Και πού τα χείρας σου θα νίψεις ; / Ανδρέου Ειρήνη

Ο κόσμος πάει ολοταχώς για να τελειώσει

και πού τας χείρας σου Πιλάτε θα τας νίψεις ;

Πού όχλε που αναφωνούσες για να σώσεις

ληστές και ψεύτες την αλήθεια να σταυρώσεις ;

Πού Φαρισαίε που μιλούσες για Θεό

την όψη σου μονάχα για να νίψεις

και πού τελώνη δολοφόνε των φτωχών

που όλο το μέσα σας βρωμούσε απ’ την σήψη;

Κι εσύ που όλη την γη την ήθελες δική σου

κι αφάνιζες ανθρώπους, κράτη αδιαφορώντας,

παιδιά που δεν προλάβανε τον έρωτα να ζήσουν

μα την νεκρή μανούλα τους βυζαίναν ξεψυχώντας ….

Άμα την μάνα γη εσύ την κάνεις στάχτη

κι’ ούτε πια δέντρο, ούτε στάρι θα φυτρώνει ,

νεκρά τα ψάρια στην στεριά φωτιά κι ο μπάτης

κι ούτε πουλί για να λαλεί, νεκρό και τ’ αηδόνι,

Λίγο στοχάσου στον πλανήτη τούτο δω

έχεις κι εσύ παιδί και μάνα και δικό σου.

Φάε το χρήμα σου και πιες το μαύρο τον χρυσό

και νίψε και τας χείρας σου στο αίμα των παιδιών σου.