Πρόσφυγας στον τόπο μου (Aποσπάσματα) / Κατσελλή Ρήνα

15.7.1974 (10.20΄ π.μ.):

Ναι, στο πατρικό σπίτι όπως τις χρονιάρες μέρες του 1963. 

Και τώρα όχι για φασαρίες με αλλόφυλους, παρά για φασαρίες 

μεταξύ μας. Η Εθνική Φρουρά, λέει η ανακοίνωση ανάμεσα στα 

εμβατήρια που μεταδίδει ο ραδιοσταθμός, πήρε την εξουσία, για 

να εμποδίσει «εμφύλιο σπαραγμό» και προσθέτει πως ο Μακάριος 

είναι νεκρός.

Ακούω τα εμβατήρια περιμένοντας την επόμενη ανακοίνωση 

και γράφω ψύχραιμα. «Ποιος πάει για το καλύτερο κανείς δεν 

ξέρει». Μικρά πιόνια για να κερδηθεί το παιχνίδι της Παγκόσμιας 

Ανοησίας. Πόσες μάνες θα κλάψουν! Τι θ’ απογίνουμε; Δεν ξέρω. 

Κείνο που έχει σημασία είναι να μη χάσουμε την αξιοπρέπειά μας. 

Μέσα στη μικρότητα να κρατήσουμε την ταυτότητά μας: Έλληνες 

Κύπριοι με αξιοπρέπεια 40 αιώνων.

Δεν λέω τίποτε άλλο. Η καρδιά μου είναι σφιγμένη κόμπο. […]

===========================

2.45΄ μ.μ.:

Βγήκα στη στέγη του σπιτιού. Καλοκαιριάτικο λιοπύρι, κάψα, 

τζιτζίκια. Κάτω στο βάθος η ελληνική σημαία κυματίζει στο φρού-

ριο της Κερύνειας και γύρω από αυτήν στρατιώτες οπλισμένοι, 

έτοιμοι με το πρώτο πρόσταγμα να σκοτώσουν, αδελφούς Έλλη-

νες… Ήδη κοντέψαν να ανοίξουν πυρ στα γυναικόπαιδα, που πή-

γαν να κάμουν συλλαλητήριο…

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων…» Τι βγήκε από τα 

κόκκαλα των Ελλήνων; Εμφύλιος σπαραγμός, διχτατορία. Πριν 

από καιρό βγήκε και Λευτεριά. Πριν από καιρό!... Λίγη λογική αν 

έβγαινε. Λογική κι αδελφική αγάπη… […]

=============================

[20.07.1974]

[…] Πήγαμε περπατητοί στο ξενοδοχείο, αφήνοντας μισογεμά-

τα τα φλιτζάνια του τσαγιού. Από πάνω μας βούιζαν πενηνταριές 

αεροπλάνα, από το φρούριο ακούονταν οι πρώτες ριπές των αντι-

αεροπορικών. Τρυπώσαμε αμέσως στα υπόγεια του μεγάλου ξενο-

δοχείου, που ήταν ήδη γεμάτα από τους ξένους τουρίστες και τους 

υπαλλήλους που έμεναν εκεί.

Σαν πέρασε η πρώτη εντύπωση, βγήκαμε πάνω και δώσαμε 

ένα γύρο στο ξενοδοχείο. Οι πρώτες ρουκέτες από τα αεροπλάνα 

έπεσαν ακριβώς στη βορινή ταράτσα του, σπάζοντας τρία 

τεράστια τζάμια του σαλονιού και του μπαρ. Σαν είδαν όμως πως 

η αντίσταση ήρθε από το φρούριο, στράφηκαν κατά κει κι όπως 

φαινόταν το σφυροκοπούσαν άγρια. Κοιτώντας προς τη θάλασσα, 

είδαμε και τούρκικα πολεμικά πλοία. Τόσο κοντά μας! Η τούρκικη 

εισβολή, που από τα Χριστούγεννα του 1963 κρεμόταν πάνω από 

τα κεφάλια μας, ήταν πια γεγονός. Καθυστέρησε 11 χρόνια, μα 

ήρθε με όλη της την αγριότητα. […]

Ξ ε ν ο δ ο χ ε ί ο D O M E 21.7.1974:

Αυγή. Μόλις που διακρίνω και γράφω. Γύρω πόλεμος, πόλεμος 

και κανένας δεν ενδιαφέρεται να τον σταματήσει. […]

================================

1.9.1974:

Χτες θυμήθηκα την περικοπή του Ευαγγέλιου «Θησαυρίζετε 

θησαυρόν εν τω ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε σκώληξ αφανίζει, 

ουδέ κλέπται διορίσσουσι, ουδέ κλέπτουσι». Πόσο κατάλαβα 

αυτή την περικοπή! Ναι, το ζήτημα είναι να μην αφήσουμε να μας 

λεηλατήσουν την ψυχή μας. Να μην αφήσουμε τον εσωτερικό μας 

κόσμο να σκληρύνει, ή να ασκημίσει με τις αδικίες που μας κάνουν. 

Να μείνουμε και στην προσφυγιά μας αξιοπρεπείς, να’ χουμε πά-

ντα τους ανιδιοτελείς στόχους μας. Και να παλεύουμε. Κι αν μας 

αδίκησαν, να μη γίνουμε εμείς άδικοι κι αν μας λεηλάτησαν τ’ αγα-

θά μας, να μη λεηλατήσουμε κι εμείς την ψυχή μας από ό,τι καλό 

και αγαθό έχει. […]

...............................................