ΠΑΩ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ) / Ποιητική Συλλογή του Στέφανου Παντελίδη / 2016

ΚΥΠΡΟΣ 2015

Κάποιος να ανάψει πάλι τον ήλιο
κάποιος να πρασινίσει τους κάμπους
κάποιος να ανθίσει τις λεμονιές
κάποιος να ανοίξει τους ορίζοντες
κάποιος

και εμείς θα ακολουθήσουμε.

**

ΠΡΟΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

Πόσο ν’ αντέξει η καημένη,
στημένη τόσες ώρες στο ατελιέ σου;
Γυναίκα ήταν όλο πάθος.

Κι εσύ ζωγράφιζες φύση νεκρή.

Έχασε στο τέλος το χαμόγελό της.
ΓΓ αυτό και τελικά έμειναν για μας
κάτι μυστήρια απομεινάρια.

ΠΡΟΣ ΔΑΡΒΙΝΟ

Δεν ξέρεις πως μισούμε την αλήθεια;
Αυτό το “απ’ τον πίθηκο”
μάς έπεσε βαρύ.

Ας έλεγες καλύτερα απ’ το παγώνι.
Και η «εξέλιξή» σου ―εν μια νυκτί―
θα γινόταν παγκόσμια αποδεκτή.

**

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΙΗΣΗ

Αφήστε τα ηρεμιστικά.
Διαβάστε λίγη ποίηση.
Στο τρίτο ποίημα,
δεν θα σας κρατούν τα βλέφαρα σας.

**

ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ;

Ε όχι και μηδενιστής.
Απλώς αντιλαμβάνομαι το μέγεθος μου:
το τίποτα μου μες το σύμπαν
το τίποτα μου μες τον χρόνο

που δίνει τελικά αξία στη ζωή μου.

Άλλοι είναι οι μηδενιστές.
Ανόητα την ύπαρξή τους μηδενίζουν
εν αναμονή της «άλλης ζωής» που ακολουθεί.

**

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Ώρες ώρες έρχεται η άμπωτη
και μας αδειάζει.
Μένουμε κόκαλα και σάρκες.
Χωρίς ψυχή, σερνόμαστε χαμένοι.

Κι ύστερα να σου η πλημμυρίδα.
Φουσκώνουμε, τραβούμε
αισιόδοξα μπροστά.

Κι ύστερα πάλι,
έρχεται η άμπωτη.