρίζοντας κοχύλια και κοράλλια
της αυγής
κι ύστερα υποχωρείς αθόρυβα
και κατατονικά
όπως το ηττημένο ασκέρι της Ανατολής
κι ένα όνειρο που έσβησε πριν αρχίσει.

Άλλοτε αναδιπλώνεσαι μ' ορμή
όπως τις ξύλινες τριήρεις
ενώ ετοιμάζονται να εμβολίσουν
θεόρατα πλοία περσικά
κι ύστερα πλένε θριαμβικά
στο κατακόκκινο πέλαγο
ενώ τα κουφάρια του πολέμου εξαυλώνονται
διεκδικώντας ξανά τη ζωή.

Έτσι συμβαίνει κάποτε στις ναυμαχίες
του μυαλού
αγνοώντας εκούσια το ερπετοειδές κομμάτι
ενώ οι πόρτες του ουρανού ανοίγουνε διάπλατα
και μόλις που διακρίνονται
ισχνές, διάφανες φιγούρες
με μάτια μεγάλα, φωτεινά
που ακούνε, βλέπουνε
και γεύονται
τα ανιδιοτελή αγαθά της ειρήνης
πέρα από κάθε σύνορο θνητό
πέρα από τις ηλιαχτίδες
πέρα από τα σύννεφα
σε μακρινούς, καινοφανείς πλανήτες καρμικούς
με μικροσκοπικά κουκλόσπιτα
και νάνους θυρωρούς
δίπλα από τεράστιες
πολύχρωμες τουλίπες.