Λυγίζω στην όχθη της λίμνης
μετά από ένα μεγάλο πόλεμο
και παρηγορητικά κύματα βρέχουν τα πόδια μου.
Τα κύματα της λίμνης ξέρουν να αγαπούν
δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν
οι νεκροί τους είναι λίγοι
τυφλοί δύτες τούς ανασύρουν προσεκτικά
στα κρεβάτια του ουρανού.
Λυγίζω στην όχθη της λίμνης και είμαι πια βέβαιος
ότι το γλυκό νερό είχε πάντα δίκιο·
κάποιος ρωμαλέος τα ’χει κάνει όλα καλύτερα
με διακριτική ψυχρότητα
και δάκρυα κρυστάλλινα σαν σταλακτίτες:
ο ξυλοκόπος που χτυπάει χειροδύναμα το δέντρο στην καρδιά
ο ψαράς που χαϊδεύοντας
βγάζει τα μάτια του ψαριού η ηχώ που μου επιστρέφει
ουρλιαχτά τρομαχτικότερα απ’ εκείνα που της έδωσα..."
"Μυστικοί Άνθρωποι" εκδ. ΚΥΜΑ, 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου