Αλεξάνδρα Ζαμπά/ Δύο ποιήματα

Περνούμε βιαστικοί
πίσω μας τα παράθυρα
κλειστά
τοίχοι, μπαλκόνια, στεγασιές
ίσως και κάνα δεντρό ψηλόκαρδο
μοναχικό
πριν να πηδήξουμε απ τις επάλξεις
τ αφήνουμε όλα στα πουλιά

***

14 Αυγούστου 1974

Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού

η Αντρέττα φούρνιζε
καυτός ήταν ο Αύγουστος

Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού

ήρταν φωνές το σπίτι του πατέρα τράνταξε
-Κόρη μου χώστου να με σε βρούν
αν είν και ο χάροντας σε θέλει
τυλίχτου κολώνα στη μαντήλα
και αν σε πισκάσει πες του είσαι μοναχοπαίδι

γύρω που τους πυροβολισμούς
και της μπαζούκας το χορό κάπου
κάπου ο τοίχος κατρακύλισε ξερός
άνοιξαν ρογμές, καταπακτές
σαθρά κομμάτια ξεκόλλησαν
πέσαν σοβάδες, παράθυρα τσάκρισαν
οι χολέτρες γυμνές - γοερά μοιρολόγια της κόρης -
στο σπασμένο υπόστρωμα
εμφανίστηκαν ανάσκελλα νεκροί ξεσπίτοτοι
βιαστικά κάποιοι δίπλα της μάζευαν σκυφτοί
στεγνό χώμα έφευγαν τρελοί

τρελές και οι ακρίδες τρύπωναν παντού
κι η αναπνοή των τοίχων έλειψε
και η πνοή της κόρης ξεχτένιστη κόπηκε
και το κρεβάτι ρημαδιό
και το μυστρί του πατέρα ανεύρετο

Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού

μείναν κρεμμάμενες οι γέννες
ζήτημα δευτερολέπτων, ασκομάχα της έλεγαν
Λίγο πρίν να πάρει το κλάμα της χαράς
Λίγο πριν δώσει της ζωής το βογγητό
στάθηκαν όλοι οι συγγενεις αμίλητοι
τώρα εικόνες δίχως κορνίζα και εικονοστάσι
Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού

η Αντρέττα ακίνητη στα χαλάσματα
σταύρωσε τα χέρια καρτέρι
στάθηκε κορμοστασιά στο τοίχο του πατέρα της