3 ποιήματα της Δέσπω Πηλαβάκη

Σιωπηλη η θλιψη βουβο το κλαμα
πως ν ακουστει του πονου η κραυγη
Θελει τεχνη πολλη να τα καταφερεις
Αλλα εκεινο το χαμογελο πως φωναζει
και ακουεται στην ακρη του κοσμου
Πρεπει να περασεις πολυ πονο
για να μαθεις να κλαις με χαμογελο
πρεπει να κλαψεις παρα πολυ
για να στεγνωσουν οι πηγες των δακρυων
πρεπει να θαψεις καθε χαρα
για να μπορεις να χαμογελας τοσο ομορφα
Δεν ξερω πως με νικησε
το σιωπηλο κλαμα σου
και με κρατα αιχμαλωτη το χαμογελο
των θλιμμενων ματιων σου

***

Σαν μια ανασα σεργιανιζεις στα πνευμονια μου
και παιρνω ζωη απο σενα
Εισαι η μερα που γεννιεται
μετα απο καθε δυση και ζω το ονειρο
Αληθινο το καθε τι μαζι σου χωρις προσποιηση
και ζωντανευουν τα οσα χασαμε
με τη χαρα να κοβει βολτες εκει που κλαψαμε
Πυρετος στο αιμα το αγγιγμα σου πονουν οι φλεβες
φωτια μ αναβουν τα δυο σου ματια
Βημα το βημα σε σενα τρεχω
μονον εκει με οδηγα η καρδια
Οπου κι αν παω μπροστα μου εισαι
ενα πανυψηλο βουνο πως να ξεφυγω
Μια φυλακη σκοτεινη η ζωη
μακρυα απο σενα δεν βλεπω
Αναπνοη μου και αιμα και ζηση μου

***

Τα παιδικα μου ονειρα
εφιαλτης και θανατος
Στα παραμυθια που ακουγα
θλιβερο το τελος
Μονο μαυρο σκοταδι
η δικη μου ζωη