Και έτσι να μπορείς με πολλή ευκολία να μετράς τους κόκκους της άμμου /Στέλιος Στυλιανού

«Και έτσι να μπορείς με πολλή ευκολία να μετράς τους κόκκους της άμμου
κάθε φορά που την χτυπά το κύμα
Και να βρίσκεις εκεί συνέχεια καινούριους ανθρώπους
που αρκεί μόνο να μοιράζονται
την ίδια διαδρομή
ως τη μόνη περιουσία
τη μόνη δύναμη
τη μόνη χαρά που προκύπτει
Και να ΄ναι αυτό
κάθε είσπραξη και οφειλή
το μόνο δόσιμο
που είχαν ποτέ τολμήσει να φανταστούν
Και τον κόσμο
αυτόν τον κόσμο που μας ανήκει»
Και έβαλες το χέρι πάνω απ΄τα μάτια και κοίταξες μακριά
«Να το κύμα που γεννήθηκε η Αφροδίτη» και χαμογέλασες
«Να το άστρο που μας φωτίζει» και γύρισες εκεί το βλέμμα
Μα ήταν λουλούδι και έψαξες να το βρεις
κι έτσι γύρισες ξανά χαμηλά το βλέμμα
Σου είπα… «βιάζομαι»
Μου ‘πες… «μη μιλάς, θέλω ν΄ακούσω»
Σου είπα… «είμαι γυμνός»
Μου ΄πες… «μην ντρέπεσαι, είσαι αντίκρυ στον ήλιο»

 ποιητική συλλογή: ¨Ελένη¨, Στέλιος Στυλιανού, εκδ. Κέδρος, 2016