Πέντε [5] Ποιήτριες της Κύπρου - πέντε[5] ποιήματα

 

Άτιτλο / Αλεξία Βίκτωρος

Δεν είμαι εγώ,

είμαι μόνο μια αγιογραφία στο Rijnsburg

του 17ου αιώνα

με ρινίσματα στους πνεύμονες

και μια εξαίσια

βιασύνη

να ισχυρίζομαι

πως επιθυμώ

ό,τι μου διαφεύγει.

**

ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ / Ειρήνη Ανδρέου

Δεν μ'ενδιέφεραν ποτέ

περγαμηνές και διακρίσεις

και ειδικά του κράτους.

Δεν ζω εις βάρος

του φτωχού με φόρους

και με μίζες, με τα βρώμικα

λεφτά τους.

Δικός τους δεν θα γίνω

του Μεσαίωνα

να εκπαιδεύω δουλικούς

εις τα σχολεία.

Απέναντι τους θα με βρίσκουν

με την πένα μου

χωρίς τα πουλημένα τους

βραβεία.

"ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

μα απ' την χύτρα της ψυχής"

τ' άδικο με πάθος θα φωνάζω.

"Τί σόι θα 'μαι ποιητής

αν για τα τέρατα της γης

το " ξίφος" δεν αρπάζω;

**

Είναι μια ψυχή / Cléopâtre Robinet

Είναι μια ψυχή ακατοίκητη

που πάντα προχωρεί

κρεμμασμένη στους νεκρούς της

Ταξιδεύει πάνω σε σαπισμένα καράβια

από κάβο σε κάβο, από νησί σε νησί

μα η σκέψη της κρατά στη παλάμη της την Σμύρνη...

Είναι ωραία ψυχή

με το χαμόγελο του ανέμου και της βροχής

κι ένα συστατικό πίκρας στα χείλη ...

Την έβλεπες στη αγκαλιά της μάνα της

στριμωγμένες σʹενα σαπιοκάραβο

που τις έφερνε στην Κερύνεια το 22

Το κουτί με γάλα που πρόλαβε νʹάρπάξει

η μάνα μέσα από τις φωτιές στη Σμύρνη

της έσωσε τη ζωή.

Στην Κερύνεια ο άλiκος ιδρώτας

και το πικρό ψωμί

της έμαθαν να χαμηλώνει τα μάτια

νʹαποθηκεύει την θλίψη

στη καρδιά της ...

Ύστερα κατέφυγε στην Λεμεσό σʹενα χαμόσπιτο

Την έφερε η άλλη καταστροφή του 74

στην δεύτερη της Πατρίδα ...

Τι κι αν η λαίλαπα της προσφυγιάς

ξήλωνε τη ζωή της

Τι κι αν χρόνια τώρα ζούσε την κανονικότητα

ενός μακροχρόνιου ακρωτηριασμού !

Αυτή ύφαινε τα όνειρα της από λιμάνι σε λιμάνι

για να ζει.

Τι λέγανε Μαρία και ήταν από το Αϊβαλί.

Τώρα πια ποιος την θυμάται;

**

ΣΥΝΟΡΑ / Αγγέλα Καιμακλιώτη

Για όνομα του Θεού

αν υπάρχει Θεός

βήματα παιδικά

χαρτογραφούν με αίμα

την Ευρώπη.

Σύνορα είναι

τα παγωμένα χέρια

τα παγωμένα μάτια

για όνομα του Ανθρώπου

αν υπάρχει Άνθρωπος.

**

ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ / Μαίρη Θεοδοσίου Νικολάου

Μερικές φορές διαρρηγνύω

το θολό μου περίγραμμα

το εξαφανίζω ως δια μαγείας.

Χωρίς διαχωριστικά σύνορα

απροστάτευτη

δίχως άμυνες

διαχέομαι στους γύρω.

Ανεξήγητο πραγματικά.

Μπορεί όμως να είναι

και ποίηση.