ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Πόσο μου μοιάζει το πλατάνι το ψηλό

που ζει μονάχο του στου ποταμιού την άκρη,

σκύβω με δέος και το χώμα του φιλώ,

μα με μαλλώνει πούναι αλμυρό το δάκρυ.

Πόσο μου μοιάζει το φεγγάρι το χλωμό

πούναι ολάκερος ο ουρανός δικός του,

μα δεν αντέχει τον δικό μου τον καημό

γιατί σκιάζει το αδύνατο το φως του.

Πλατειά μου θάλασσα με γαλανά νερά,

στην τρικυμία της ψυχής μου πόσο μοιάζεις

που τη γαλήνη μέρα νύχτα καρτερά

μα είσαι άγρια, ποτέ δεν ησυχάζεις!