3 ποιήματα της Μαρούλλας Πανάγου

Η ΞΩΤΙΤΖΙΗ

Ερκεται τακτικά στον νου μου τζιαι μοιάζει σαν το ξωτικό
Τζιαι καθη νύχτα τυρανιά με σαν ανεράδα, σαν στοισιό
τζιαι κράζει με ...., Το γέλιον της τζιαι της μμαδκιάς της θάλασσα
σε τζιείνην την κορμοστασιάν φαίνεσται μου παλάβιασα
'Μεινίσκω γιώνι ξηστικός τζιαι στην θωρκάν της βόβωσα
τζι ούτε ναν λόον να της πώ, ούτε που το εξόρτωσα.
Μα'νι το όρομαν γλυτζιήν, Θέ μου τζιαι νάταν βολετό
να' τουν να την εξαναδώ τζιαι με φτερά 'τουν να πετώ.
Σαν την οσιάν της να γενώ τζιαι μέσα στην αγκάλην της
που έρωταν να ξηψυχώ τζι ήτουν να πώ “χαλαλιν της”,
Τζιήρτεν το φως της ημερούς σηκώθηκα τζιαι λάμνισα
μέμπα τζιαι βρώ αναπαμόν, αφ ούτις ενε κάμμησα.
Τζι επιαχα στράτες τζιαι στενά τζιαι μονοπάθκι'ακαθθερά
ππέρκιμον ξαναμπλάσω της να γιάνει τούτος ο σεβτάς
πο'σιει που τότες κάβκουμαι τζιαι πιον εν αναπαύκουμαι
σαν να τζιαι μάγια μού καμεν να μεν ηβρίσκω αμάντα
όμως γλυτζιής εν ο καμός της,τούτη αγάπη εν για πάντα
Να κόψω μούτιν εγ γενέται τζι οτι τζι αν θέλετ' εσείς πέτε.
Για μέναν μόνο τζιείνη ένι τζι' άλλη καμιά εμ μπόν της μοιάζει
σαν τον πελλόν τον έρωτάν της θέλω,τζιαι τρώμαι το μαράζι

***

ΜΕ ΔΙΧ'ΑΓΑΠΗ ΓΑΜΟΣ

Στον γάμο το θεμέλιον πάντα ναν ' η αγάπη
Χαλά σαν δεν την έσιει ,ακόμα τζιαι παλάτι

Ο γάμος διχ' αγάπην εν κόλαση σωστή
Βάσανο στην ψυσιήν σσου , πον έσιει τελειωμή

Τζι 'αν σου λαλούν εν νάρτει πάντα στην υστερκά
Γιενιέται η αγάπη κατα παρατζιελιά ;

Για τούτον την καρκιά σσου ποττέ να μεν προδώσεις
Ακουτην αμ 'μεν θέλεις πικρά να μετανώσεις.

Αφελα τότες να 'νει να πείς έκαμα λάθος
άμα που την ζωή σσου εν ναν απόν το πάθος

Με δίχα την αγάπην χαράν εμ πον θα βρίσκεις
μέρα μμε την ημέραν ,θα αρκοπεθανίσκεις.

Ακρώστου τζιαι τα μμάδκια άννοιξε τα τωρά
τζιαι με θαρρείς παιξίμιν πως εν η παντρειά,

***

Η ΤΕΛΕΙΩΜΉ

Η κάθε μέρα της σιωπής βάλλει τζιαι το καρφίν της
φτάννει για μας λιοβούττημαν τζι ο ήλιος πάει να δύσει
Μάρμαρον η υπομονή ξηντλήστιτζιεν που σένα
τα φκιώρα της αγάπης μας εγύραν μαραμένα
Αύριον θα ξεράνουσιν τζιαι πιον εν ξαναθούσιν
Η βρύση εν μπου ξέρανεν να ξαναποτιστούσιν
Τελειώσασιν τα ψέμματα ώρα για την αλήθκια
Να γιάνει μόνον καρτερούν τούτη η πληγή στα στήθκια
Λάμνε λαλώ σου στο καλόν, μεν μου ξανακοντέψεις
Με τες δικές μου τες ευτζιές όπου ξαναρτζιηνέψεις
Το τί γυρεύκεις, που καρκιας , εύκουμ'εγιω , μακάρι
Να τόβρεις όπου τζιαι να πάς με του Θεού την χάρη.
Για μέναν πιον μεν αρωτάς, ξέχωρα παρπατούμεν
Τζιαι άλλοσπως εμείς οι δκυό τα πράματα θωρούμεν

ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΠΑΝΑΓΟΥ