4 ποιήματα στην Κυπριακή Διάλεκτο του Κώστα Τρίγγη

τζιαι το χρωμα της μμαδκια σου
αζουλευκη ο ουρανος
αζουλευκη σου τζιη πουλια
μα τζιαι ο Αυγερινός

αζουλευκουν τζιαι τα αστερκα
μα τζιαι το φεγγαρι σου
αζουλευκη σου τζι ο ηλιος
τζιαι πονει για χαρι σου

τζιαι η μερα με την νυκτα
ουλλον τζιαι τσακκωννουνται
εππεσεν τους μιαλη αζουλα
δερνουνται σκοτωννουνται

τζιαι λαλουν του πλαστη πε μας
πε μας τι καταλαβες
τζι, εδωκες της τεδκια λαμψην
τζιαι φωδκιαν μας εβαλες


***

Σγιαν της βροσιης μου μια σταξια
σγιαν σιονι πον ννα λιώσει
εσιη η ζωής μας μιαν αρκην
τζι, ωραν πον ννα τελειώσει

ο πλαστης που τα αψη του
δκια μας το ριζικό μας
το πεπρωμενον το γραφτον
μα τζιαι το μερτικό μας

δκια του πλασματου τυχερον
την μοιραν την δικην του
την ωραν τζιαι την σταλαμην
πον νναρτη εις την γην του

δκια του καρκιαν για ν ακτυπα
πνοην για να ανασάνει
την ωραν πον ννα γεννηθεί
στιμην πον ννα πεθάνει

***

μιαζει μ αέραν η ψυσιη
του καθ ενου πλασματου
τζι οπως το νημαν κοφκετε
την ωραν του θανάτου

ουλλα τζιαι να τα αρνιστης
τζιαι να τα καμης περα
τον θανατον τον κουβαλας
μαζι σου νυκτα μερα

κλουθα σου οπως την οσσιαν
που παντωτε μαζι σου
την μια θωρης την πισω σου
την αλλην ε καρτζιην σου

τζιαι αμαν ερτη η στιγμη
στην ωρα μας τζιημιζει
με γερους μιαλους με μιτσιους
ο χαρος σαϊτιζει

ενεσιη μμαδκια να θωρει
μητε ακουν τα αυκια του
ουτε ψυσιην που να πονει
λυπησιν στα παιδκια του

μαυρη κατρας τζιαι καρβουνον
του χαρου εν η καρκια του
μαυρο φαρματζιην τζιαι πικρον
στασση τζι η μμαδκια του

τζιη που ννα τζιηση ε λαμπρον
τζι οπου δικληση καυκη
τζιαι με στο σπιτι που να μπη
μιαλην φωδκιαν αναυκη

***

Τζι εθυμωθηκεν ο πλαστης
Τζιαι λαλει του ηλιου άκου
αν θα καμνεις της κκελλες σου
της ξερής εσουνι χαθου

είπαμε πως εισαι ενας
τζιαι στην γη άλλος κανένας
δεν εσιη την καψη σου

σγιαν εσεν την ομορκια σου
μητε άλλος την φωδκια σου
σγιαν το φως την λάμψη σου

τζι, απαντά του ο ηλιος ξερω
μον εγιω πως υποφέρω
μα εν ώρα να στο πω

πως ε μιαλον το βασαννιον
νυκτα μερα το τυραννιον
Θεε μου να χογλοκοπω

τζιαι να μεν ι βρίσκω τροπον
με γωνιαν με λάκκον τοπον
λυτρωσιν που τον καμον

κρεμμουμε εγιω στα αψη
κρουζω στην δικη μου καψη
διχα ναχω εγιω παμον